Οι καταξιωμένοι παίκτες της Ευρωλίγκα παίρνουν, μαζί με οτιδήποτε ελπιδοφόρο υπάρχει, το δρόμο για το ΝΒΑ και το Basketa.gr εξηγεί πώς η Ευρώπη έχει φτάσει σε σημείο να «φυλλορροεί» και να στέκεται ανήμπορη μπροστά στο αμερικανικό όνειρο.
Το αμερικανικό όνειρο δεν παύει ποτέ να είναι ισχυρό. Όποιο παιδί κι αν ρωτήσεις σε όλο τον κόσμο για το τι θα ήθελε να πετύχει στη ζωή του, αν ασχολείται με το μπάσκετ, είναι το να γίνει ένας σπουδαίος παίκτης στο ΝΒΑ. Όταν εκεί έχουν, άλλωστε, αγωνιστεί οι κορυφαίοι και, παράλληλα, δημιουργείται η αίσθηση ενός «μαγικού κόσμου», τότε είναι απόλυτα λογικό να θέλει κάποιος να το ζήσει, έστω και για λίγο.
Την ίδια στιγμή, όμως, το ΝΒΑ έχει φροντίσει να δημιουργήσει συνθήκες, που δε θα βρει κανείς σε οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα του κόσμου, εθνικό ή διασυλλογικό. Η Ευρώπη, ως κύριος ανταγωνιστής θεωρητικά, μοιάζει να «φυλλορροεί», αφού ήδη ο MVP της (Βεζένκοφ), ο «μαέστρος» της επί τρία χρόνια προηγούμενης κυρίαρχης ομάδας Εφές (Μίτσιτς) κι ένας εκ των κορυφαίων της εκπληκτικής χρονιάς της Παρτιζάν (Έξουμ) πήραν την απόφαση να διαβούν τον Ατλαντικό χωρίς τα οικονομικά δεδομένα που… ζαλίζουν, ενώ και ο Έντι Ταβάρες μοιάζει πιθανό να τους ακολουθήσει, μετά την πρόταση πολυετούς συμβολαίου από τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς. Κι όλα αυτά σε μια χρονιά, όπου ο πιο πολυσυζητημένος παίκτης και νούμερο ένα του draft ήταν επίσης Ευρωπαίος, με όλους τους νέους παίκτες του πλανήτη που έχουν λαμπρό μέλλον μπροστά τους επίσης να γίνονται κάτοικοι Ηνωμένων Πολιτειών.
Όλα αυτά δε συμβαίνουν τυχαία. Οι Αμερικανοί στοχεύουν κάθε φορά σε κινήσεις, που απλοποιούν την κατάσταση κυριαρχίας υπέρ τους και ανοίγουν την ψαλίδα σε δυσθεώρητα επίπεδα, τη στιγμή που η Ευρώπη απλά… παρακολουθεί ακόμη και τις δικές της υποθέσεις. Οι εξηγήσεις είναι πολύ απλές για αυτό, που παρακολουθούμε, και το Basketa.gr τις παρουσιάζει.
Το πλάνο μετά το κάζο της Σαϊτάμα
Οι Αμερικανοί θέλησαν πρωτίστως να δείξουν πως αγωνιστικά είναι ανώτεροι, μετά τον απόλυτο δικό τους διασυρμό από την Εθνική μας το 2006 στη Σαϊτάμα για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έκτοτε και εκτός του 2019, όπου αγωνίστηκαν ουσιαστικά… με τα τρίτα στην Κίνα, το πρώτο μέλημα ήταν να φανερώσουν σε Ευρωπαίους, Λατινοαμερικανούς και… λοιπούς, ότι κανείς δεν έχει την ικανότητα και την τεχνογνωσία τους, φτάνοντας σε σημείο, μετά την ήττα εκείνη από την ελληνική ομάδα, να μείνουν για 13 χρόνια αήττητοι σε τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου ή Ολυμπιακών Αγώνων.
Αυτό ήταν και το πρώτο μέρος του πλάνου τους, το οποίο αποτυπώνεται ιδανικά, μάλιστα, στο ντοκιμαντέρ «The Redeem Team», που υπάρχει διαθέσιμο στο Netflix, με τους Αμερικανούς να είναι αποφασισμένοι, επιστρατεύοντας όλους τους τότε «αστέρες» του ΝΒΑ και πείθοντας ακόμη και τον μοναδικό Κόμπι Μπράιαντ, να στείλουν μήνυμα. Και το έκαναν με τον πλέον εμφατικό τρόπο, αλλά αυτό αποτέλεσε μονάχα ένα κομμάτι του σχεδίου τους, για να ξεφύγουν κατά πολύ σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο.
Το «παιδομάζωμα» των κορυφαίων Ευρωπαίων (και όχι μόνο) και η νέα τακτική με την «αρπαγή» των έτοιμων
Όπως έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, με την έγκριση των ανωτέρων τους και, πρωτίστως για την Εθνική τους, του Τζέρι Κολάντζελο, διάφοροι εκπρόσωποί τους εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο, ώστε να καταγράψουν επί της ουσίας το πώς Ευρωπαίοι και Λατινοαμερικανοί, κατά κύριο λόγο, έδειχναν ικανοί να τους κερδίσουν και να πιστεύουν σε υπερβάσεις. Μελέτησαν σε άριστο βαθμό τον τρόπο εργασίας τους και το πώς παρήγαγαν παίκτες, ώστε στη συνέχεια να δημιουργήσουν ένα πρωτάθλημα ασυναγώνιστο.
Η περαιτέρω εξέλιξη του ΝΒΑ, ενός πρωταθλήματος που αποτελεί το τέταρτο πιο πλούσιο του πλανήτη με τζίρο στα 8 δισεκατομμύρια δολάρια πίσω από τη λίγκα του αμερικανικού ποδοσφαίρου (NFL), την Premier League της Ινδίας και τη λίγκα του μπέιζμπολ (MLB), στήθηκε και σε αυτό το «παιδομάζωμα» παικτών από όλο τον πλανήτη, οι οποίοι μόλις έφταναν σε ηλικία για να συμμετάσχουν στο draft, αμέσως «υφαρπάζονταν» από τους Αμερικανούς. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι το βραβείο του MVP έχει περάσει τις τελευταίες πέντε σεζόν σε μη Αμερικανό παίκτη, με τους Γιάννη Αντετοκούνμπο, Νίκολα Γιόκιτς και Τζοέλ Εμπίντ να μην προλαβαίνουν ουσιαστικά να κάνουν καριέρα αλλού πέρα από το ΝΒΑ, κάτι που σήμαινε πως οι ομάδες τους μπορούσαν να τους «πλάσουν» και να τους χρησιμοποιήσουν όσο θα ήθελαν.
Το γεγονός αυτό έχει ισχυροποιήσει τον ανταγωνισμό με τους Αμερικανούς παίκτες, που θέλουν να δείχνουν κυρίαρχοι, και κάθε άλλο παρά κακό, επομένως, κάνει στο πρωτάθλημα και την Εθνική τους. Τώρα, όμως, το ΝΒΑ προχώρησε σε μια επόμενη πίστα. Κι αυτό, καθώς ενώ τα προηγούμενα χρόνια παίκτες σαν τον Βεζένκοφ, τον Μίτσιτς, τον Ταβάρες και τον Έξουμ θα θεωρούνταν… μεγάλοι ηλικιακά για να παίξουν στη λίγκα, εντούτοις οι ομάδες της εκτιμούν τα χαρακτηριστικά τους ως «δουλεμένων» αθλητών και επιθυμούν να τα εντάξουν στο παιχνίδι και τη λογική τους, ώστε να προσθέσουν νέες διαστάσεις στον τρόπο, με τον οποίο προπονούνται και αγωνίζονται.
Κάπως έτσι, το ΝΒΑ επί της ουσίας μπορεί να… παίρνει ό,τι επιθυμεί από την Ευρώπη, την ίδια στιγμή που η τελευταία δεν «ψαρεύει» παίκτες που μένουν αλησμόνητοι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είτε λόγω του ονόματος είτε λόγω της προσφοράς τους. Ακόμη και παίκτες που θέλουν απλώς να κάνουν μια εντυπωσιακή μεταγραφή, όπως ο Ντουάιτ Χάουαρντ, μπορεί να προτιμήσουν σταθμούς, όπως η Άπω Ανατολή, ενώ στην Ευρώπη μένουν ουσιαστικά σε δύσκολη μοίρα, περιμένοντας τα… απομεινάρια της μεταγραφικής περιόδου του ΝΒΑ. Κι αυτό, επειδή δεν υπάρχει ελκυστικό «πακέτο» να προσφερθεί.
Ο «διαμελισμός» της Ευρώπης και η λύση
Είναι αναμφισβήτητο, ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ χάνει παίκτες και ποιότητα «αναίμακτα» λόγω του «διαμελισμού» του τα τελευταία αρκετά χρόνια. Με τέσσερις διοργανώσεις στο σύνολο και χωρίς ιδιαίτερη ποιότητα, πέραν της λάμψης της Euroleague, η οποία όμως «εγκλωβίζεται» απλά στα εγγυημένα συμβόλαια των συλλόγων και δε δίνει περιθώριο επένδυσης σε όσους ενδεχομένως θα το ήθελαν, η φράση «ουκ εν το πολλώ το ευ» επιβεβαιώνεται στο έπακρο.
Από τη στιγμή, που συνεχίζει να επικρατεί αυτή η κατάσταση και δεν εμφανίζεται μία λίγκα (άντε δύο για να υπάρχει και μια κατώτερη με προοπτική ανέλιξης στην ανώτερη) ισχυρή, η οποία θα δείχνει μια αντίστοιχη εικόνα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τότε αυτό θα βλέπει να γίνεται ολοένα πιο «φτωχός συγγενής» και θα παρακολουθεί τις εξελίξεις, όσο το ΝΒΑ του παίρνει παίκτες, είτε νέους είτε πιο έμπειρους.
Η λύση μιας λίγκας, η οποία θα βασίζεται σε βαθμολογικά κριτήρια και όχι… τσέπης για να δημιουργεί μια συγκεκριμένη ελίτ ομάδων, μοιάζει και τώρα να είναι μονόδρομος, παρά την προσπάθεια της Euroleague να γίνει πιο ελκυστική, χωρίς όμως να πλησιάζει στο ελάχιστο τα δεδομένα του ΝΒΑ. Αυτό το σκηνικό θα αύξανε τον ανταγωνισμό και θα έδινε προοπτική, τόσο σε ανθρώπους που θα ήθελαν να επενδύσουν να τολμήσουν όσο και σε παίκτες, επομένως, να παραχθούν, να αναδειχθούν και να μείνουν στην Ευρώπη, κάνοντας τα πρωταθλήματά της, εθνικά και διασυλλιγικά, πιο ισχυρά.
Προς το παρόν, βέβαια, το ΝΒΑ συνεχίζει την επίδειξη δύναμης και η Ευρώπη παρακολουθεί ανήμπορη…
