Μια κλήρωση με Σλοβένους, Λιθουανούς, ακόμα και Δομινικανούς, δεν τη λες καλή με την έννοια της εύκολης. Την έλεγες καλή όμως, πριν καν μάθεις τα ονόματα των αντιπάλων και μετά από αυτά, την… ξανάλεγες αφού το μόνο που δεν υπάρχει στον ορίζοντα είναι η παγίδα της χαλάρωσης.
Η επιμονή και η μεθοδική διπλωματική κίνηση της ΕΟΚ έφερε το πρώτο πολυπόθητο αποτέλεσμα της διεκδίκησης πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Το ένα από τα Προολυμπιακά τουρνουά στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η πρώτη βασική προϋπόθεση για να λέγεται «καλή» η κλήρωση πριν καν γίνει. Η έδρα σε ένα τόσο ιδιαίτερων συνθηκών τουρνουά είναι μεγάλη ιστορία. Πιάνοντάς το από την αρχή, ότι μπορεί να ανοίξει πιο εύκολα το δρόμο της συμμετοχής στους καταπονημένους αθλητές από τη μακρά σεζόν και δημιουργήσει συνθήκη απαρτίας. Και πηγαίνοντάς το μέχρι τους αγώνες, με τον φίλαθλό κόσμο δεδομένα να είναι εκεί και να «σπρώχνει» την ομάδα στην, εξ ορισμού, δύσκολη προσπάθειά της.
Αυτό το τουρνουά, λοιπόν, ήταν ευκαιρία από νωρίς χθες το μεσημέρι, όταν η FIBA ανακοίνωσε και επίσημα την Ελλάδα ως μία διοργανώτρια. Για την κλήρωση, αν το δεις κυνικά, η παρουσία της Κροατίας δίπλα στη δεδομένη ύπαρξη μιας από τις Σλοβενία (τελικά αυτή) ή Λιθουανία, απλά μειώνει τη σημασία του πονηρού αγώνα με τη Δομινικανή Δημοκρατία. Εννοείται πως χρειάζεται η νίκη για πολλούς λόγους, αλλά είτε νίκη, είτε ήττα και ο ημιτελικός με τον δεύτερο του άλλου ομίλου και ο τελικός, ίδιας δυσκολίας θα είναι.
Εκεί πια, στα δύο χιαστί ματς, αφού για τη μία από τις δύο πρώτες θέσεις του ομίλου των τριών δεν το συζητάμε, έρχεται στο… παιχνίδι η έδρα, άρα και η προϋπόθεση που εκ των προτέρων έκανε ευκαιρία αυτό το τουρνουά.
Στο δια ταύτα, την υγεια τους να έχουν όλοι και να είναι σε θέση και σε… διάθεση να συμμετάσχουν. Τα άλλα στο παρκέ, αλλά ένα πρώιμο χαμόγελο δικαιολογείται ως αίσθηση.
