Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για τη φυγή του Ιωάννη Παπαπέτρου και το λάθος του περσινού καλοκαιριού στον Παναθηναϊκό.
Η αποχώρηση του Ιωάννη Παπαπέτρου είναι μία ξεκάθαρη απώλεια για τον Παναθηναϊκό. Και είναι απώλεια αναφορικά με τον ελληνικό «κορμό» της ομάδας, διότι είναι απαραίτητη η παρουσία γηγενών και θα πρέπει να καλυφθεί το κενό που αφήνει. Αυτό είναι και το πραγματικό πλήγμα διότι καθαρά μπασκετικά μπορεί να μην φανεί η απουσία του από το έμψυχο δυναμικό της προσεχούς αγωνιστικής περιόδου.
Στην τετραετία του στο «τριφύλλι» ο Παπαπέτρου πήρε μεγαλύτερες ευθύνες από αυτές που είχε στον Ολυμπιακό κι αποδείχθηκε ότι δεν διαθέτει τη στόφα του ηγέτη στο βαθμό που θα έπρεπε. Δεν βγήκε μπροστά στα κρίσιμα και δεν κατόρθωσε -ακόμα κι όταν έπεσε το επίπεδο του συνόλου- να ηγηθεί και να αποδείξει εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ ότι μπορεί να βασιστεί μία ομάδα επάνω του και να διακριθεί ή να «τρυπήσει» το ταβάνι της. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος υπεύθυνος αλλά στο κομμάτι που του αναλογεί, απέτυχε.
Πέρσι το καλοκαίρι βρέθηκε κοντά στην Μπαρτσελόνα και τελικά έμεινε στον Παναθηναϊκό με «βαριά» καρδιά, κάτι που αποδείχθηκε φέτος, όταν και ο ίδιος ζήτησε να φύγει, προτιμώντας να μετακομίσει σε κάποια άλλη ομάδα όπου θα μοιράζεται το «βάρος» των ευθυνών και δεν θα θεωρείται ηγέτης.
Η ζημιά για τους «πράσινους» ήταν πως κινήθηκαν με βάση τον ελληνικό «κορμό» και πέρσι το καλοκαίρι δεν διατήρησαν στο ρόστερ τους τον Μάριο Χεζόνια αλλά τον Παπαπέτρου. Διότι ο Κροάτης μπορεί να είναι «τρελός» και να χαλάει τη... χημεία, όμως δεν υπήρχε περίπτωση να μην βγει μπροστά στα δύσκολα και να έψαχνε... έξοδο διαφυγής ένα χρόνο μετά.
Ο Χεζόνια μιλάει πολύ αλλά... παίζει και πολύ. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα έλειπε από κρίσιμους αγώνες ή ακόμα και τελικούς, αν δεν υπήρχε πολύ σοβαρός λόγος. Βέβαια για τον καθένα είναι διαφορετική η σοβαρότητα καταστάσεων και ο τρόπος διαχείρισης ενός προβλήματος.
Το σίγουρο είναι ότι το συγκεκριμένο λάθος τώρα είναι πολύ αργά για να διορθωθεί και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Απλά ίσως αποτελέσει «οδηγό» για το μέλλον, καθώς οι γηγενείς παίκτες είναι μεν απαραίτητοι, αλλά δεν θα πρέπει να παραμένουν εις βάρος άλλων οι οποίοι είναι αδιαμφισβήτητα καλύτεροί τους.
Πλέον ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να κινηθεί με πλάνο επτά ξένων και να αποκτήσει ακόμα έναν στη θέση «3», με τον Γκριγκόνις να μπορεί να καλύψει το πόστο του σμολ φόργουορντ αλλά μόνο σε κοντά σχήματα. Το... σταυρόλεξο του ρόστερ του Παναθηναϊκού παραμένει υπόθεση για δυνατούς λύτες και είναι στο χέρι του κόουτς Ράντονιτς και του Αργύρη Πεδουλάκη να ολοκληρώσουν το παζλ με τα κατάλληλα κομμάτια και να δημιουργήσουν ένα ισορροπημένο σύνολο που θα είναι πιο ανταγωνιστικό σε σχέση με την περσινή έκδοση.
Όταν ολοκληρωθούν οι κινήσεις, τότε θα μπορεί να γίνει μία πιο ασφαλής αξιολόγηση για τη δουλειά που έγινε το φετινό καλοκαίρι, την πληρότητα αλλά και τα κενά του έμψυχου δυναμικού, δίχως προς το παρόν να είναι ορατή κάποια σημαντική αύξηση του μπάτζετ.
