Στην Αυστρία συνεχίζει την καριέρα του και στους Raiffeisen Mattersburg Rocks ο Ευγένιος Σεργιένκο (2,01 – 29 ετών), παρά το γεγονός ότι είχε συμφωνήσει το καλοκαίρι με τον Πανιώνιο.
Ο δυναμικός φόργουορντ μίλησε στο EOK WebRadio για την επιστροφή του στην Αυστρία αλλά και το πως βιώνει το άθλημα.
Αναλυτικά είπε:
Για τη μετάβασή του απ’ τον Πανιώνιο στην Αυστρία: «Πέρυσι ήταν η 1η μου χρονιά στην Αυστρία, όπου είχα κάνει μια καλή σεζόν εδώ. Έψαχνα το καλοκαίρι ξανά για εξωτερικό, αλλά προέκυψε ο Πανιώνιος και όταν σου κάνει πρόταση αυτός ο Πανιώνιος και οι άνθρωποι που “τρέχουν” την ομάδα δε μπορείς να πεις “όχι”. Το είδα σαν πρόκληση και μου άρεσε όλο το πρότζεκτ. Ήθελα να το ζήσω, ήμουν και στους παμπαίδες του Πανιωνίου παλαιότερα, όπου τότε βρισκόταν στην Α1 το ανδρικό της ομάδας και έβλεπα όλα αυτά τα πράγματα. Στην πορεία όμως δεν πήρα χρόνο συμμετοχής και γύρισα στον πρώτο μου στόχο, το εξωτερικό. Δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα, γιατί στον Πανιώνιο ήταν ακριβώς η στιγμή που αλλάξαμε τον προπονητή και γνώριζα ότι θα πάρει έναν ακόμη Αμερικανό, οπότε ο χώρος ήταν περιορισμένος και νομίζω πως δεν υπήρχε λόγος να παραμείνω».
Για τον λόγο που πήγε στην Αυστρία: «Πέρυσι έφυγα απ’ την Ελλάδα γιατί ένιωσα ότι δεν έχει κάτι άλλο να μου δώσει, ήταν σαν να βλέπεις την ίδια ταινία. Για να πω την αλήθεια, ήταν λίγο ξαφνικό, δεν το είχα προγραμματίσει τόσο στο μυαλό μου. Μου προέκυψε πέρυσι η Ντόρνμπιρν Λάιονς, με Έλληνα προπονητή μάλιστα. Το είδα σαν μια πρόκληση και θεώρησα πως τώρα ήταν μια ιδανική ευκαιρία. Οπότε στα 28 μου αποφάσισα να έρθω εδώ. Το ευχαριστιέσαι περισσότερο απ’ ό,τι στην Ελλάδα, γιατί εδώ ο κόσμος σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι αθλητής, σε προσέχουν πάρα πολύ. Νιώθεις πολύ ωραία με αυτό, νιώθεις σημαντικός και βλέπεις ότι εκτιμούν αυτό που κάνεις. Αυτό που σου δίνει το εξωτερικό είναι ότι σκέφτεσαι αποκλειστικά και μόνο αυτό για το οποίο πας. Ο σεβασμός εδώ είναι τρομερός».
Για την ομάδα του, Raiffeisen Mattersburg Rocks: «Φέτος έχουν κάνει μια μεγάλη προσπάθεια οι άνθρωποι. Θέλουν ν’ ανέβουν, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός, το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, δεν υπάρχει πίεση. Είναι 2-3 άνθρωποι που “τρέχουν” την ομάδα, όπου ο ένας Καναδός και παίζει κιόλας. Είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος, έχει μεγαλώσει στον Καναδά και έχει περάσει από κολλέγιο, οπότε ξέρει μπάσκετ. Ο προπονητής μας είναι κι αυτός Αμερικανός, ο οποίος είχε έρθει μικρός να παίξει σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, κατέληξε στην Αυστρία και έκανε εδώ οικογένεια. Γενικά δεν έχουμε τόσους ξένους φέτος, είμαστε τρεις ξένοι και οι υπόλοιποι είναι γηγενείς. Φέτος η ομάδα επένδυσε στους αυστριακούς, πήρε κάποια παιδιά πιο νέα και εξελίξιμα».
Για το αυστριακό μπάσκετ: «Το μπάσκετ στην Αυστρία δεν είναι όπως στην Ελλάδα που είναι 1ο-2ο μαζί με το ποδόσφαιρο. Έχουν άλλα σπορ, χειμερινά, όπως σκι, χόκεϊ επί πάγου και άλλα, που είναι πιο δημοφιλή απ’ το μπάσκετ. Επειδή είναι πολύ κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία και η Γερμάνια έχει ανεβάσει πάρα πολύ το μπάσκετ της, έχει ξεκινήσει και αρέσει στους αυστριακούς το άθλημα και είναι σε συνεχή άνοδο. Η Α1 τους με αρκετούς ξένους και Αμερικανούς έχει ανέβει επίπεδο. Και η 2η κατηγορία, στην οποία παίζουμε εμείς, έχει επίσης αρκετούς ξένους, αρκετά παιδιά που είναι βαλκάνιοι και, είτε ήρθαν μικροί εδώ, είτε γεννήθηκαν εδώ και έχουν πάρει αυστριακή υπηκοότητα και παίζουν. Αν δεν κάνω λάθος μπορείς να έχεις 6 ξένους στο πρωτάθλημα. Λίγες ομάδες στη 2η κατηγορία έχουν 6 ξένους, είναι πολυτέλεια αυτό. Το επίπεδο από θέμα αθλητικότητας δεν υστερεί σε κάτι από άλλα πρωταθλήματα και το στυλ του μπάσκετ είναι πιο πολύ επαφής και τρεξίματος, δεν έχει τόσο πολλή τακτική».
Για το ενδιαφέρον των αυστριακών για το μπάσκετ: «Επειδή ο κόσμος εδώ δε γνωρίζει πάρα πολύ μπάσκετ, έρχονται να δουν πιο πολύ το… σόου και το παρουσιάζουν σαν σόου. Είναι σαν μια γιορτή. Θα έρθουν μισή ώρα νωρίτερα, θα κάτσουν στο γήπεδο να τα πουν, θα φύγουν 1 ή 1.5 ώρα μετά το ματς, έχει μπουφέ μετά το τέλος των αγώνων. Έρχονται περισσότερο οικογένειες στο γήπεδο. Στην ομάδα μου έχουμε κάτι σαν οργανωμένους, αλλά στην Αυστρία αυτό είναι σπάνιο. Καμία σχέση με την Ελλάδα όμως».
Για το ταλέντο στην Αυστρία: «Υπάρχουν παιδιά με ταλέντο που μπορούν να παίξουν ψηλότερα, απλά το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι δεν είναι “αναγκαίο” να παίξουν μπάσκετ. Όταν η χώρα σου σού παρέχει το ότι μετά το σχολείο οικονομικά δε θα έχεις πρόβλημα, δηλαδή μπορείς να φτάσεις να παίρνεις τον μήνα 3-4 χιλιάρικα, χωρίς να είσαι κάτι το τρομερό, το μπάσκετ περνάει σε 2η μοίρα, δεν “διψάς” γι’ αυτό. Θα πρέπει να το αγαπάς πολύ για να προχωρήσεις. Γενικά εδώ τους γονείς τούς απασχολούν πρώτα οι σπουδές και μετά ο αθλητισμός, είναι υπερπροστατευτικοί και δεν αφήνουν τα παιδιά τους να βάλουν το μπάσκετ πιο πάνω».
Για τους αυστριακούς σαν λαό: «Σίγουρα είναι λίγο πιο… σκληρός λαός, δεν είναι σαν τους Έλληνες που έχουμε στο αίμα μας τον τουρισμό και ότι θέλουμε να έρχεται ο κόσμος. Εμείς είμαστε σίγουρα πιο “ζεστοί” άνθρωποι. Από ‘κει και πέρα, δεν έχω νιώσει κάποιο περιστατικό που να με έκανε να αισθανθώ άσχημα. Έχω πάθει την πλάκα μου με το ότι μιλούν αγγλικά όλοι. Έχω συμπαίκτες που είναι 37 χρονών και ξέρουν άπταιστα αγγλικά».
Για τη στιγμή που ξεχωρίζει: «Θα έλεγα τα ταξίδια, κυρίως πέρυσι. Φέτος είμαι στο Μάτερσμπουργκ, το οποίο είναι μισή ώρα απ’ τη Βιέννη, ένα χωριό με 5-6 χιλιάδες κατοίκους. Πέρυσι βρισκόμουν στο Ντόρνμπιρν, το οποίο είναι στην άλλη άκρη της Αυστρίας, 8 ώρες απ’ τη Βιέννη με το τρένο. Τα πιο πολλά παιχνίδια γίνονται γύρω απ’ τη Βιέννη ή στη Βιέννη, οπότε είχαμε πολλά ταξίδια. Στο 1ο ταξίδι που δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο μακρινό, είχαμε ραντεβού το πρωί, πήγα εγώ χαλαρός και βλέπω τους αυστριακούς να έρχονται προετοιμασμένοι με μια σακούλα φαγητό, μαξιλάρια, ωτοασπίδες, μάσκα για τα μάτια και άλλα πολλά και απόρρησα. Μετά από κάνα δίωρο κατάλαβα γιατί το έκαναν αυτό».
Για το με τι θα ήταν ικανοποιημένος στο τέλος της σεζόν: «Όσον αφορά το ατομικό, όταν περνάς μια συγκεκριμένη ηλικία, την οποία νομίζω ότι την έχω περάσει, παύει πλέον να σε απασχολεί. Πλέον εμένα δε με απασχολούν τόσο τα νούμερα και τα στατιστικά, πιο πολύ θέλω να το χαρώ και για να το χαίρεσαι θες να κερδίζεις. Νομίζω ότι το ιδανικό θα ήταν να πηγαίναμε καλά με την ομάδα. Γενικά οι αθλητές όσο μεγαλώνουν, αν ακόμα “κυνηγούν” τα νούμερα, κάπου είναι λάθος. Φέτος έχω κάνει focus στο να πετύχουμε σαν ομάδα και να κερδίζουμε».
