Ο Παναθηναϊκός «ταράζει τα νερά» του ευρωπαϊκού μπάσκετ και του ΝΒΑ με τη διαφαινόμενη απόκτηση του Γιόνας Βαλαντσιούνας και το Basketa.gr φέρνει τους «πράσινους» σε... ευθεία αντιπαράθεση με τις μέρες, όπου δημιουργήθηκε το κατά πολλούς κορυφαίο ρόστερ της ιστορίας τους, αλλά και του αθλήματος στη Γηραιά Ήπειρο.
Είναι, ακόμη και σήμερα, με 16 χρόνια να έχουν περάσει, ένα θέμα συζήτησης που πολλοί λατρεύουν να φέρνουν στην επιφάνεια. Είναι ο Παναθηναϊκός της σεζόν 2008-2009 η πληρέστερη ομάδα, που είδε το ευρωπαϊκό μπάσκετ στην τόσο πλούσια ιστορία με τα σπουδαία σύνολα, που εμφανίστηκαν μέσα στα χρόνια;
Για πολλούς, πράγματι, είναι το κορυφαίο ρόστερ. Με προπονητή τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς κι έχοντας στο παρκέ Διαμαντίδη, Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους, Νίκολας, Χατζηβρέττα, Περπέρογλου, Φώτση, Τσαρτσαρή, Πέκοβιτς, Μπατίστ, Κέτσμαν και τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στην τελευταία του χρονιά ως αθλητή στα «πράσινα», η λαμπερή εκείνη ομάδα, που είχε και την πολυτέλεια να έχει πιο πίσω στο ρόστερ τους Βεργίνη, Σάκοτα και Σερμαντίνι, έφτασε εκεί, όπου προοριζόταν, στον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης.
Και η κουβέντα ξεκινά και πάλι, με αφορμή μία διαφαινόμενη μεταγραφή από τις κορυφαίες ενός παίκτη προερχόμενου από το ΝΒΑ στον 21ο αιώνα. Ο Γιόνας Βαλαντσιούνας δημιουργεί, στα χαρτιά τουλάχιστον, ένα ρόστερ με σαφείς σπουδαίες δυνατότητες και την προοπτική να γράψει ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ως ένα από τα κορυφαία, που έχουν παρουσιαστεί σε όλες τις γραμμές.
Η... ζάλη όπου κι αν κοιτάξεις και η «πινελιά»
Σε περίπτωση, λοιπόν, που τις επόμενες μέρες επιβεβαιωθεί το... ετεροχρονισμένο πάρτι υποδοχής και ο Λιθουανός σούπερ σταρ γίνει αθλητής του «Επτάστερου», σε μια από τις μεταγραφές, που μπαίνουν στις κορυφαίες των υπερβάσεων της ιστορίας του «τριφυλλιού», που πάντοτε γνώριζε το πώς να αποκτά τέτοιες προσωπικότητες, ο Εργκίν Αταμάν, που βρίσκεται πια στον «πράσινο» πάγκο, διαθέτει στα χέρια του, έστω θεωρητικά, ένα εκ των κορυφαίων ρόστερ, που θα έχει παρατάξει ο σύλλογος.
Ηγέτης στο παρκέ αντί του Διαμαντίδη είναι ο Κώστας Σλούκας, αλλά ας σκεφτεί κανείς ποιους έχει και ως συμπαραστάτες. Δε βρίσκεις κάθε μέρα δίπλα σου στην περιφέρεια τον Κέντρικ Ναν, τον Τζέριαν Γκραντ και τον Τι Τζέι Σορτς, με τον Βασίλη Τολιόπουλο και τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη να συμπληρώνουν την περιφέρεια, τόσο σε ικανότητες όπου διακρίνεται ο καθένας όσο και στο ελληνικό της στοιχείο.
Στη ρακέτα δημιουργείται ίσως το μόνο δίδυμο ψηλών, που θα μπορούσε σε ένα βαθμό να συγκριθεί με εκείνο του Μπατίστ με τον Πέκοβιτς, αν και ο Μαυροβούνιος εξακολουθεί και στις μέρες μας να έχει αποτελέσει έναν αληθινά ασυναγώνιστο ψηλό, ακόμη και για το επίπεδο του ΝΒΑ. Το δίδυμο των Βαλαντσιούνας και Λεσόρ, όμως, δημιουργεί μια συνθήκη που για χρόνια αγνοούσε ο Παναθηναϊκός, που στα περισσότερα ρόστερ του, μετά το 2009, είχε τη ρακέτα ως μια «αχίλλειο πτέρνα» του κι αυτό μοιάζει να ανατρέπεται, ενώ στο ελληνικό πρωτάθλημα θα υπάρχει και η επιλογή του Γιάννη Κουζέλογλου.
Στους φόργουορντ, φυσικά, υπάρχουν σταθερά ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και Ντίνος Μήτογλου. Όσο ο χρόνος περνά, μάλιστα, τόσο οι δυο τους συνεργάζονται και καλύτερα για το πόσο ποιοτικό χρόνο προσφέρει ο καθένας στο παρκέ, καθώς στο μεγαλύτερο διάστημα των τελευταίων δύο σεζόν, όσο ο ένας έλαμπε ο άλλος... έδειχνε να χάνεται. Αυτό, όμως, μοιάζει να διορθώνεται, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο και μένει να φανεί το τι θα προσφέρουν μελλοντικά, με τον Μήτογλου να μετακινείται και ως σέντερ σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Αφήσαμε τη θέση «3», καθώς εκεί στην πραγματικότητα υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας παίκτης. Ο Τσεντί Οσμάν αποτελεί μέρος αυτού του πανίσχυρου ρόστερ και η πεντάδα με Σλούκα ή Σορτς, Ναν, Χουάντσο και Βαλαντσιούνας μπορεί ενδεχομένως να... χτυπούσε και αδύναμη ομάδα της Ανατολής στο ΝΒΑ, όμως δεν μπορεί να μείνει μόνος του. Με την απόσυρση του Ιωάννη Παπαπέτρου και το ερωτηματικό γύρω από την κατάσταση του Μάριους Γκριγκόνις, θα χρειαστεί ενδεχομένως μια ακόμη «πινελιά» στο ήδη πανίσχυρο ρόστερ, ώστε να μην υπολείπεται σε καμία γραμμή.
Το βέβαια είναι, ότι η πολύ πιθανή απόκτηση του Γιόνας Βαλαντσιούνας αλλάζει επίπεδο τον Παναθηναϊκό και φέρνει νέα... τροφή για συγκρίσεις, από αυτές που, φυσικά, πρέπει να βρουν έδαφος και στο παρκέ.
