Οι εκφράσεις δύο εκρηκτικών, αλέγκρων τύπων και κορυφαίων προπονητών μπάσκετ, τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν το μεγάλο τρίποντο του Βασίλιε Μίτσιτς χθες βράδυ στο Βελιγράδι, ισοδυναμούσαν με χιλιάδες λέξεις. Και έδειχναν ξεκάθαρα την αλήθεια, όσα κι αν μπορούσε να σκεφτεί και ήθελε να πει ο καθένας μετά. Ο Εργκίν Αταμάν άνοιξε στωικά τα χέρια κάνοντας το νεύμα «τι να κάνουμε, έτσι είναι αυτά», ο Γιώργος Μπαρτζώκας έσφιξε τα χείλη και έγνεψε συγκαταβατικά οδεύοντας προς τον αντίπαλο για να σφίξουν τα χέρια, να τον συγχαρεί και να του ευχηθεί καλή επιτυχία στον τελικό.
Χιλιάδες «αν» ακολούθησαν τις επόμενες ώρες. Πολλά προερχόμενα από ορθή σκέψη, πολλά με βάση, πολλά με μπασκετική λογική, η πλειοψηφία χωρίς εμπάθειες και διάθεση... ξερολισμού, εντάξει υπάρχουν και αυτά και είναι στην ζωή μας. Ολα όμως, απαντώνταν από τις εκφράσεις των δύο προπονητών που προαναφέραμε. Ενα παιχνίδι μπάσκετ υψηλής ποιότητα και ύψιστου ανταγωνισμού, μεταξύ δύο ομάδων που δικαιολόγησαν στο έπακρο την συμμετοχή τους σε ημιτελικό Ευρωλίγκας και που μόνο η μία μπορούσε να κερδίσει. Διότι έτσι συμβαίνει στο μπάσκετ, αυτό δεν αλλάζει.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μίλησε για μια - δυο αποφάσεις που έκριναν το ματς. Προφανώς ο άνθρωπος αναφερόταν στο τελευταίο λεπτό, αφού στο 40λεπτο μιας τέτοιας μάχης, οι καθοριστικές αποφάσεις ήταν εκατοντάδες. Τις ίδιες θα επικαλούταν και ο Αταμάν, αν δεν τις επικαλέστηκε αλλά για ευτυχές αποτέλεσμα. Σωστές, λάθος, αυτές ήταν και δεν αλλάζουν. Από 'δω και πέρα τι γίνεται. Και οι αντιδράσεις του Ολυμπιακού, προδιαθέτουν ότι κάτι καλό γίνεται.
Εβγαζε αυτοπεποίθηση ο Ολυμπιακός, σαν οργανισμός, στις αντιδράσεις του μετά την ήττα. Δεν έδειξε να κλαίει μια χαμένη ευκαιρία που δεν θα ξαναβρεί μπροστά του. Εβγαζε την βεβαιότητα αυτού που πατάει γερά, που νιώθει στέρεο το έδαφος κάτω από τα πόδια του, που πιστεύει ότι έχει δημιουργήσει τις βάσεις για να διεκδικήσει στο άμεσο μέλλον νέες και πιο σημαντικές επιτυχίες.
Κι αν αυτό ήταν το σύνθημα που έδωσαν ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι παίκτες του, το... παρασύνθημα ήταν πιο ηχηρό. Οι χιλιάδες των φιλάθλων του, με την παραμονή τους και τη φωνή τους στον δεύτερο ημιτελικό έδειξαν κι αυτοί ότι την απολαμβάνουν την ομάδα τους και δεν τους πτοεί μια δύσκολη βραδιά. Το ένστικτο του κόσμου όταν αυτός είναι πολύς δύσκολα λαθεύει. Δεν είναι μακρινό το παρελθόν όταν ομάδα έφευγε έχοντας πάρει πρόκριση για τελικό Ευρωλίγκας και οι οπαδοί εξέφραζαν δυσαρέσκεια για την εμφάνιση. Χθες ήταν αλλιώς η ατμόσφαιρα, πήγαζε αισιοδοξία και συμπαράσταση.
Ο Ολυμπιακός δικαιούται να πικραίνεται για το άτυχο τέλος της προσπάθειας, αλλά όχι να το θεωρεί άδοξο. Σίγουρα όχι να το θεωρεί... συνολικό τέλος, κάτι παραπάνω από φινάλε μιας ευρωπαϊκής σεζόν. Θα μπορούσε να ετοιμάζεται σήμερα για τελικό, θα μπορούσε να παρηγοριέται ότι πήγε στο σουτ με την πρωταθλήτρια Ευρώπης και πανίσχυρη αντίπαλό του, μα το να ψάξει παρηγοριές θα έδειχνε αδυναμία. Και ήταν φανερό σε διάρκεια φέτος ότι ο Ολυμπιακός δεν νιώθει αδύναμος.
