Ο Ραφαήλ Αλαγάς κάνει μια πρώτη ανάλυση όσων είδαμε στους δύο αγώνες της Εθνικής στην Ισπανία χωρίς βιαστικά συμπεράσματα, αλλά με τα πρώτα μηνύματα να είναι σαφή για το πώς θα εμφανιστούμε εκεί, όπου όλα θα κρίνονται.
Η σκηνή αυτή από την ιστορική ταινία «Forest Gump» θα μείνει πάντα χαραγμένη στη μνήμη και την καρδιά των φίλων του κινηματογράφου, ως μια από τις χαρακτηριστικές στην ιστορία του. Αυτό είναι και το πρόσταγμα, που θα μπορούσε να δοθεί στην Εθνική Ανδρών, ύστερα από δύο αγώνες με την Ισπανία, όπου μέτρησε τις δυνάμεις της, ακόμη και με τις απουσίες, που είχε τόσο στο ΟΑΚΑ όσο και στη Μαδρίτη.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής, κανείς δεν (πρέπει να) δίνει σημασία στο αποτέλεσμα και τη συνολική εμφάνιση της ομάδας μέχρι και στο τουρνουά Ακρόπολις, εκτός πια κι αν είναι υπέρμετρα καλή ή ανησυχητικά κακή σε βαθμό, που πρέπει να υπολογιστεί. Επειδή, όμως, δε συμβαίνει τίποτα από τα δύο και ο Δημήτρης Ιτούδης ακόμη δοκιμάζει πράγματα, καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας την ιστορική φράση του Στιβ Γιατζόγλου πως «το να πανηγυρίζεις τις νίκες στα φιλικά, είναι σαν να παίρνεις αγκαλιά την αδελφή σου και να ηδονίζεσαι».
Παρά το γεγονός αυτό, όμως, κάποια πρώτα συμπεράσματα μπορεί να εξαχθούν για την πρώτη γεύση, που μας άφησε η Εθνική απέναντι σε έναν αντίπαλο, που μπορεί να βρίσκεται στην οριστική… αλλαγή φρουράς από την παλιά δοξασμένη γενιά του στις νεότερες και πολλά υποσχόμενες νεότερες ηλικίες, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα στα μικρότερα Ευρωμπάσκετ ή Παγκόσμια Κύπελλα εδώ και χρόνια, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει ποιότητα, δίψα για διάκριση και χαρακτήρα, έστω και με τις σοβαρές του απουσίες. Έχω την αίσθηση, μάλιστα, ότι δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τους Ισπανούς στο Ευρωμπάσκετ, όπου ξεκινούν από πιο πίσω, αλλά και σε προηγούμενες περιπτώσεις, που δε θεωρήθηκαν ως ένα από τα πρώτα φαβορί έσπευσαν να μας εκπλήξουν.
Στα της Εθνικής, το σύνθημα είναι… να τρέξουμε. Η «γαλανόλευκη» και το τεχνικό της επιτελείο έχουν μια σειρά από παίκτες, που διαθέτουν την ικανότητα να βρουν λύσεις μέσα από το transition, έχοντας γαλουχηθεί στην νοοτροπία μιας γρήγορης λύσης, είτε στο ανοικτό γήπεδο είτε σε σετ παιχνίδι, ακριβώς όπως βλέπαμε στο παρελθόν τους Ισπανούς να δρουν και δεν μπορούσαμε να τους σταματήσουμε. Ακόμη και ο Ντόρσεϊ, του οποίου το σουτ υπολογίζεται για να ανοίγει τις άμυνες στο «πέντε εναντίον πέντε», είναι ένας παίκτης που υπηρετεί πιο πιστά αυτή τη λογική, αν και φέτος βελτιώθηκε ουσιωδώς σε πολλά στοιχεία του παιχνιδιού του δίπλα στον Γιώργο Μπαρτζώκα.
Δεν είναι, βέβαια, ότι η Εθνική δε θα μπορεί να ανταποκριθεί στο σετ παιχνίδι, ωστόσο φαίνεται πως χρειάζεται χρόνο, ώστε να τα καταφέρει. Ο Ιτούδης, σε αυτό το κομμάτι, έστειλε το μήνυμα πως δε θα διστάσει να δοκιμάσει διάφορα, ώστε να «σπάσει» τις άμυνες που θα χαμηλώσουν το ρυθμό, καθώς χαρακτηριστικά ανέβασε Παπανικολάου και Αγραβάνη στο «4» και στο «5» στη Μαδρίτη, περιμένοντας λύσεις από πιο χαμηλά σχήματα. Η χρησιμοποίηση του Γιάννη, επίσης, θα είναι κομβικού χαρακτήρα, μαζί με τη δημιουργία Σλούκα και Καλάθη, όταν αμφότεροι θα είναι διαθέσιμοι, όπως και η συνεργασία τους με τον Παπαγιάννη, εφόσον εκείνος γυρίσει και είναι σε καλή κατάσταση, αφού γνωρίζει άριστα τους δύο προηγούμενους και σίγουρα αυτό θα αποτελούσε ένα μεγάλο όφελος.
Μέσα σε αυτά, φυσικά, είναι και τα σουτ, τα οποία θα «ξεκλειδώσουν» πολλά ματς, και δη εκείνα με πιο σκληρές ομάδες που θα θελήσουν να πάνε σε πιο χαμηλό τέμπο, είτε λόγω νοοτροπίας είτε λόγω χαμηλότερης δυναμικότητας, όπως ίσως θα είναι το Βέλγιο στις 28/8 στο ΟΑΚΑ. Τα ποσοστά σε τρίποντα (7/24) και βολές (17/29) είναι αρκετά κρίσιμο να βελτιωθούν, διαφορετικά θα υπάρξουν περιπτώσεις που θα «κολλήσουμε», όπως όταν οι Ισπανοί μείωσαν στο -6 στο ΟΑΚΑ ή ξέφυγαν έως και στο +14 στη Μαδρίτη, με τη διαφορά πως μπορεί να μας κοστίσει ακριβά στα επίσημα ματς.
Ακόμη κι αν καταφέρουμε, όμως, να μην είμαστε τόσο ευάλωτοι στο σετ παιχνίδι, η Εθνική πρέπει να τρέξει. Όταν έχεις τα αντίστοιχα εργαλεία, οφείλεις να υπηρετήσεις ένα συγκεκριμένο σκοπό σε μια ομάδα, που δεν έχει την καθημερινότητα ενός συλλόγου. Φάνηκε, κιόλας, στα δύο ματς, ότι με τη μαχητικότητα στην άμυνα, τα κλεψίματα και τις γρήγορες λύσεις στο ανοικτό γήπεδο ή πολύ σύντομα στην προσπάθεια να οργανωθεί ο αντίπαλος, η Εθνική είναι εξαιρετική. Και είναι λογικό, καθώς οι περισσότεροι παίκτες στο ρόστερ είναι προορισμένοι για ένα τέτοιο παιχνίδι.
Κάπως έτσι, ο λάτρης της Ελλάδας Τομ Χανκς θα μπορούσε να δει μια… ιδιαίτερη μετενσάρκωση της ταινίας, που τον αποθέωσε παγκόσμια, με τον Δημήτρη Ιτούδη να μπορεί άνετα να φωνάξει «Run, Greeks, run». Όχι μόνο επειδή τεχνικά μοιάζει να είναι το πιο σωστό, μα και γιατί οι παίκτες μας μοιάζουν είναι πιο έτοιμοι να το υπηρετήσουν.
