Ο πρόεδρος του Πήγασου Μάνης, Χρήστος Χουχούμης, μίλησε στο ΕΟΚ Web Radio για την φιλοσοφία και την πορεία του συλλόγου μέσα στα χρόνια, τα μεγάλα προβλήματα και το γηπεδικό θέμα, αλλά και τα ταλέντα που έχει αναδείξει.
Ο Πήγασος Μάνης άρχισε την πορεία του το 1997, όταν και ιδρύθηκε με βάση το όραμα του τότε καθηγητή φυσικής αγωγής στην Καρδαμύλη, Χρήστου Χουχούμη, μαζί με τον τότε πρώτο πρόεδρο, Ανδρέα Σαραντέα, και τον έως και σήμερα γενικό γραμματέα, Βασίλη Μπεγέτη.
Ο σύλλογος πήρε την άνοδο για τη Β’ ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ το 2001 και από τότε δεν έχει κοιτάξει πίσω, παίζοντας φέτος στην Α2 Ανδρών, με το βλέμμα του να βρίσκεται κυρίως στα τμήματα υποδομής. Εκεί, παρά τις αντίξοες συνθήκες, έχει δημιουργηθεί ένα δίκτυο, που έχει προσφέρει στις εθνικές κατηγορίες, αλλά ακόμη και το εξωτερικό, αρκετούς αθλητές, όπως ο Νίκος Χουχούμης, ο Σωτήρης Λυμπερέας, ο Γιάννης Μεϊμετέας, ο Στέφανος Όουντε-Μπος και ο Σπύρος Πετριμέας, ενώ υπάρχει και… νέο αίμα, με αρκετές ελληνικές ομάδες να «γλυκοκοιτάζουν» τους αδελφούς Γιάννο και Χρήστο Ξανθόπουλο, του 2006 και του 2005 αντίστοιχα.
Τα όνειρα της ομάδας είναι πολλά, αλλά είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμα, όταν επί της ουσίας… δεν έχει σπίτι. Για την ακρίβεια, έχει σπίτι, αλλά θα το χαρακτήριζε κανείς ως ξεσκέπαστο. Ο Πήγασος έχει πάρει από την τοπική εκκλησιαστική αρχή μια έκταση στην Χαλικούρα Στούπας πάνω στο κύμα, με το τοπίο να είναι ειδυλλιακό, αλλά τη γραφειοκρατία επί της ουσίας να μην επιτρέπει προς το παρόν την τοποθέτηση στεγάστρου. Το αποτέλεσμα είναι να επιβάλλεται για τις προπονήσεις η ομάδα να μετακινείται στην Καλαμάτα, για να αγωνιστεί στην Τέντα, ενώ οι προπονήσεις γίνονται στην Χαλικούρα.
Ο πρόεδρος της ομάδας, Χρήστος Χουχούμης, μίλησε στο ΕΟΚ Web Radio για τις συνθήκες, που αντιμετωπίζει η ομάδα και το τι ακριβώς επιζητεί. Αναφέρει, επίσης, το πού φιλοδοξεί να φτάσει, όταν λυθεί αυτό το ζωτικής σημασίας πρόβλημα, ενώ στέλνει πολλά μηνύματα για την αναπτυξιακή διαδικασία.
Αναλυτικά, όσα δήλωσε:
Για την παρούσα σκληρή κατάσταση: «Έχουμε συμβιβαστεί με το γεγονός, ότι είναι πολύ δύσκολο να γίνει κλειστό γήπεδο στην περιοχή λόγω της μορφολογίας της. Συνεχίζουμε μεν να προπονούμαστε στα ανοικτά, αλλά πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον 90 χιλιόμετρα, όταν πρέπει να πάμε και να γυρίσουμε από την Καλαμάτα για τα εντός έδρας παιχνίδια μας».
Για το γηπεδικό θέμα: «Υπάρχει ο χώρος στην Χαλικούρα, που μας έχει δοθεί από την εκκλησία κι έχουμε ένα γήπεδο μπάσκετ κι ένα βόλεϊ. Με τις όποιες αντιξοότητες μπορεί να υπάρχουν στην παραλία, αλλά υπολογίζοντας και το ότι 300 μέρες τον χρόνο η Μάνη έχει ήλιο και καλές θερμοκρασίες, το μόνο που θέλουμε είναι ένα στέγαστρο ελαφριάς κατασκευής. Όλα αυτά, σε περίπτωση που δε βρεθεί κάποιο άλλο οικόπεδο, αν κι εκτιμώ πως μονάχα στην Χαλικούρα μπορεί να γίνει το όνειρό μας πραγματικότητα».
Για την ομάδα και τους στόχους της: «Είχα την ευκαιρία με την εμπειρία μου ως παίκτης Α1 με τον Σπόρτιγκ και το Περιστέρι, τη θητεία μου στο πλευρό του κόουτς Νιούμαν στο Παγκράτι, την αποφοίτησή μου μεταξύ των πρώτων προπονητών με ειδικότητα το μπάσκετ, αλλά και τη συνεννόηση με το σχολείο, όπου ήμουν γυμναστής, να ωθήσω με μερικά ακόμη άτομα να αναπτυχθεί μια δραστηριότητα, στην οποία δώσαμε τη δυντότητα στα παιδιά να παίζουν με ελευθερία, φαντασία και πρωτοβουλία, χωρίς να έχουν ως αυτοσκοπό το αποτέλεσμα. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, η ομάδα μας έχει καταφέρει παρά τις αντίξοες συνθήκες να σημειώσει καλές πορείες και να διεκδικήσει ορισμένες φορές τίτλους στα παιδοεφηβικά, ενώ στο ανδρικό τμήμα, με ένα συνδυασμό παίδων και εφήβων κυρίως, και δευτερευόντως ανδρών, έχουμε σταθερές παρουσίες στην ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ».
Για τη στήριξη του Δήμου: «Οι τοπικοί φορείς δυσκολεύονται να ασχοληθούν μαζί μας, γιατί έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα να ασχοληθούν για την περιοχή, όπως η ύδρευση και τα σκουπίδια, που καταλαβαίνετε πόσο ζωτικής σημασίας είναι. Θεωρώ, ότι μόνο αν προσφερθεί κάποιος χώρος σε μια ανύποπτη στιγμή, θα μπορούσε να μας βοηθήσει πραγματικά ο Δήμος Δυτικής Μάνης, αν και ο Δήμος Ανατολικής Μάνης έδειξε το δρόμο, δημιουργώντας έναν ξεχωριστό πολιτιστικό σύλλογο, που κατάφερε μάλιστα να υπάρχει Κλειστό στην Αρεόπολη».
Για το τι ζητά ο σύλλογος στο γηπεδικό: «Έχουμε καταλάβει το τι πρέπει να ζητήσουμε, λόγω του γεγονότος ότι μάλλον χώρος δε θα βρεθεί. Αυτό που θέλουμε, είναι ένα στέγαστρο ελαφριάς κατασκευής, που υπάρχει σε αρκετά γήπεδα στην Ελλάδα και θα καλύψει πραγματικά τις ανάγκες μας. Δεν χρειαζόμαστε στέγαστρο βαριάς κατασκευής ούτε και είναι απαραίτητο να βρούμε άλλο χώρο, αν μπορέσουμε να τοποθετήσουμε αυτό το στέγαστρο».
Για το τι θα φιλοδοξούσε να πετύχει ο Πήγασος αν έλυνε αυτό το πρόβλημα: «Αν αναλογιστούμε, ότι έχουμε γύρω στα 70-80 άτομα στα τμήματα υποδομής μας και περίπου στα 100 μαζί με τους Άνδρες, θεωρώ πως με τη δημιουργία του στεγάστρου θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο ο αριθμός των παιδιών στα τμήματα υποδομής. Η έως τώρα δυναμική μας ως συλλόγου έχει δείξει, ότι με το στέγαστρο και το έργο που παράγουμε, θα μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι και στις εθνικές κατηγορίες με βάση τους γηγενείς παίκτες, αν σκεφτούμε πως στα γυμνάσια και τα λύκεια της περιοχής υπάρχουν γύρω στα 500 παιδιά. Από τη στιγμή, επίσης, που με τις συνθήκες αυτές τα σχολεία μας έχουμε νικήσει τρεις φορές σε σχολικά πρωταθλήματα, η παραγωγικότητά μας θα ανέβει ακόμη περισσότερο με ένα απλό στέγαστρο».
Για την προσέγγιση του συλλόγου: «Έχουμε ένα συνδυασμό της νοοτροπίας που ενστερνίστηκε ο κόσμος για το παιχνίδι με φαντασία και πρωτοβουλία, χωρίς αυτοσκοπό την επίτευξη του αποτελέσματος. Με τις υπάρχουσες συνθήκες, θα θέλαμε να προσφέρουμε στο ελληνικό μπάσκετ κάτι καλύτερο από χρυσούς ρολίστες, που έχουμε σήμερα, καθώς και να έχουν τα παιδιά μας τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό, όταν στα 18 τους φεύγουν συνήθως για σπουδές».
Στο τέλος, όμως, έκανε και μια αφιέρωση: «Θέλω να αναφερθώ στους στυλοβάτες αυτής της προσπάθειας. Ο ένας ήταν ο Ανδρέας Σαραντέας, ο πρώτος πρόεδρος, και ο άλλος ο Βασίλης Μπεγέτης που πάντοτε είναι στη θέση του γενικού γραμματέα. Προσωπικά εκτελώ χρέη προέδρου περισσότερο αναγκαστικά, αποτελώντας και τεχνικό σύμβουλο στον κόουτς Μιχάλη Ξυδέα, που κάνει εκπληκτική δουλειά εδώ και δέκα χρόνια».
