Όποιον... παλιό κι αν ρωτήσεις στον Παναθηναϊκό θα σου απαντήσει το ίδιο: Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έχουν πιο κοντά στην καρδιά τους, από τα έξι που έχει κατακτήσει η ομάδα, είναι αυτό του 1996. Οι περισσότεροι το έχουν δηλώσει και επισήμως άλλωστε σε κατά καιρούς αφιερώματα ή συνεντεύξεις.
Για τον κόσμο, γιατί ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό. Και για τη διοίκηση, γιατί ήταν ο τίτλος που περίμενε μετά από πολλά χρόνια και πάρα πολλά χρήματα που είχε διαθέσει. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε κατακτήσει πρωτάθλημα από το 1984 (και θα περίμενε άλλα δύο χρόνια), για ευρωπαϊκό ούτε λόγος, ενώ στο ενδιάμεσο, αυτό που είχε δώσει κάποιες στιγμές χαράς στους «πράσινους» ήταν το Κύπελλο Ελλάδας το 1986, το 1993 και το 1996 (λίγο πριν το Ευρωπαϊκό).
Τα αγωνιστικά είναι λίγο πολύ γνωστά. Μεγάλη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 35 πόντους από τον Ντομινίκ Ουίλκινς και η τάπα του Στόγιαν Βράνκοβιτς που έδωσε το έναυσμα για τους πανηγυρισμούς.
Υπάρχουν όμως στιγμές, συναισθήματα και μια άλλη αγωνία. Όλα αυτά Μεγάλη Εβδομάδα για να μην ξεχνιόμαστε.
Η τάπα που έβαλε τον Παναθηναϊκό στο ταξίδι
H αρχή του ταξιδιού έγινε στο Κάουνας. Εκεί όπου ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε την Ζαλγκίρις σε μια Λιθουανία που έβγαινε από τον δικό της ιστορικό τούνελ. Είχε κατακτήσει την ανεξαρτησία της, αλλά πάλευε να σταθεί στα πόδια της και να βρει το δρόμο της. Από τη σόμπα στο αεροδρόμιο, μέχρι το ξενοδοχείο με το ένα και μοναδικό τηλέφωνο στη reception, μέχρι το φαξ στα γραφεία στο γήπεδο που έπρεπε να δώσεις τον αριθμό και να δοθεί άδεια για να φύγει η σελίδα με το στατιστικό προς την Αθήνα. Και να φανταστείτε πως αυτό ήταν το πρώτο ταξίδι του Ντομινίκ Ουίλκινς με τον Παναθηναϊκό για έναν ευρωπαϊκό αγώνα. Ένα βήμα πριν το Παρίσι, εκεί στο Τρεβίζο, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς είχε φροντίσει με μία τάπα να διασφαλίσει την παρουσία του τριφυλλιού στο Final Four, κρατώντας το τελικό 65-64 επί της Μπενετόν. Οι βαλίτσες ήταν έτοιμες. Εκείνες τις εποχές ήταν και η... χαρά του δημοσιογράφου να ξέρετε. Οι ομάδες έπαιρναν μαζί τους κόσμο και κοσμάκη και έτσι είχαμε τη χαρά και την τύχη να απολαύσουμε από κοντά πολλές επιτυχίες και σε συλλογικό και σε εθνικό επίπεδο.
Οι πρώτες αντιδράσεις
Το ότι θα γινόταν το Final Four Μεγάλη Εβδομάδα έφερε τις πρώτες αντιδράσεις. Κανείς δεν το ήθελε. Ημιτελικοί Μεγάλη Τρίτη, τελικοί Μεγάλη Πέμπτη. Βράδυ... Αργά... Και τι μπορούσες να κάνεις; Η αποστολή μπήκε στο αεροπλάνο, προσγειώθηκε στο Παρίσι δύο μέρες νωρίτερα και όταν επιχείρησε να κάνει την πρώτη προπόνηση το Παλέ ντε Μπερσί, ενημερώθηκε πως δεν γίνεται. Το γήπεδο δεν ήταν έτοιμο. Ούτε για τις προπονήσεις, ούτε η εξέδρα Τύπου, τίποτα. Αργότερα και καθώς το συγκεκριμένο γήπεδο φιλοξένησε κι άλλες διοργανώσεις αποδείχτηκε πως και οι Γάλλοι της τελευταίας στιγμής είναι.
Να μην λένε μόνο για εμάς. Με καλή θέληση και παρόντος του Παύλου Γιαννακόπουλου, μετά τις πρώτες αντιδράσεις και τον εκνευρισμό, η λύση βρέθηκε. Ο ημιτελικός κύλησε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Ο Παναθηναϊκός νίκησε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μπαρτσελόνα τη Ρεάλ Μαδρίτης και το ζευγάρι του τελικού ήταν έτοιμο.
Το τραπέζι της Μεγάλης Τετάρτης
Το Παρίσι ζούσε στους δικούς του ρυθμούς, η αποστολή του Παναθηναϊκού, όλη, στους δικούς της. Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου δεν το ξεχνούσε. Έτσι τη Μεγάλη Τετάρτη μας έκανε το τραπέζι σε μια ελληνική οικογένεια, όπως επιτάσσουν οι «νόμοι» της Άγιας Εβδομάδας. Με τον Παύλο στο ρόλο του οικοδεσπότη να πηγαίνει σε όλους και να εύχεται τόσο συγκινημένος που άγγιξε τους πάντες σε όλους και για την επόμενη μέρα. «Αν και δεν είναι σωστό να ζητάμε κάτι τέτοιο, και για τέτοια μέρα, να χαρούμε αύριο», είπε φάνηκε σαν να το σκεφτόταν δύο φορές.
«Το χρόνο ρεεεεε... Το χρόνο...»
Ο αγώνας κύλησε όπως γνωρίζουν σχεδόν όλοι. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος και το γήπεδο ήταν απλά έδρα του. Οι φίλοι της ΤΣΣΚΑ δεν υπήρχαν ουσιαστικά, της Μπαρτσελόνα δεν είχαν καμία τύχη να ακουστούν από τις φωνές των 10.000 φίλων της ελληνικής ομάδας, ενώ η... έκπληξη ήρθε από τους φίλους της Ρεάλ Μαδρίτης που είχαν μείνει και στους τελικούς, παρά την ήττα της ομάδας τους: Ήταν λίγοι, κάπου ψηλά, αλλά ξάφνιασαν τους πάντες όταν άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα στα ελληνικά υπέρ του Παναθηναϊκού, αποσπώντας το χειροκρότημα των «πράσινων».
Η Μπαρτσελόνα έκανε την αντεπίθεσή της στα τελευταία λεπτά. Και πλησίασε επικίνδυνα. Κάπου εκεί σε ένα γήπεδο γεμάτο ένταση, ένας από τους Έλληνες δημοσιογράφους που ήταν στην πρώτη σειρά των δημοσιογραφικών (παράλληλα με τη γραμμή του γηπέδου) ήταν ο πρώτος που πρόσεξε το «λάθος»: «Το χρόνο ρεεεεε... Το χρόνο.... Κόλλησε!!!!» Κόντεψε να βγει ο μισός πάνω από το τραπέζι. Ποιος να ακούσει και ποιος να μιλήσει. Μέχρι να γίνει η σχετική διαμαρτυρία, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς έκανε το δικό του σπριντ, πηδούσε "εμπόδια" και έφτανε στην τάπα που έδωσε το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε συλλογικό επίπεδο, όχι στον Παναθηναϊκό, αλλά στο ελληνικό μπάσκετ. Ναι, ακόμη έτσι το βλέπαμε τότε.
Ο ήρωας της βραδιάς που... εξαφανίστηκε
Οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι να πρωτοκάνουν. Αγκαλιές, φιλιά, διχτάκια, φωνές... Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς ήταν ο ένας που δεν είχε περιθώριο να κάνει κάτι διαφορετικό. Όπως και στο σπριντ των τελευταίων δευτερολέπτων εκείνη τη βραδιά ακολούθησε μια διαφορετική πορεία. Η προσγείωσή του μετά την τάπα δεν ήταν ομαλή. Έμεινε στο παρκέ ξαπλωμένος, κρατώντας τον αστράγαλό του. Πολλοί δεν το κατάλαβαν καν αμέσως πως είχε χτυπήσει... Σηκώθηκε αρκετά αργότερα, αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει όπως θα ήθελε.
Ο Κροάτης είχε κληρωθεί για έλεγχο ντόπινγκ. Την ώρα που οι συμπαίκτες του πανηγύριζαν, αυτός έμεινε κλεισμένος στο ειδικό δωματιάκι. Θηρίο στο κλουβί από τη μία... Και πραγματικά εξαντλημένος από την άλλη. Σαν να είχε αδειάσει τελείως. Όπως τον έβλεπες ένιωθες πως δεν θα μπορούσε να ξαναπαίξει καν! Η κούραση ήταν σχεδόν απτή. Την ένιωθες... «Τι έγινε; Όλα είναι εντάξει ε;» Αυτή ήταν η ερώτησή του, όταν έβγαλε το κεφάλι από το δωματιάκι για λίγο. Είχε δει τις διαμαρτυρίες της Μπαρτσελόνα. Αλλά ήξερε απλά πως ο Παναθηναϊκός είχε κατακτήσει το τρόπαιο.
Οι αρμόδιοι τον άφησαν μετά από λίγο να καθίσει για λίγο έξω... «Ήταν ένστικτο... Έπρεπε να τρέξω... Τι να σκεφτείς δηλαδή;» Τα λόγια δεν έβγαιναν το ίδιο εύκολα, ούτε με εκείνο το μισό χαμόγελο που τα συνόδευε συνήθως. Μπορεί να μην το ξέρουν πολλοί, ή να μην το πιστεύουν, βλέποντάς τον απλά με το ύψος και το ύφος, αλλά μιλάμε για έναν από τους καλύτερους ανθρώπους που έχουν περάσει από το ελληνικό μπάσκετ. Η βαθιά φωνή του ίσα που ακουγόταν, καθώς κουνούσε το κεφάλι, περιμένοντας να ξαναμπεί στο δωμάτιο με το ιατρικό επιτελείο.
Η τρίτη πράξη
Η αγωνία έγινε μεγαλύτερη και διαφορετική εκεί που παίχθηκε η τρίτη πράξη του τελικού. Η απονομή είχε γίνει, ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει, αλλά τα βλέμματα ήταν συγκεντρωμένα στο ξενοδοχείο όπου είχαν καταλύσει οι άνθρωποι της FIBA, δύο βήματα από την αψίδα του θριάμβου, με το Παρίσι να ζει τους πανηγυρισμούς των "πράσινων" που είχαν κατακλύσει την πόλη.
Η Μπαρτσελόνα είχε υποβάλλει ένσταση και όλοι είχαν μαζευτεί εκεί περιμένοντας την ετυμηγορία. Νομίζω πως κανείς δεν θα ξεχάσει ποτέ την αγωνία του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου. «Παιδί μου, λες να βγάλουν άλλη απόφαση;» Πόσες φορές και σε πόσους μπορεί να έκανε την ίδια ερώτηση ο Παύλος; «Έγινε η απονομή, όλα έγιναν κανονικά! Τι μπορούν να κάνουν; Μπορούν;» Ο Θανάσης, ακόμη πιο παρορμητικός, ξεκινούσε επιθετικά, μετά έμπαινε λίγο η αμφιβολία και έβαζε τον επίλογο μόνος του: «Ας έρθουν να την πάρουν!»
Σπαρτιάτες... Μην ξεχνιόμαστε... «Μολών λαβέ!» Τίποτα από αυτά δεν χρειάστηκε να γίνει, η FIBA αποφάσισε το αυτονόητο μελετώντας το τελευταίο λεπτό ξανά και ξανά. Καμία κάμερα, καμία φωτογραφία ή βίντεο δεν μπορεί να αποτυπώσει την έκφραση στα πρόσωπά τους, όταν άνοιξε η πόρτα και ανακοίνωσαν πως η ένσταση απορρίπτεται και πως ο Παναθηναϊκός μπορούσε να βάλει στην πλούσια τροπαιοθήκη του το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα...
Τέσσερα χρόνια και εννέα μέρες αργότερα θα ακολουθούσε το δεύτερο.... Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο...
Έτσι για την ιστορία...
Ημιτελικοί
Μπαρτσελόνα-Ρεάλ Μαδρίτης 76-66 (34-38)
Μπαρτσελόνα (Ρενέσες): Καρνισόβας 24, Γκόντφρεντ 22, Μαρτίνεθ 10, Χιμένεθ 8, Φερνάντεθ 6, Μοντέρο 2, Ντίεθ 2, Μπος 2, Γκαλιλέα, Ντουένιας
Ρεάλ Μαδρίτης (Ομπράντοβιτς): Αρλάουκας 22, Σάβιτς 15, Αντούνεθ 11, Σμιθ 8, Σάντος 6, Λάσο 2, Μοράλες 2, Φερέρ, Άμπαντα, Γκαρθίαç
Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας 81-71 (36-33)
Παναθηναϊκός (Μάλκοβιτς): Ουίλκινς 35, Αλβέρτης 13, Βράνκοβιτς 8, Οικονόμου 8, Κόρφας 8, Σταυρακόπουλος 7, Βουρτζούμης 2, Γιαννάκης, Πετσάρσκι, Μυριούνης
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (Ερέμιν): Καράσεφ 23, Νουόσου 12, Βέτρα 8, Πανόφ 7, Κουντέλιν 7, Κισούριν 7, Κορνέφ 4, Μοργκούνοφ 3, Βαντέεφ, Κουράσεφ
Ο ημιτελικός του Final Four στο Παρίσι με το επιθετικό σόου του Ντομινίκ Ουίλκινς, MVP της τελικής φάσης για να θυμίσουμε...
Μικρός τελικός
ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Ρεάλ Μαδρίτης 74-73 (34-35)
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (Ερέμιν): Βέτρα 22, Καράσεφ 14, Πανόφ 13, Νουόσου 8, Κισούριν 6, Κορνέφ 6, Κουντέλιν 5, Μοργκούνοφ
Ρεάλ Μαδρίτης (Ομπράντοβιτς): Σάβιτς 22, Σάντος 16, Σμιθ 14, Αρλάουκας 8, Άμπαντ 4, Μοράλες 4, Αντούνεθ 3, Λάσο 2
Τελικός
Παναθηναϊκός-Μπαρτσελόνα 67-66 (35-25)
Παναθηναϊκός (Μάλκοβιτς): Αλβέρτης 17, Γιαννάκης 9, Οικονόμου 10, Ουίλκινς 16, Βράνκοβιτς, Κόρφας 4, Σταυρακόπουλος 9, Βουρτζούμης 2
Μπαρτσελόνα (Ρενέσες): Γκαλιλέα 10, Φερνάντεθ 15, Καρνισόβας 23, Χιμένεθ 9, Γκόντφρεντ 9, Μοντέρο, Ντίεθ, Μπος, Μαρτίνεθ
Και ο αγώνας για όσους δεν τον έχουν δει...
