Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για τη νέα συντριβή του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα και την άνευ όρων παράδοση στην Μπάγερν Μονάχου.
Θα περίμενε κανείς ότι μετά τον ταπεινωτικό διασυρμό από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, οι «πράσινοι» θα έβγαζαν εγωισμό και διάθεση για να παλέψουν. Ωστόσο όχι μόνο δεν συνέβη κάτι τέτοιο αλλά έκαναν μία εκδρομή στη Βαυαρία, έγιναν ξανά η χαρά του αντιπάλου τους και γυρίζουν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν την... περιοδεία τους, θυμίζοντας περισσότερο θίασο παρά ομάδα.
Άλλωστε ο Παναθηναϊκός έκανε αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία του, μια και ποτέ στο παρελθόν δεν είχε χάσει πέντε διαδοχικά παιχνίδια στην Ευρωλίγκα. Το... κατάφερε κι αυτό και πλέον αποδεικνύεται περίτρανα ότι το πρόβλημα είναι «βαθύ» και δεν αφορά μόνο τους παίκτες ή τους προπονητές που έρχονται και φεύγουν. Κι αυτό διότι οι «πράσινοι» πάσχουν πλέον συνολικά ως οργανισμός.
Διότι είναι αδιανόητο η ομάδα να μην εμφανίζεται στο παρκέ και να χάνει με κάτω τα χέρια από μία αντίπαλο που δεν φημίζεται και για τις δυνατότητες που διαθέτει φέτος. Η μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι η Μπάγερν Μονάχου έχει φτιάξει ένα σύνολο, διαθέτει έναν εξαιρετικό προπονητή και παρά τα προβλήματα που την ταλαιπωρούν, έδωσε μία γερή «σφαλιάρα» στο συνονθύλευμα με τις πράσινες φανέλες.
Περισσότερη κριτική δεν χρειάζεται και δεν υπάρχει λόγος να γίνει. Δεν έχει νόημα για μπασκετική κουβέντα, όταν το «τριφύλλι» δεν κατορθώνει αρχικά να διαθέτει μία ομάδα με αρχή μέση και τέλος, μία ομάδα που τουλάχιστον θα παλεύει και δεν θα πετάει λευκή πετσέτα από το πρώτο δεκάλεπτο.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι φίλοι της ομάδας που έδωσαν το «παρών» στις εξέδρες του γηπέδου στο Μόναχο, ξέσπασαν σε αποδοκιμασίες διότι μπροστά τους έβλεπαν... τουρίστες και όχι αθλητές οι οποίοι περιφέρονταν και περίμεναν το... μοιραίο.
Κι όλα αυτά λίγες ημέρες μετά τη στήριξη στον Ντέγιαν Ράντονιτς από τη διοίκηση και την απόφαση να παραμείνει και να γίνουν αλλαγές. Κανονικά έτσι όπως έπαιξε χθες (5/1) ο Παναθηναϊκός, θα πρέπει να φύγουν όλοι, εκτός απ' όσους δεν πάτησαν παρκέ... Αλλά κι αυτό είναι ανέφικτο.
Όπως και να' χει χρειάζεται γερό στομάχι από τον κόσμο για να αντέξει να παρακολουθεί αυτό το θέαμα που δεν θυμίζει σε τίποτα τη μεγάλη ομάδα του παρελθόντος. Κι αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, τα πιο δύσκολα είναι μπροστά...
