Ο Νεοκλής Αβδάλας επέμεινε με... πείσμα ότι η Εθνική νέων ήταν η καλύτερη του πρόσφατου Ευρωμπάσκετ και δικαιούταν κάτι παραπάνω. Δεν ήταν ο μόνος που ασπάστηκε την ίδια, ή έστω μια κοντινή άποψη. Ακόμα και ο πολύς φίλαθλος κόσμος, που έχει ένστικτο, καλά λόγια είχε και συνεχίζει να έχει γι' αυτή την ομάδα. Το σύνηθες "σπορ" της... απαξίωσης βάσει ατυχούς αποτελέσματος δεν εξασκήθηκε στην περίπτωσή τους, είχαν πειστεί στην πλειοψηφία ότι αυτή η ομάδα είχε στόφα για κάτι καλύτερο.
Μια ήττα από την "κακιά στιγμή" ήταν αρκετή να κρατήσει αυτή την ομάδα στην 5η θέση, πολύ μακριά από το χρυσό μετάλλιο που όλοι εδώ και μήνες είχαν θέσει ως στόχο και το... φώναζαν και εν τέλει ίσως και να το μπορούσαν. Δε θα πούμε το δικαιούνταν, αφού αυτό θα ήταν υποτιμητικό γι' αυτούς που εν τέλει το κατέκτησαν, αλλά και για την όλη μαγεία του αθλητισμού, που δεν παύει ποτέ να δημιουργείται από "στιγμές".
Λίγα έως και τίποτα θα άλλαζε στην πραγματική ζωή αυτών των αθλητών το όποιο μετάλλιο. Σίγουρα θα έμπαινε στο βιογραφικό του, σίγουρα θα το χαίρονταν με την ψυχή τους και θα έφτιαχνε συνθήκες γιορτής στο Ηράκλειο, μα η ουσία για όλους τους είναι ότι τώρα βρίσκονται στην καθοριστική καμπή της καριέρας του και αυτή δε θα επηρεαστεί από ένα μετάλλιο ή μια πέμπτη θέση.
Η Ελλάδα σε αυτή την ηλικία έχει πάρει χρυσά στο παρελθόν, αλλά ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που στη συνέχεια έκαναν παραπάνω από μια καλή καριέρα, αυτοί που ξεχώρισαν και άφησαν αποτύπωμα. Οπως επίσης υπήρξαν αθλητές που δεν κατέκτησαν κάτι σε αυτές τις ηλικίες, αλλά μετά βρήκαν το δρόμο τους για κάτι παραπάνω από... συμβατική πορεία.
Δεν είναι και πολύ κολακευτικό να το λέμε, αλλά είναι μια πραγματικότητα, το ότι για τον Αβδάλα και τον Λοτιόπουλο, τους δύο από τους τρεις που κατά κοινή ομολογία έχουν το "πακέτο" να διεκδικήσουν καριέρα στο ανώτατο επίπεδο, έχει ανοίξει η πόρτα των ΗΠΑ. Μακριά από τις σκοπιμότητες του αποτελέσματος που δεν επιτρέπουν ευκαιρίες, θα δουλέψουν, θα παίξουν και θα δείξουν. Οπως φαίνεται "τυχερός" είναι και ο Σαμοντούροφ, αφού στον Παναθηναϊκό δεν έχει τη συνηθισμένη μοίρα των "ταλέντων" σε κλαμπ τεράστιων απαιτήσεων, το "πάρε κανα λεπτό στην Ελλάδα να σε θυμόμαστε", αλλά υπάρχει συντονισμένο σχέδιο να κολυμπήσει στα βαθιά.
Αυτή η ομάδα "απάντησε" σε πρώτη φάση στο διαχρονικό ερώτημα του "υπάρχει κάτι από πίσω να έρχεται"; Ναι, υπάρχει, δεν είναι μόνο οι τρεις που αναφέραμε αλλά και κάποια ακόμα παιδιά που μπορούν υπό προϋποθέσεις και μεθοδική δουλειά να σταθούν στα πολύ ψηλά πατώματα των απαιτήσεων. Από μόνο του, όμως, το ότι γίνεται κουβέντα για τρεις παίκτες μεγάλων προδιαγραφών είναι μεγάλο θέμα, η ιστορία δείχνει ότι το ζητούμενο από κάθε φουρνιά είναι να φτάσουν δύο στο ανώτατο επίπεδο και πάλι λέμε ότι είναι επιτυχία.
Εχει πράγματα, λοιπόν, αυτή η ομάδα να κρατηθούν. Δεν έχει ένα μετάλλιο που θα ήταν η έμπρακτη ικανοποίηση, το απτό κέρδος και η "τροφή" για κάποιες μέρες παραπάνω ενασχόλησης των απ' έξω και για τα αρχεία. Εχει όμως αναγνώριση, έχει πειθώ και έχει προοπτική που όλοι ευχόμαστε να επιβεβαιωθούν στο άμεσο μέλλον.
