Ο Κώστας Σορώτος πρόσθεσε ακόμη μια εξαιρετική σελίδα στην πλούσια καριέρα του, παραλαμβάνοντας τον Δούκα στην τελευταία θέση του 2ου ομίλου της Β' Εθνικής, με ρεκόρ 3-8, χωρίς γήπεδο, και καταφένοντας να τον οδηγήσει στο 12-11 και την μαθηματική σωτηρία.
Μέσω της προσωπικής του σελίδας έκανε τον απολογισμό της χρονιάς, ενώ αναφέρθηκε και στο ξεκίνημα του στον ΚΑΟ Κορίνθου.
Αναλυτικά έγραψε : «Μετά και τη μαθηματική σωτηρία του Δούκα , 5 αγωνιστικές πριν τη λήξη του πρωταθλήματος, έφτασε η ώρα να γράψω ορισμένα πράγματα. Το ξεκίνημα της χρονιάς με βρήκε στην Κόρινθο. Προσπάθησα, όπως σε κάθε ομάδα που έχω περάσει, να δουλέψω με γνώση και συναίσθημα. Αγάπησα την ομάδα, τους ανθρώπους της, τα παιδιά, την πόλη , τους ανθρώπους του γηπέδου, τους πάντες. Δυστυχώς δεν κατάφερα να τους πείσω. Ίσως να φταίω και εγώ, πραγματικά δεν έχει σημασία. Έφυγα την 6η αγωνιστική με σκορ 3-3 και την ομάδα ευρισκόμενη στην 4η θέση και όπως είπα και τότε σέβομαι την απόφαση χωρίς όμως να την κατανοώ. Τέλος πάντων κρατάω τα όμορφα και κρατάω βαθιά μέσα μου αυτά που με πόνεσαν.
1 εβδομάδα μετά την απόλυση μου από τον ΚΑΟΚ ήρθε η προσφορά των ανθρώπων του Δούκα. Το ότι ήταν στην τελευταία θέση δεν με πτόεισαι καθόλου. Άλλωστε ο φόβος και η λογική δεν ήταν ποτέ το κριτήριο για τις μπασκετικές μου αποφάσεις.
Εκεί βρήκα μια ομάδα εξαιρετικών παιδιών , νέων στο μεγαλύτερο μέρος τους, ένα ρόστερ εξαιρετικών χαρακτήρων γεγονός που πρέπει να πιστωθεί στον προκάτοχο μου, τον Κώστα τον Αγγέλου και τον Δημήτρη των Δανιήλ, αλλά και παράγοντες με ήθος και εμπιστοσύνη απέναντι μου και στα παιδιά.
Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες όμως δουλέψαμε με 3 βασικά όπλα. Τη δουλειά, την εμπιστοσύνη και την αγάπη. Και τα 3 σε βαθμό υπέρβασης και έτσι ήρθε και η αγωνιστική υπέρβαση μέσα από όμορφο μπάσκετ και αξιοποίηση πολλών νέων παιδιών.
Ο δρόμος ήταν δύσκολος όμως παιδιά μου δεν λυγίσαμε ποτέ. Δεν λυγίσαμε ακόμα και όταν χάσαμε το γήπεδο μας. Έτσι μετατρέψαμε το3-8 σε 12-11 και την τελευταία θέση σε 6η.
Φτάνοντας στο τέλος θέλω να ευχαριστήσω τους παράγοντες της ομάδας και ειδικότερα τον Λευτέρη Ζησιμάτο, τον Αντώνη τον Κλημάνογλου και βέβαια τον Σάββα τον Νικητάκη.
Θέλω να ευχαριστήσω τους 2 συνεργάτες μου, εξαιρετικούς ανθρώπους και εξαιρετικούς προπονητές , τον Παναγιώτη τον Δημητρίου και τον Μάριο τον Μπρατάκο.
Για τα παιδιά τι να πω; Δεν είναι μόνο το αγωνιστικό κομμάτι. Είναι η αγάπη που εισέπραξα και η χαρά της καθημερινότητας. Απλά σας λάτρεψα, με κάνατε μάγκα, μου κρατήσατε αναμμένη τη φλόγα για το μπάσκετ.
Τέλος κάτι για όσους βιάστηκαν και για όσους δεν σέβονται την διαδρομή μου. Αυτή η διαδρομή ποτέ δεν ήταν εύκολη. Εκτός όλων των άλλων είχα να κάνω με διάφορους χαρακτηρισμούς που μου αποδίδατε. Δεν με ακούμπησαν καθόλου και ας με πληγώνανε προσωρινά και ας μην μου έδωσε το μπάσκετ αυτά που του έδωσα και ας μην με αγάπησε όσο το αγάπησα. Δεν ήμουν ποτέ των δημόσιων σχέσεων. Προτιμούσα πάντα τις ανθρώπινες σχέσεις και αυτό θα ισχύει μέχρι το τέλος μόνο που αυτό το τέλος δεν ήρθε ακόμα όπως μερικοί προβλέψατε χωρίς να υπολογίζετε εμένα. Αυτό το τέλος θα το δώσω εγώ όταν έρθει η ώρα και με τον τρόπο που θέλω μέσα στο γήπεδο.
Αυτά και συγγνώμη για το μακροσκελές αλλά όπως έχει πει και ο μεγάλος Νικόλας " Δεν τα λέτε , δεν τα γράφετε και αναγκαζόμαστε να τα λέμε εμείς".
Καλό Πάσχα σε όλους..........».
