Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την ήττα της Εθνικής από τη Βοσνία και το τι στοίχισε την πρώτη απώλεια στο φετινό Ευρωμπάσκετ, καλούμενοι πια απέναντι στην Ισπανία να δείξουμε, νωρίτερα από όσο θα θέλαμε, από τι είμαστε φτιαγμένοι.
Η Εθνική είχε παραδώσει στους πρώτους τρεις αγώνες της σεμινάριο, τόσο στην ανασταλτική της λειτουργία όσο και στον solid χαρακτήρα, που έβγαζε στο παρκέ. Και είχε πείσει, ότι θα είχε μέχρι το τέλος αυτή την νοοτροπία, παίζοντας με δύο ομάδες που επίσης βγάζουν σκληράδα στο παρκέ, όπως η Γεωργία κατά κύριο λόγο, αλλά και η Ιταλία.
Τα νούμερα είναι χαρακτηριστικά. 66 πόντοι παθητικό με τη «Σκουάντρα Ατζούρα», 69 με την Κύπρο, 53 με τους Γεωργιανούς. Τρία παιχνίδια, δηλαδή, με απολογισμό κάτω των 70 πόντων και με τον πιο επικίνδυνο έως τώρα αντίπαλο να... αγκομαχά να περάσει τους 65. Αίφνης, όμως, βλέπει κανείς ένα... ολοστρόγγυλο παθητικό 80 πόντων με τη Βοσνία, το οποίο βέβαια δεν είναι και ο μόνος λόγος μιας ήττας, που μας βάζει σε περιπέτειες, ενώ υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαμε από το ματς αυτό να είχαμε «καθαρίσει» την πρωτιά.
Δεν είναι μονάχα η απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε αυτό το ματς. Ενδεχομένως να μην ήταν και η πιο σημαντική απουσία και αυτό θα το εξηγήσουμε σε λίγο. Η Βοσνία είναι μια ομάδα, που πριν από αυτό το ματς ήταν σχεδόν καταδικασμένη να αποκλειστεί, κυρίως λόγω των πολύ μεγάλων απουσιών της, αφού από τα πιο ξακουστά της ονόματα, μονάχα ο Γιουσούφ Νούρκιτς αγωνίζεται κι αυτός όχι στην καλύτερη κατάσταση, που τον έχουμε δει στην καριέρα του. Επομένως, δεν μπορεί να πει κανείς, ότι δε θα μπορούσαμε να τους νικήσουμε με αυτή τη σύνθεση δέκα παικτών, που παρατάξαμε.
Φάνηκε μέχρι την έναρξη της δεύτερης περιόδου, άλλωστε, η ποιοτική μας ανωτερότητα. Όλα, όμως, άλλαξαν, όταν στο τάιμ άουτ των Βοσνίων στο υπέρ μας +13, το τεχνικό επιτελείο μάλλον αποφάσισε να διατάξει «ντου». Οι έτεροι Βαλκάνιοι συνειδητοποίησαν, ότι μονάχα αν μετέτρεπαν το ματς σε «ροντέο», έχοντας και μια πολύ «ζεστή» εξέδρα στο πλευρό τους από την αρχή της διοργάνωσης, μπορούσαν να έχουν οποιαδήποτε τύχη. Δε θα είχαν και άλλη ευκαιρία, από τη στιγμή που έλειπε ο σούπερ σταρ μας, που προφανώς θα έκανε πολύ απλούστερη την κατάσταση.
Το κακό με εμάς, όμως, είναι ότι «τσιμπήσαμε». Κι όμως, αυτό μπορεί να συμβεί και στους πιο έμπειρους. Τόσο ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός ως αθλητής, άλλωστε, όσο και αρκετοί παίκτες μας στο παρκέ, έχουν αντιμετωπίσει χιλιάδες φορές καταστάσεις πίεσης και νευρικότητας, στις οποίες τις περισσότερες φορές έχουν καταφέρει να ανταποκριθούν με επιτυχία. Το +13 υπέρ μας αρκετά νωρίς στο παιχνίδι, όμως, ίσως να μας έβαλε στη λογική, ότι εύκολα ή δύσκολα θα το «κουμαντάρουμε», για αυτό και όταν οι Βόσνιοι μας πίεσαν, έβαλαν παντού τα χέρια τους, έπαιζαν άμυνα στο όριο του φάουλ και ίσως και πέρα από αυτό, βγήκαμε από τα νερά μας, θεωρώντας ίσως ότι η ποιότητά μας, θα έδινε το αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι, η Εθνική άρχισε να χάνει το μυαλό της. Από το αντιαθλητικό του Θανάση Αντετοκούνμπο, όταν ακόμη ήμασταν μπροστά, στα απανωτά λάθη που έφτασαν σε τελικό απολογισμό τα 17, μέχρι και χαμένα λέι απ παικτών, όπως ο Σλούκας, ο Μήτογλου και ο Παπανικολάου, χώρια φυσικά τα πολλά χαμένα ριμπάουντ για ακόμη μια φορά, που όμως έχουμε πει εδώ από νωρίς, ότι μάλλον θα ζήσουμε με αυτό τον αρνητικό παράγοντα μέχρι τέλους. Δεν επιρρίπτουμε την ευθύνη σε κάποιον συγκεκριμένα. Είναι συλλογική η ευθύνη, που στην ουσία η ελληνική ομάδα «τσίμπησε» σε αυτή την επιλογή των Βόσνιων, να πάνε για... γιούρια και όπου αυτό καταλήξει.
Με το σερί να φτάνει το 18-0 για εκείνους, το κακό είχε γίνει, καθώς μέχρι να καταλάβουμε το τι είχε συμβεί, η ψυχολογία είχε αλλάξει πλήρως μέρος και η Εθνική για πρώτη φορά, ουσιαστικά, έπρεπε να διαχειριστεί κατάσταση που δεν ήλεγχε. Αυτό ήταν το ζητούμενο, από το οποίο κάποιος μπορεί να πάρει ως θετικό σημείο το γεγονός, ότι δεν τα παρατήσαμε, παλέψαμε ως το τέλος και αν ίσως δε δινόταν αυτό το σφύριγμα στα 26" με το φάουλ του Παπανικολάου, μη βλέποντας νωρίτερα το... κεφαλοκλείδωμα του Νούρκιτς στον Μήτογλου, ίσως να είχαμε μια σοβαρή πιθανότητα ανατροπής, αφού το -5, αν ευστοχούσε ο διεθνής φόργουρντ στις βολές, θα γινόταν -3 και οι Βόσνιοι σε εκείνο το σημείο είχαν αρχίσει να πανικοβάλλονται.
Όλα αυτά, όμως, δεν αναιρούν το ότι δώσαμε το δικαίωμα για όσα συνέβησαν και η ευθύνη είναι σαφέστατα δική μας. Για να επανέλθουμε στον προηγούμενο ισχυρισμό, ότι ίσως δεν ήταν ο Γιάννης η πιο μεγάλη μας απουσία, ενδεχομένως η παρουσία του Γιαννούλη Λαρεντζάκη στο παρκέ, ενός παίκτη που δε διστάζει να πάει σε πιο δυναμικές επαφές και ενδεχομένως να... ανταλλάξει και μερικές κουβέντες με τον αντίπαλο, θα μπορούσε να προσδώσει ένα στοιχείο σκληράδας, που με τον τρόπο, που εξελίχθηκε το ματς, θα ήταν χρήσιμο.
Το σίγουρο για την Εθνική, που είδε ευκρινώς το πώς μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να στραβώσει ένα ματς σε μια διοργάνωση, όπου έχει αποδειχθεί πολλάκις, ότι για να νικήσεις... πρέπει να παίξεις, είναι πως πρέπει το μαχαίρι της... πρέπει να ξαναμπεί στα δόντια, με τον τρόπο που το είχαν οι Βόσνιοι. Και περιθώρια δεν υπάρχουν, καθώς ενδεχόμενη ήττα από την Ισπανία (σ.σ. το κείμενο έχει γραφτεί πριν από το ματς της «Ρόχα» με τους Ιταλούς), θα μπορούσε να μας στείλει ακόμη και στην τέταρτη θέση.
Τουλάχιστον όσοι άρχισαν μετά τα πρώτα τρία νικηφόρα ματς να κάνουν... πρόωρες σκέψεις για μεγαλεία ή ότι είναι «μοναδική ευκαιρία να νικήσουμε επιτέλους τους Ισπανούς», επειδή δεν έχουν τους παίκτες του πρόσφατου παρελθόντος, κατάλαβαν ότι δεν είναι ακριβώς τόσο απλά τα πράγματα, αν δεν έχεις την απαιτούμενη σοβαρότητα. Οι Ισπανοί παραμένουν μια σπουδαία ομάδα και μια μεγάλη μπασκετική σχολή, αλλά είναι όντως απέναντί τους πια η ευκαιρία να δείξουμε από τι είμαστε φτιαγμένοι...
