Καλεσμένος στην εκπομπή του Γιάννη Λαμπίρη "Man to man με τα αστέρια" στο ΕΟΚ Web Radio ήταν ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο οποίος μίλησε σχετικά με το μπάσκετ, αλλά και την προσπάθεια που γίνεται για την ενημέρωση του κόσμου για το Σύνδρομο Άσπεργκερ.
Αναλυτικά:
Για την τωρινή Εθνική ομάδα:
“Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί μία διοργάνωση όταν κρίνεται σ’ ένα ριμπάουντ, μία βολή ή ένα νοκ άουτ παιχνίδι. Αλλά μέχρι στιγμής, γίνονται τα σωστά βήματα. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να αμφιβάλλει για την επιλογή του Δημήτρη Ιτούδη στο τιμόνι της Εθνικής. Είναι καταπληκτική.
Γίνονται μεγάλες προσπάθειες και από τα παιδιά…
Η Ρώμη, άλλωστε, δεν χτίστηκε σε μία μέρα. Θέλει δουλειά αλλά μέχρι στιγμή υπάρχει μία νότα αισιοδοξίας. Το θέμα είναι να υπάρχει καλό κλίμα. Μακάρι να είναι και ο Γιάννης μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες να τα πάμε καλά.
Όλοι νιώθουν ότι γίνεται μια νέα προσπάθεια να ανέβει ξανά το μπάσκετ κι αυτό είναι το σημαντικό. ‘Οχι μόνο σε επίπεδο Εθνικής ομάδας αλλά και στις μικρές Εθνικές ομάδες όπως και στις γειτονιές απ’ όπου ξεκινούν όλα. Κι εγώ από αλάνα ξεκίνησα. Εκεί χτίζεται ο χαρακτήρας. Το σχολείο είναι η αλάνα και το πανεπιστήμιο το παρκέ.
Για τη διαδικασία των “παραθύρων”:
“Είναι λυπηρό αυτό που γίνεται. Και για το άθλημα και για τους παίκτες οι οποίοι δεν είναι ρομπότ. Μακάρι να βρεθεί η λύση. Όταν λέμε πάνω απ’ όλα το μπάσκετ, πρέπει να το εννοούμε. Όχι μόνο να το λέμε” .
Για το “Τριπλ Κράουν” με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό:
“Στον ομαδικό αθλητισμό θέλει και λίγο τύχη. Πέσαμε και σε καλές εποχές. Αλλά από την άλλη για να έχεις τύχη να πάρεις κάποιους τίτλους, πρέπει να μπορείς να έχει την ικανότητα να συμμετέχεις μαζί με τόσους καλούς παίκτες στα ίδια αποδυτήρια”.
Για την απώλεια ενός μεταλλίου την περίοδο όπου ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας Ανδρών:
“Μερικές φορές πήραμε την 4η θέση και αυτό δείχνει ότι υπήρχε μία διάρκεια. Είναι αυτό που προανέφερα. Ορισμένες φορές είναι και θέμα τύχης. Ένα χαμένο ριμπάουντ, μία χαμένη βολή, μία παράταση ή οτιδήποτε άλλο μάς στερούσε το μετάλλιο. Ήταν μια περίοδος με έντονο ανταγωνισμό και οι ομάδες που έπαιζαν απέναντί μας είχαν παικταράδες. Όμως συνεχίσαμε να κρατάμε τη σημαία ψηλά.
Στον ομαδικό αθλητισμό σημασία έχει η διάρκεια και να στοχεύεις συνεχώς ψηλά. Κάποια στιγμή μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα και η ανώτατη επιτυχία. Η Ελλάδα έχει ήδη κάνει πολλά στο μπάσκετ και ελπίζω ότι μετά την κάμψη των τελευταίων ετών να μας φέρει ξανά μία χαρά που την έχουμε όλοι ανάγκη. Να αναδειχθούν νέα παιδιά και να συνεχιστεί η αλυσίδα”.
Για την συνεργασία του με τον Παναγιώτη Γιαννάκη
“Η πρώτη εμπειρία που είχα μαζί του ήταν το 1996 όταν ήμασταν συμπαίκτες στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα. Διοργάνωση η οποία ήταν και η τελευταία του ως παίκτης της Εθνικής. Θυμάμαι είχε βγάλει έναν λόγο στα αποδυτήρια. Ζήσαμε συγκλονιστικές και συγκινητικές στιγμές. Το φοβερό ήταν ότι ενώ βρισκόταν στη δύση της καριέρας του, δεν σταμάτησε ποτέ να προπονείται. Έκανε 2-3 ώρες προπόνηση, πήγαινε στα βάρη, συνέχιζε κανονικά. Αυτό τον τρόπο του λειτουργώ “σαν κομπιούτερ”, δηλαδή δεν αλλάζω τίποτα στη ρουτίνα μου και είμαι 1000 τοις εκατό προσηλωμένος σε αυτό που κάνω, ελάχιστοι τον είχαν και τον έχουν. Ο Γιαννάκης, ο Γκάλης, ο Σπανούλης, η Μάλτση, ο Αντετοκούνμπο…
Αργότερα τον έζησα ως προπονητή. Το 1997 ήμασταν λίγο άτυχοι στη Βαρκελώνη, γιατί ενώ είχαμε κάνει καταπληκτική πορεία και πήραμε την πρώτη θέση στον όμιλο, στη διασταύρωση στο νοκ-άουτ παιχνίδι “πέσαμε” πάνω στη Σερβία. ‘Όμως το παλέψαμε. Το θέμα είναι να δίνεις πάντα το 100%. Κάποιες φορές θα έρθει η επιτυχία, κάποιες άλλες όχι”.
Για το την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1997 με τον Ολυμπιακό στη Ρώμη και το Παναθηναϊκό το 2007 στην Αθήνα:
“Στην Ρώμη ήταν μία φανταστική εμπειρία. Η πρώτη φορά που έζησα κάτι ανάλογο ήταν το 1995 με την Εθνική ομάδα των Εφήβων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Το 1997, η Ρώμη είχε γεμίσει με Έλληνες και υπήρχε μεγάλη δίψα για το τρόπαιο. Υπήρχαν έντονα συναισθήματα. Θυμάμαι πάντα αυτές τις στιγμές με νοσταλγία.
Με τον Παναθηναϊκό το 2007 ήταν καταπληκτικό αυτό που είχαμε πετύχει. Εκείνη την χρονιά είχαν φύγει κάποιοι από τους κινητήριους μοχλούς της ομάδας, -ο Σπανούλης είχε πάει στο ΝΒΑ- και είχαμε μείνει από πόιντ γκαρντ. Ήρθαν δύο καινούργιοι που ενσωματώθηκαν και προσαρμόστηκαν γρήγορα. Η χρονιά κύλησε σαν νερό. Μπορεί να φάνηκε εύκολο αυτό που πετύχαμε, αλλά δεν ήταν”.
Για τη νεότερη γενιά του μπάσκετ:
“Πρέπει να δούμε τις επόμενες γενιές. Εκεί υπάρχει ένας προβληματισμός. Ο κορονοϊός έκανε τα πράγματα λίγο χειρότερα.
Χρειαζόμαστε τα παιδιά να βγουν στις γειτονιές να παίξουν παραπάνω. Σε σχέση με τη δική μου γενιά, τώρα είναι πιο εύκολο τα δουν και να τα ανακαλύψουν. Δε νομίζω ότι ένα ταλέντο μπορεί να χαθεί εύκολα.
Θα πως όμως και αυτό. Επειδή δεν μου αρέσει να είμαι μηδενιστής, θέλω να αναφέρω για την προηγούμενη διοίκηση της ΕΟΚ ότι έκανε τον κύκλο της, έγιναν πολλά λάθη τα τελευταία χρόνια, αλλά έκανε και κάτι καλό όλα τα προηγούμενα. Εμείς, κάποια πράγματα τα βρήκαμε έτοιμα. Ναι, χρειαζόταν μία ανανέωση και κάποιες αλλαγές, αλλά πρέπει να τιμάμε και το παλιό. Για μία χώρα που σήμερα που είναι τόσο ψηλά στην Ευρώπη και στον Κόσμο στη βαθμολογία του μπάσκετ, σημαίνει ότι έχουν γίνει και καλά πράγματα τα προηγούμενα χρόνια.
Για το Σύνδρομο Άσπεργκερ:
“Υπήρχαν κοντά στο περιβάλλον μου παιδιά τα οποία υπέφεραν και είπα πως έπρεπε να κάνω κάτι με το συγκεκριμένο θέμα. Πράγματι δικαιώθηκα για την απόφαση που πήρα να βγάλω την ανακοίνωση, γιατί μετά από αυτήν έλαβα πολλά μηνύματα από παιδιά πού βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και στο Άσπεργκερ. Παιδιά που είναι στο Χάρβαρντ, στο Πολυτεχνείο ή βρίσκονται πολύ ψηλά σ’ ένα άθλημα και μπορούν να πετύχουν σπουδαία πράγματα. Απλώς, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να τους κατανοήσουν οι άλλοι.
Γνωρίζω ότι υπάρχουν 200.000 οικογένειες στην Ελλάδα με παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Επίσημα, λέγεται ότι είναι 150.000-160.000, αλλά όλοι ξέρουμε ότι είναι πολύ περισσότερες. Ειδικά στην επαρχία δεν εμφανίζουν το θέμα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους, γιατί υπάρχει ο στιγματισμός.
Είναι κρίμα. Τώρα που πάει να γίνει αλλαγή στα κοινωνικά θέματα στον κόσμο, έστω δειλά-δειλά και οι νεότερες γενιές μεγαλώνουν με καλύτερη αίσθηση της διαφορετικότητας, είναι ευκαιρία να πάρουν θάρρος και οι γονείς.
Στις 2 Απριλίου που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό, θα πάρουν περισσότερο θάρρος.
Εμείς τους ενθαρρύνουμε, όταν γίνεται η διάγνωση από έναν ειδικό, να το λένε πρώτα το ίδιο παιδί, μετά να το μαθαίνει ο κύκλος του και στη συνέχεια το σχολείο. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μία διάγνωση και να δίνεται στους δασκάλους, ώστε να γνωρίζουν πώς θα διαχειριστούν την κατάσταση.
Πρέπει να εκπαιδευτούν άπαντες γι’ αυτό το θέμα. Συνήθως λέω πως αν δεις ένα παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο θα καταλάβεις εκ πρώτης όψεως την αναπηρία του. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως η αναπηρία είναι αόρατη. Θα βάλω την λέξη αναπηρία σε παρένθεση, όχι γιατί θεωρώ ότι είναι κάτι κακό, αλλά γιατί στο φάσμα του αυτισμού ήταν ο Αϊνστάιν, ο Νεύτωνας, είναι ο Έλον Μασκ, ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον πλανήτη, ο Άντονι Χόπκινς και σίγουρα όλοι θα θέλαμε να έχουμε ένα χαρακτηριστικό από αυτούς τους ανθρώπους”.
Για τις δράσεις που προγραμματίζονται μελλοντικά:
“Έχουμε δημιουργήσει ένα αθλητικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα το UniquAll “Όλοι Μοναδικοί Όλοι Ίσοι”, στο οποίο είμαστε πρεσβευτές μαζί με τον Νίκο Γκάλη και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και έχουμε ως στόχο να “παντρέψουμε” τα ειδικά σχολεία με τα “τυπικά” μέσω του αθλητισμού.
Στις 2 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό, η Άντα Σταματάτου, μία μαμά που έχει ένα παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, διοργανώνει έναν αγώνα στο “Αντώνης Τρίτσης”, το “Run For Autism”.
Για το Νίκο Γκάλη έχω να πω ότι έχει καρδιά μικρού παιδιού. Είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Όσοι τον έχουμε ζήσει, έχουμε βγάλει το ίδιο συμπέρασμα. Τόσο ο Νίκος όσο και ο Γιάννης, είναι δυο άνθρωποι που μεγάλωσαν δύσκολα και έχουν ενσυναίσθηση με την κοινωνία. Γι’ αυτό είναι χαμηλών τόνων. Δεν ήταν εύκολο να γίνει το πάντρεμα μαζί τους σε αυτό στο πρόγραμμα. Είναι μεγάλη τιμή για μένα να τους έχω μαζί μου”.
