Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για την ήττα της Ελλάδας από την Τουρκία στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ 2025.
Η αλήθεια είναι ότι αλλιώς ονειρευόμασταν τον συγκεκριμένο αγώνα κι εντελώς διαφορετικά εξελίχθηκε. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι, θεωρούσαν ότι θα γινόταν μία μεγάλη «μάχη». Κανείς δεν θεωρούσε σίγουρη τη νίκη-πρόκριση, εξάλλου είχαμε αναφερθεί σχετικά στο προηγούμενο άρθρο.
Ευθύνες σίγουρα υπάρχουν όχι για την ήττα αλλά για την εμφάνιση. Παρ' όλα αυτά δεν είναι σε καμία περίπτωση η κατάλληλη στιγμή για να αποδοθούν. Διότι ακόμα ο «πόλεμος» δεν τελείωσε και η πιο μεγάλη «μάχη» είναι η τελευταία η οποία θα κρίνει και την έκβαση της μεγάλης προσπάθειας που έχει γίνει.
Δεν αποκαλύπτουμε κανένα κρατικό μυστικό λέγοντας ότι η «επίσημη αγαπημένη» ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Δεν αποτελεί καν σπουδαία διατύπωση ότι η Τουρκία ήταν πιο έτοιμη σε όλους τους τομείς, αλλά αποδείχθηκε στο παρκέ ότι ήταν και ανώτερη σε όλους τους τομείς. Θα είναι λάθος να τα βάλουμε με το... κακό «ριζικό» μας και την εξωπραγματική επίδοση του Οσμάνι.
Ο Τούρκος -αλβανικής καταγωγής- έδειξε την περσινή σεζόν στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρώπης τις δυνατότητές του. Ρισκάραμε, μας... τιμώρησε και προχωράμε. Χρόνος για να μείνει οποιοσδήποτε στον χαμένο ημιτελικό δεν υπάρχει. Και μεταξύ μας, θα είναι και λάθος που θα κοστίσει.
Η μόνη λύση είναι η ανασύνταξη, η δουλειά στο ψυχολογικό και στο πνευματικό κομμάτι. Φυσικά χρειάζονται και «πινελιές» στην τακτική, καθώς ο μικρός τελικός είναι απαιτητικός. Πρόκειται για το πιο... αμαρτωλό ματς στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδας. Η μία «σφαλιάρα» διαδεχόταν την άλλη στη διάρκεια της δεκαετίας του '90 και η «κατάρα» φάνηκε να συνεχίζεται και το 2007. Ευτυχώς υπάρχει το παράδειγμα του 2009, όταν στο Κατοβίτσε η «γαλανόλευκη» έκαμψε την αντίσταση της Σλοβενίας κι ανέβηκε στο βάθρο.
Το παιχνίδι με τη Φινλανδία είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ζούνε τις καλύτερες μέρες της μπασκετικής ζωής τους. Έφτασαν δικαιότατα μέχρι την τετράδα για πρώτη φορά στην ιστορία τους και θα τα δώσουν όλα για να γράψουν ακόμα μεγαλύτερη ιστορία.
Η Εθνική μας είναι πιο έμπειρη, πιο ποιοτική και έχει σαφώς μεγαλύτερες παραστάσεις. Το «καμπανάκι» αφορά το γεγονός ότι δεν ταιριάζει καθόλου το στιλ τους με το δικό μας. Απλά υστερούν σε κορμιά κι έτσι φαντάζει ένας αγώνας που ξεκινάει από το 50-50. Πλέον υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Θα είναι κρίμα για όλα τα μέλη της αποστολής και γενικότερα για το ελληνικό μπάσκετ, αν δεν επιστρέψουν από τη Ρίγα της Λετονίας με το χάλκινο μετάλλιο. Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουν.
