Η προπονητική καριέρα του Βασίλη Σπανούλη ξεκινά στο Περιστέρι και το Basketa.gr εξηγεί τους λόγους που οφείλει να πετύχει ως τεχνικός, αναλύοντας τα μεγαλύτερα στοιχήματα, που έχει να αντιμετωπίσει ως «Coach Span».
Δεν είναι απλά ένας άνθρωπος, που έπαιξε μπάσκετ και διέπρεψε, αποκτώντας διαστάσεις «μύθου» στο ευρωπαϊκό στερέωμα και όχι μόνο. Είναι ένας άνθρωπος, που δεν μπορεί χωρίς το μπάσκετ. Θέλει να μιλάει για ώρες για αυτό, να ασχολείται αδιάκοπα. Κάπως έτσι, μετά την περσινή του απόσυρση, το επόμενο «βήμα» του δε θα μπορούσε να είναι άλλο από εκείνο του προπονητή, επιθυμώντας να συνεχίσει να υπηρετεί το ίδιο το παιχνίδι.
Ο Βασίλης Σπανούλης ξεκινά τα πρώτα του μεγάλα «βήματα» στο Περιστέρι, έχοντας προηγουμένως κατακτήσει τα πάντα ως παίκτης και έχοντας φανερώσει κάποια δείγματα γραφής νωρίτερα με τις αναπτυξιακές ομάδες του Ολυμπιακού και όχι μόνο. Τώρα, όμως, μπαίνει ξανά… στο δρόμο των ανδρών, εκεί όπου έγινε σπουδαίος και τρανός ως παίκτης, αλλά τώρα πια η κατάσταση από τη θέση του τεχνικού είναι εντελώς διαφορετική.
Πρόκειται για μια νέα καριέρα, η οποία ξεκινά για τον… κόουτς Βασίλη Σπανούλη, όπως πρέπει να τον συνηθίσουμε πια μαζί με το κοστούμι του, αντί για τα αθλητικά και την φανέλα με το «7» στον Ολυμπιακό. Το Basketa.gr, από την πλευρά του, παρουσιάζει τις δύο πιο μεγάλες προκλήσεις, που πρέπει να ξεπεράσει, για να έχει μια εξίσου επιτυχημένη καριέρα ως τεχνικός.
Ο προπονητής σταρ… γκρεμίζεται πιο γρήγορα
Οι θέσεις και οι ρόλοι σε μια ομάδα πρέπει να γίνονται σαφείς, τόσο ως προς το τι αναπαριστούν οι παίκτες όσο και το ποια σχέση έχει μαζί τους ο προπονητής, εν συγκρίσει και με το καθεστώς της ομάδας. Οι ισορροπίες αυτές είναι πάντοτε πολύ λεπτές και μπορεί από στιγμή και στιγμή να διαταραχθούν σε τέτοιο βαθμό, που απλά μέσα σε μια προπόνηση ή ένα απλό τάιμ άουτ ακόμη και στο +20 μπορεί, χωρίς την κατάλληλη διαχείριση, υπάρχει περίπτωση να «διαλυθούν» τα πάντα.
Ο προπονητής έχει σπουδαία ευθύνη σε αυτό, ως ένας άνθρωπος που πρέπει να λειτουργεί ως «κυματοθραύστης» στα πάντα. Εκτός του να ετοιμάσει σωστά αγωνιστικά την ομάδα του, οφείλει να φροντίζει τις σχέσεις του με το σύνολο των παικτών και καθένα ξεχωριστά, να έχει υπόψη του το ρόλο του ανάμεσα σε εκείνους και τη διοίκηση και, παράλληλα, να μη δίνει την εντύπωση πως νιώθει, ότι βρίσκεται στο «απυρόβλητο». Το τελευταίο, ειδικά, το βρίσκουμε σε πολλές περιπτώσεις παλιών παικτών, που γνώρισαν τη δόξα παίζοντας, αλλά ως προπονητές βλέπουν σε κάθε άλλο παίκτη… τον εαυτό τους, αυξάνοντας υπερβολικά τις απαιτήσεις τους, ή νιώθοντας πως μπορούν και ως προπονητές… σούπερ σταρ είναι εκείνοι, που πρέπει πρώτοι να παίρνουν τα εύσημα στην επιτυχία της ομάδας τους.
Τελευταία τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς αυτήν του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Στις σπουδαίες του πορείς με τη Ζαλγκίρις και με το «ειδικό βάρος» της ομάδας να είναι μεν μεγάλο, αλλά όχι και το ίδιο με την Μπαρτσελόνα, όλοι μιλούσαν πρωτίστως για τα… θαύματα που έκανε για ένα σύνολο με τόσο χαμηλό μπάτζετ. Κάπως έτσι, καλλιέργησε τη λογική πως είναι ένας προπονητής-«αστέρας» από μόνος του, η οποία όμως ήρθε σε «σύγκρουση» με τους «αστέρες» του παρκέ, όταν πήγε προς Καταλονία μεριά.
Αυτή είναι και η πρώτη πρόκληση, που πρέπει να ξεπεράσει ο Βασίλης Σπανούλης στην καριέρα του ως προπονητής. Μπορεί να ήταν ένας από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες που πάτησαν τα παρκέ στην Ευρώπη, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για το ρόλο του ως τεχνικός, εκτός κι αν μπορέσει να μεταφέρει τη «βαριά» του προσωπικότητα σε βαθμό να μπορεί να τον εξυπηρετήσει, όπως έκανε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος όμως χρειάστηκε πολλά χρόνια επιτυχιών από την πλευρά του, μέχρι να αναγνωριστεί.
Τίποτα, δηλαδή, δε θα δοθεί από παίκτες και διοικήσεις στον Σπανούλη αν συμπεριφερθεί σαν να πρόκειται για τον… παίκτη Σπανούλη και περιμένει να του φερθούν αναλόγως. Η θέση, όπου βρίσκεται, είναι μια διαχρονική «ηλεκτρική καρέκλα» με άλλες απαιτήσεις, τις οποίες οφείλει να μάθει στις πρώτες κιόλας μέρες του, σε μια ομάδα που θα έχει επιδιώξεις στο πρωτάθλημα και το BCL για μια καλή αρχή.
Νέοι και… απελευθερωμένοι
Ο Σπανούλης βρίσκεται στο Περιστέρι και με έναν σκοπό ακόμη, ο οποίος δεν είναι άλλος από το να δουλέψει με νεότερους παίκτες, οι οποίοι ξεκίνησαν να κρατούν μια μπάλα στα χέρια τους και να τη σκάνε στο παρκέ, θέλοντας να μιμηθούν τα δικά του ανδραγαθήματα ως παίκτης. Παίκτες, που σύντομα θα αποτελέσουν την «εμπροσθοφυλακή» για νέες φουρνιές, που θα φέρουν την επιτυχία ξανά στο ελληνικό μπάσκετ για τα επόμενα χρόνια.
Με αυτή τη λογική, άλλωστε, ξεκίνησε να προπονεί νεότερες ηλικίες και με την ίδια βρέθηκε σε ένα σύλλογο, που επιθυμεί να αναδείξει τους επόμενους… Σπανούληδες. Στο Περιστέρι, άλλωστε, πάντοτε υπήρχε αυτή η νοοτροπία και προσπάθησε και ο Μίλαν Τόμιτς σε ένα σημαντικό βαθμό να την υπηρετήσει. Το πρόβλημα με τον Σέρβο κόουτς, βέβαια, ήταν η απουσία αποτελεσμάτων όσο βρισκόταν στον πάγκο της ομάδας των Δυτικών προαστίων, με αποτέλεσμα να επιλεγεί το στοίχημα του Σπανούλη αντι αυτού.
Το χρέος του «Coach Span», όμως, θα είναι να δώσει το σύνθημα για ένα ελληνικό μπάσκετ, που θα χρησιμοποιεί παίκτες, οι οποίοι θα υπηρετούν τις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ. Ενός μπάσκετ, που διέπεται περισσότερο πια από την ατομική πρωτοβουλία εκτός της δύναμης, της ταχύτητας και των αθλητικών προσόντων. Παράλληλα, ο τρόπος διαχείρισης των ταλαντούχων παικτών της χώρας μας από όσους τα περιτριγυρίζουν είναι τέτοιος, που καταλήγουν… αχρηστευμένα μετά από μερικά χρόνια. Στην Ελλάδα, δηλαδή, έχουμε μείνει αρκετά πίσω στο κομμάτι της αναπτυξιακής διαδικασίας σε πολλές πτυχές του και η γενιά, η οποία οδήγησε στις τελευταίες μεγάλες μας επιτυχίες οφείλουν να δείξουν και το δρόμο.
Ο Σπανούλης δείχνει προς το παρόν να είναι ένας προπονητής, ο οποίος θέλει να ασχοληθεί με αυτή την «καυτή πατάτα» από το δικό του μετερίζι και μένει να το αποδείξει στην πράξη. Αν δουν όλοι έναν «θρύλο» του ευρωπαϊκού μπάσκετ να επιθυμεί να στηρίξει μια καινούργια αρχή σε έναν τομέα ζωτικό για την επιβίωση του ελληνικού μπάσκετ και την επιστροφή του στην κορυφή, τότε σίγουρα θα φανούν πρόθυμοι να ακολουθήσουν.
Το «βάρος» που πέφτει στους ώμους του «Kill Bill» που μετατρέπεται σε… «Coach Bill», είναι επομένως σημαντικό. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι, για τους οποίους πρέπει να πετύχει, ευεργετώντας όχι μόνο την περαιτέρω υστεροφημία ή την προσωρινή ευτυχία της εκάστοτε ομάδας του, αλλά και την ευημερία του ελληνικού μπάσκετ στα επόμενα αρκετά χρόνια…
