Σημάδεψε και απογείωσε με την παρουσία του επί 18 συναπτά έτη, έναν οργανισμό όπως οι Ιντιάνα Πέισερς, ενώ θεωρείται αναμφίβολα ο κορυφαίος παίκτης που φόρεσε ποτέ τη φανέλα της ομάδας. Αγαπήθηκε από όλους (εκτός από τους οπαδούς των Νικς), πέτυχε μυθικά ρεκόρ, σούταρε από τη γραμμή του τριπόντου με ποσοστά που ταιριάζουν σε εκτελέσεις...πέναλτι στο ποδόσφαιρο. Ο Ρέτζι Μίλερ, που αποτέλεσε ορισμό του παίκτη «σημαία» όπως συνηθίζουμε να λέμε, γίνεται σήμερα 54 ετών και το Basketa.gr ετοίμασε ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα.
Γεννημένος στις 24 Αυγούστου 1964 στο Ρίβερσαϊντ της Καλιφόρνια, τίποτα δεν έδειχνε αρχικά, όχι μόνο ότι θα παίξει μπάσκετ, αλλά ότι θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Πως θα γινόταν αυτό εξάλλου αφού είχε γεννηθεί με ατροφικούς μηρούς και χρειαζόταν ειδικά ιατρικά βοηθήματα για να κινείται.
Η προσπάθεια που χρειάστηκε να καταβάλλει για να καταφέρει τα αυτονόητα για άλλους, ήταν και οδηγός του όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το μπάσκετ, φτάνοντας στην πορεία να γίνει ο 2ος σκόρερ στην ιστορία του κολεγίου UCLA πίσω μόνο από τον θρυλικό Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ.
H αδερφή του Σέριλ Μίλερ, παίκτρια του WNBA και εισηγμένη, όπως και ο αδερφός της εξάλλου, στο Naismith Hall of Fame, ήταν ο λόγος που ο Ρέτζι ανέπτυξε τον ανορθόδοξο, όπως έχει χαρακτηριστεί, τρόπο που σούταρε, αφού όντας μεγαλύτερη του έκλεινε και την ορατότητα προς το καλάθι με αποτέλεσμα να πρέπει να βρίσκει τρόπους για να σκοράρει από μακριά, όπως έχει πει ο ίδιος. Τελευταία φορά πάντως που έπαιξαν μπάσκετ μαζί ήταν όταν κατάφερε να μπλοκάρει για πρώτη φορά ένα σουτ της, πρόσθεσε.
Με όπλο του λοιπόν, το δολοφονικό του σουτ τράβηξε τα βλέμματα και επιλέχθηκε στο νούμερο 11 στο ντραφτ του 1987 από τους Ιντιάνα Πέισερς, των οποίων τη φανέλα φόρεσε και έμελλε να μη βγάλει ποτέ ως το 2005 που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.
Από τη γιούχα των οπαδών των Πέισερς στον πρόεδρο Ντόνι Ουόλς, που τόλμησε να επιλέξει τον Μίλερ έναντι του "αυτόχθονα" Στηβ Φορντ σε εκείνο το ντραφτ μέχρι τις 19 Μαίου 2005 που 15,7'' πριν το τέλος του εντός έδρας αγώνα με τους Πίστονς, αποχώρησε από το παρκέ γνωρίζοντας την αποθέωση μεσολάβησαν αρκετά.
Ο "ξένος" Μίλερ είχε γίνει πια παιδί της πόλης στο μυαλό όλων, είχε συμπληρώσει 2.560 εύστοχα τρίποντα και ήταν ο πρώτος στη σχετική λίστα του NBA (ρεκόρ που σήμερα κατέχει πλέον ο Ρέι Άλεν με τον Μίλερ να παραμένει όμως δεύτερος), είχε οδηγήσει τους Πέισερς στους τελικούς του ΝΒΑ για πρώτη, και μοναδική μέχρι σήμερα, φορά στην ιστορία τους αλλά εκεί οι Λέικερς του Σακίλ Ο'Νιλ και του Κόμπι Μπράιαντ αποδείχτηκαν πολύ υψηλό εμπόδιο.
Κυριότερο όλων ίσως είναι εκείνο το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει στην Ιντιάνα αποκαλώντας τον "Δολοφόνο των Νικς" αφού με την παρουσία του σημάδεψε τις μονομαχίες των δύο ομάδων κατά τη δεκαετία του 90' στα play-offs. Μία ιστορία που αποτυπώνεται κιόλας στο ντοκιμαντέρ "Winning Time: Reggie Miller vs The New York Knicks".
Αποκορύφωμα φυσικά εκείνον τον πρώτο ημιτελικό της Ανατολικής Περιφέρειας το 1995 όταν πέτυχε 8 πόντους σε 8,9'' μετατρέποντας έτσι το 105-99 κατά της ομάδας του, σε 107-105 υπέρ της "σπάζοντας" έτσι την έδρα των Νικς.
Η αγάπη του για τους Πέισερς φάνηκε από το γεγονός ότι παρά τις δυσκολίες που προέκυψαν κατά καιρούς αλλά και τις δελεαστικές προτάσεις που είχε (οι Μπουλς τον είχαν πλησιάσει μετά την πρώτη απόσυρση του Μάικλ Τζόρνταν αλλά αρνήθηκε) έμεινε για μία ζωή πιστός στην ομάδα που τον εμπιστεύθηκε αλλά και στα προσωπικά του αξιακά.
Εξάλλου το 2003, σε ηλικία 38 χρονών και με το συμβόλαιό του να έχει λήξει, δέχτηκε πρόταση από τους Λέικερς, οι οποίοι είχαν χάσει μετά από 3 χρόνια τα σκήπτρα από τους Σπερς, αλλά αρνήθηκε δηλώνοντας πως δεν ήθελε να πάρει ένα πρωτάθλημα διαλέγοντας τον εύκολο δρόμο αλλά προτιμούσε να προσπαθήσει ξανά με την ομάδα της καρδιάς του στην οποία τότε είχε μόλις ενταχθεί και ο Ζερμέιν Ο'Νιλ, ο οποίος είχε δώσει το σύνθημα. "Πάμε να το πάρουμε για τον θείο Ρετζ".
O Ρέτζι Μίλερ έκλεισε την καριέρα του χωρίς να κατακτήσει κάποιο δαχτυλίδι (αν και έχει να επιδείξει δύο χρυσά μετάλλια στις Ολυμπιάδες του 1996 και του 2000 με την εθνική ομάδα των Η.Π.Α) αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε από το να κάνει μία σπουδαία καριέρα, να αγαπηθεί και να μείνει στην ιστορία ως ένα από τους καλύτερους σούτινγκ γκαρντ που πάτησε ποτέ το πόδι του σε παρκέ. Εξάλλου εκτός από την στατιστική του υπάρχουν και οι δύο φανέλες με το νούμερο 31, στην οροφή της έδρας των Πέισερς αλλά και του UCLA αντίστοιχα, που το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα και το θυμίζουν σε όλους.
