Το ότι το πρώτο ματς μιας σειράς best of 5 δεν κρίνει την εξέλιξή της, είναι γεγονός. Το κλισέ πάντως που λένε αρκετοί ότι «δεν έγινε τίποτα, ο δρόμος είναι μακρύς», δεν… παίζει. Οκ, ο δρόμος μακρύς είναι, αλλά «τίποτα» δεν το λες… με τίποτα όταν παίρνεις το πλεονέκτημα έδρας για το οποίο παλεύουν οι ομάδες 34 αγώνες.
Ο Ολυμπιακός πέτυχε πάρα πολλά χθες το βράδυ στη Βαρκελώνη. Πέρα από τα αυτονόητα, το 1-0 και την «αρπαγή» του πλεονεκτήματος έδρας, πέτυχε να βάλει την αμφιβολία στη Μπαρτσελόνα στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν.
Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε απόλυτα περίπου για 35 λεπτά του αγώνα. Και στα πέντε «σπαστά» λεπτά που έκανε ξεσπάσματα η Μπαρτσελόνα, ο Ολυμπιακός αντέδρασε σαν αφεντικό. Και δεν της έδωσε παραπάνω δικαιώματα και νίκησε και πήρε κεφάλι και, σχεδόν, όλα καλά.
Ο τραυματισμός του Πετρούσεφ μετρίασε τη χαρά, κάθε τραυματισμός θα το έκανε, εδώ είναι και σε παίκτη που ελλείψει Παπανικολάου έχει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο. Η ετυμηγορία των γιατρών σίγουρα αναμένεται με ξεχωριστό ενδιαφέρον, σίγουρα για τον Πετρούσεφ ου μην και για τον αρχηγό μιλώντας για το ματς της Μ. Τρίτης.
Η επιστροφή του Μιλουτίνοφ δικαιολογεί χαμόγελα, αλλά όλα τα παραπάνω είναι μεμονωμένα γεγονότα προς αξιολόγηση. Το ένα και κύριο, είναι η ομάδα του Ολυμπιακού. Ο Παπανικολάου σε τέτοια ματς δεν είναι μόνο τι μπορεί να δώσει «μετρήσιμα», πόντοι, ριμπάουντ, είναι και πολλά άλλα του αρχηγικού του χαρακτήρα. Πριν το ματς, στη διάρκεια του ματς, μετά το ματς, στην κενή μέρα και πάει λέγοντας.
Όπως φαίνεται όμως, η «μηχανή» αυτή, με το μεγάλο πλεονέκτημα της ομοιογένειας, έχει τους τρόπους της. Είναι κουρδισμένη, είναι πάντα διαβασμένη, έχει μεγάλη επίδραση από τον πάγκο, εμφανέστατα από την άκρη του, τον προπονητή του και… όσο προχωράει πιο μέσα φτάνοντας μέχρι τον Σίκμα και πάνω απ’ όλα, έχει ψυχολογία νικητή.
Ο Ολυμπιακός χθες δεν προκρίθηκε, δεν έγινε ακλόνητο φαβορί, αλλά δεν πέτυχε και… τίποτα. Εβαλε μια δυνατή υποθήκη, μαζί με το βάρος στον αντίπαλό του.
