Ο Τιμ Φρέιζερ κάνει το δικό του «βήμα» στην Ευρώπη σε μια σπουδαία συμφωνία για την ΑΕΚ και το Basketa.gr παρουσιάζει το οδοιπορικό της ζωής του, όπου πολυτιμότερος συμπαίκτης του σε όλες τις υπερβάσεις της καριέρας του, είτε με είτε χωρίς την παρουσία της, ήταν η γιαγιά του, της οποίας τις συμβουλές και... τα γλυκάκια πάντοτε θα έχει στις αποσκευές του.
Η παιδική ηλικία είναι κάτι το ιδιαίτερο. Τους πιο μεγάλους δεσμούς ζωής μας, άλλωστε, εκεί τους φτιάχνουμε. Σκεφτείτε και μόνοι σας τα ξέγνοιαστα οικογενειακά καλοκαίρια, τους φίλους σας που έχετε δημιουργήσει από το νηπιαγωγείο ή τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και διατηρούνται έως σήμερα, εννοείται και τις… σκανδαλιές που ο παππούς και η γιαγιά σας θα είναι οι πρώτοι που θα συγχωρέσουν, έχοντας λάβει τη γλύκα του να έχουν αποκτήσει το εγγονάκι τους.
Πολλές φορές, μάλιστα, στο τέλος σας περίμεναν και… κρυφά με ορισμένα γλυκάκια και μια αγκαλιά, που σήμαινε τα πάντα στον κόσμο. Αυτό σηματοδότησαν κι εκείνα τα χρόνια για τον Τιμ Φρέιζερ, ο οποίος κουβαλώντας σε μια βαλίτσα εκείνες τις αναμνήσεις, ονειρεύτηκε να παίξει με τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο, καταφέρνοντας να ξεπεράσει αμφιβολίες κι ένα «βαρύ» τραυματισμό, αρνούμενος να παραδοθεί από νωρίς.
Για οκτώ χρόνια, μάλιστα, κατάφερε να βρεθεί στο «μαγικό κόσμο» και να έχει τις στιγμές του, αναβάλλοντας για ισάριθμο χρονικό διάστημα το ταξίδι στην Ευρώπη, το οποίο τελικά έκανε για χάρη της ΑΕΚ. Το Basketa.gr σας παρουσιάζει το οδοιπορικό της καριέρας του νέου γκαρντ της Ένωσης, που έρχεται να ζήσει επιτέλους την πρόκληση, την οποία κάποτε είχε αρνηθεί.
Οι καβγάδες με την αδελφή του, οι αξίες της γιαγιάς, ο αγώνας που έφερε… το θαύμα του ΝΒΑ και η νέα προοπτική
Ο γεννηθείς την 1η Νοεμβρίου 1990 στο Ουάκο του Τέξας, με τον Μπίλι και την Τζάνις Φρέιζερ να έχουν εξαιρετικά δύσκολο έργο στο να συγκρατήσουν το παιδί τους, το οποίο έριχνε κάτω τα ατομικά βραβεία της αδελφής του και, ύστερα, την προκαλούσε σε μονό. Από τα πέντε του χρόνια, ήθελε… εκτός από το να κάνει σκανταλιές, να παίξει μπάσκετ. Η ίδια, όμως, παραδέχεται πως «οι περισσότεροι παίκτες του μπάσκετ μαθαίνουν αρχικά να παίζουν ένας εναντίον ενός, όχι όμως και ο Τιμ. Είναι ένας αληθινός πόιντ γκαρντ».
Ο κυριότερος συμπαίκτης του στην παιδική του ηλικία, όμως, παραδέχεται πως ήταν η γιαγιά του. Ο ίδιος ο Τιμ, γράφοντας σε blog σε ομοσπονδία για την καταπολέμηση του Αλτσχάιμερ, αναφέρθηκε προ τριετίας στο γεγονός του θανάτου της το 2008, αλλά και τον καθοριστικό ρόλο, που έπαιξε στη ζωή του με τις διδαχές της. Της είχε βγάλει το παρατσούκλι «γιαγιά γλυκατζού», καθώς πάντοτε του έδινε γλυκάκια και καραμελίτσες, όταν ήταν μικρός, επιχειρώντας μέσα από αυτή την επαφή να του δώσει μαθήματα ζωής.
Ακόμη και σήμερα, όταν παίζει στο παρκέ ως πόιντ γκαρντ, σκέφτεται τη γιαγιά του ως την… πόιντ γκαρντ της ζωής του, καθώς όπως ορίζει ο ρόλος του, πρέπει να εξασφαλίζεται πως οι συμπαίκτες του πλέι μέικερ πετυχαίνουν το στόχο τους στο παρκέ. Η ίδια τον ενέπνευσε να διατηρήσει το Θεό στη ζωή του, όπως και ότι με την παρουσία του όλα είναι δυνατά. Του επεσήμανε, ότι ακόμη κι αν δεν ήταν καλός σε ένα παιχνίδι ή δεν πετύχαινε, γενικά, κάποιο στόχο, όφειλε να κοιτάζει πάντοτε την επόμενη μέρα, το επόμενο ματς. Ακόμη κι όταν το Αλτσχάιμερ άρχισε να επιδρά πάνω της, πολλές ήταν οι νύχτες που στεκόταν στο πλευρό του, μαθαίνοντάς του να αγκαλιάζει την ανθρώπινη φύση του, όπως και τις αξίες της σύνδεσης με τους άλλους ανθρώπους κάνοντας τα απλά, με το να ζητάς «συγγνώμη» όταν περνάς μέσα από κόσμο ή να λες «καλημέρα» σε έναν ξένο. Κυρίως, δε, τον έμαθε να έχει ως «όπλο» τη συμπόνοια και τη συμπαράσταση στο συνάνθρωπο.
Όλα αυτά τα διδάγματα της γιαγιάς του, μόνο στράφι δεν πήγαν. Ο Τιμ πραγματοποίησε μια εκπληκτική πενταετία στο Πεν Στέιτ, με πολλά υποσχόμενη καριέρα στο ΝΒΑ, ύστερα από το «μπαμ» στο Λύκειο του Στέιτ Τζίσουιτ του Χιούστον, όμως μια ρήξη αχιλλείου τένοντα μπαίνοντας στο τέταρτο έτος σπουδών του, έδειχνε να «καταρρίπτει» όλα του τα όνειρα. Αναγκαστικά, πέρασε στο σύνολο αυτές τις πέντε σεζόν στο κολλεγιακό πρωτάθλημα, που για τους περισσότερους στο «μαγικό κόσμο» αποτελεί «κόκκινη σημαία».
Ελάχιστες ομάδες μίλησαν μαζί του εν όψει του draft του 2014, ουδεμία τον διάλεξε τελικά και η πρώτη του μικρή ευκαιρία, αφού πρώτα ο Μπρετ Μπράουν τον απέρριψε για τους Φιλαδέλφεια 76ερς, ήρθε από τους Σέλτικς, που τον κράτησαν στις προπονήσεις τους και τον άφησαν στη θυγατρική τους ομάδα, τους Μέιν Ρεντ Κλος, στους οποίους βρέθηκε για μια διετία. Στη διάρκεια αυτής, μάλιστα, κέρδισε κι ένα δεκαήμερο συμβόλαιο στους Σίξερς, για να παίξει… αντίπαλος των «Κελτών», ελλείψει άλλων πόιντ γκαρντ λόγω τραυματισμών, και να εντυπωσιάσει.
«Είχα απλά 30 λεπτά να φτιάξω τη βαλίτσα μου. Πήρα τηλέφωνο τους δικούς μου, ενώ ήμουν στο δρόμο, και τους είπα να ετοιμαστούν για αυτό που θα έβλεπαν», είχε αναφέρει σχετικά με την εμπειρία του, με τον Μπρετ Μπράουν να σχολιάζει για το παιχνίδι εκείνο πως «σκεφτείτει πόσα λεπτά του, έδωσα, περίπου 35. Είναι μια υπέροχη ιστορία με τόσα προβλήματα που είχαμε, που ήρθε τόσο γρήγορα, άλλαξε άμεσα φόρμα και έπαιξε τόσο πολύ. Και τα κατάφερε πολύ καλά».
Αυτός ο αγώνας άλλαξε και την πορεία του Τιμ, που στο μεταξύ είχε ανακηρυχθεί κορυφαίος παίκτης της αναπτυξιακής λίγκας του ΝΒΑ το 2015, για να βρεθεί μετά ξανά στην Φιλαδέλφεια, για να ακολουθήσουν το Πόρτλαντ, η Νέα Ορλεάνη, η Ουάσινγκτον, το Μιλγουόκι, το Ντιτρόιτ, το Μέμφις, το Ορλάντο και το Κλίβελαντ, σε μια σειρά από εμπειρίες, που πίσω στο 2014 και με ένα «βαρύ» τραυματισμό στην πλάτη του, ελάχιστα θα περίμενε να αποκτήσει.
Στην αρχή εκείνου του ταξιδιού, άλλωστε, και ύστερα από δύο πτυχία στην Επικοινωνία και τις Επιστήμες, είχε συζητηθεί πολύ έντονα να πάρει το αεροπλάνο για την Ευρώπη. Τελικά, θα το κάνει οκτώ χρόνια μετά, με την ΑΕΚ να καταφέρνει να τον πείσει να ζήσει την εμπειρία και να αισθανθεί την προοπτική του να αγωνίζεται σε ένα σύλλογο με πρεστίζ, εκτός του περιβάλλοντος άνεσης στην χώρα του.
Ο Τιμ Φρέιζερ, άλλωστε, δεν αρνήθηκε ποτέ τις προκλήσεις. Κουβαλώντας στις αποσκευές του τις συμβουλές ζωής της γιαγιάς του, μαζί με τα γλυκάκια που του έδινε, πάντοτε πετύχαινε…
