Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει απόψε (23/12, 21:00) την Μπολόνια σε έναν αγώνα ιστορικής σημασίας, τον πρώτο από τότε που οι «πράσινοι» έραψαν το τρίτο αστέρι στην έδρα της τότε πανίσχυρης Κίντερ και το Basketa.gr θυμάται τις ένδοξες στιγμές, παρουσιάζοντας και το πώς φτάσαμε στο σήμερα των δύο ομάδων, κυρίως μέσα από τη διαδρομή των Ιταλών.
Ήταν 5 Μαΐου 2002. Στην Ελλάδα είχαμε Πάσχα, μα άλλοι ήταν εκείνοι που ήλπιζαν να κάνουν… ανάσταση σε ξένο έδαφος. Κι ας τους είχαν όλους ξεγραμμένους ως αουτσάιντερ. Ο Παναθηναϊκός, άλλωστε, είχε μπει από το «παράθυρο» σε εκείνο το Final Four, αλλά όλοι λογάριαζαν χωρίς τη σπουδαία εκείνη ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που το είχε σηκώσει και προ διετίας στη Θεσσαλονίκη, όμως ετοίμαζε ένα πιο μεγάλο κόλπο.
Το ταμπλό κατέγραψε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο. 89-83 απέναντι στη γηπεδούχο Μπολόνια του κόουτς Έτορε Μεσίνα και του μετέπειτα κατακτητή του ΝΒΑ, Μανού Τζινόμπιλι, σε μια από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις στην ευρωπαϊκή μπασκετική ιστορία και σε ένα ματς, που οι «πράσινοι» δεν έκλεψαν. Το κέρδισαν, κυριαρχώντας απόλυτα ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και «πατώντας» την ιταλική ομάδα, για να υποκλιθεί μπροστά τους η μπασκετική Ευρώπη.
Οι δύο ομάδες σήμερα (23/12, 21:00) θα τα πούν στο ΟΑΚΑ για πρώτη φορά και κάτι παραπάνω από 20.5 χρόνια, από εκείνη τη μεγάλη ημέρα για το «τριφύλλι» και το ελληνικό μπάσκετ, που έβαλε άλλη μια ευρωπαϊκή κατάκτηση στις ένδοξες σελίδες του. Το Basketa.gr θυμάται το τότε και εξηγεί το πώς φτάσαμε στο σήμερα, ειδικά για την επάνοδο των Ιταλών στην Ευρωλίγκα και την αναμέτρηση αυτή, που ξυπνά μνήμες.
Στην Μπολόνια από το «παράθυρο»
Η διοργάνωση εκείνης της εποχής είχε διαφορετικό τρόπο διεξαγωγής. Οι ομάδες που συμμετείχαν στο Top 16 χωρίζονταν σε τέσσερα γκρουπ και εκείνη που θα τερμάτιζε στην πρώτη θέση του κάθε ομίλου, εξασφάλιζε την πρόκρισή της για την τελική φάση.
Ο όμιλος «φωτιά» σχηματίστηκε και περιείχε τρεις ελληνικές ομάδες. Τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Το ρόλο του κομπάρσου στο γκρουπ θα είχε η Ολίμπια Λιουμπλιάνα η οποία έμοιαζε ως... σάκος του μποξ, αλλά ήταν εκείνη που τελικά έπαιξε ρόλο ρυθμιστή.
Ο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έβγαλαν νοκ-άουτ την ΑΕΚ που έκαμψε την αντίσταση μόνο των Σλοβένων δύο φορές, όμως έκλεισε θετικά εκείνη τη χρονιά κατακτώντας το πρωτάθλημα Ελλάδας.
Οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν στην πρεμιέρα με διαφορά 17 πόντων τους «πράσινους» (92-75) και πλέον είχαν ξεκάθαρα τον πρώτο λόγο για πρόκριση. Στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός φλέρταρε με την κάλυψη της διαφοράς, αλλά ο αείμνηστος Αλφόνσο Φορντ έσωσε τον Ολυμπιακό που ηττήθηκε με 88-78 και είχε την κατάσταση στα χέρια του.
Οι Πειραιώτες όμως την πάτησαν σαν πρωτάρηδες και στο πλαίσιο της 5ης αγωνιστικής έχασαν στην παράταση εντός έδρας από την Ολίμπια του Μπένο Ούντριχ. Ο Παναθηναϊκός επιβίωσε μετά από δύο παρατάσεις κόντρα στην ΑΕΚ και πλέον αν περνούσε από την πρωτεύουσα της Σλοβενίας, θα πήγαινε εκείνος στην Μπολόνια για το τριήμερο 3-5/5, τις ημερομηνίες του Ορθόδοξου Πάσχα.
Το «τριφύλλι» δεν επέστρεψε το δώρο στον «αιώνιο» κι έκλεισε εισιτήρια για το τρίτο διαδοχικό του Final 4...
Τους έκανε… Kinder έκπληξη
Ο Παναθηναϊκός πριν την έναρξη του Final 4 θεωρείτο τρίτο φαβορί, ενώ κάποιοι θα πίστευαν ότι είχε λιγότερες πιθανότητες και από την Μπενετόν Τρεβίζο. Οι ομάδες που όλοι συμφωνούσαν πάντως ότι είχαν τον πρώτο λόγο για την κούπα ήταν η γηπεδούχος Κίντερ Μπολόνια των πολλών και μεγάλων αστέρων -η οποία είχε κατακτήσει την προηγούμενη EuroLeague της Uleb σε σειρά τελικών με την Ταού Κεράμικα (νυν Μπασκόνια)- και η Μακάμπι Τελ Αβίβ η οποία ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης της Σουπρολίγκας στο Παρίσι την προηγούμενη σεζόν, έχοντας νικήσει τον Παναθηναϊκό. Οι δυο τους πάντως είχαν κάνει... ρουτίνα τις κόντρες σε τελικούς, καθώς είχαν παίξει και στον τελικό του 2000 στη Θεσσαλονίκη, με την ελληνική ομάδα να στέφεται για δεύτερη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Ο στόχος της άμυνας του Παναθηναϊκού πριν το παιχνίδι ήταν ένας. Να σκοράρει ο Άριελ Μακ Ντόναλντ μέχρι 12 πόντους. Αυτό είχε πει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στους παίκτες του ως βασικό άξονα που θα έπρεπε να κινηθούν, καθώς ο Αμερικανός αποτελούσε το «μυαλό» της «ομάδας του λαού».
Γι' αυτόν τον λόγο έπαιξε και 16 λεπτά ο Πέπε Σάντσεθ ο οποίος περιόρισε αισθητά τον Αμερικανό με σλοβενικό διαβατήριο ο οποίος τελείωσε την αναμέτρηση με... 11 πόντους. Οι «πράσινοι» είχαν επιτύχει το σκοπό τους και με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα να... οργιάζει στο επιθετικό κομμάτι με 26 πόντους, δεν θα μπορούσαν να μην προκριθούν, στον πρώτο χρονικά ημιτελικό.
Το τελικό 83-75 ήρθε σχετικά εύκολα στο φινάλε και πλέον χωρίς άγχος θα περίμεναν να μάθουν τον αντίπαλό τους στον τελικό από τον ιταλικό «εμφύλιο» ανάμεσα στη γηπεδούχο Κίντερ Μπολόνια και την Μπενετόν Τρεβίζο. Σε αυτό το παιχνίδι «επιβίωσε» η Κίντερ η οποία «λύγισε» με 90-82 την αντίπαλό της και προκρίθηκε στον τελικό.
Το Μεγάλο Σάββατο τόσο τα μέλη της ομάδας του Παναθηναϊκού όσο και οι οπαδοί που είχαν ταξιδέψει για την ιταλική πόλη γιόρτασαν την Ανάσταση κι άπαντες ανυπομονούσαν για τον τελικό της Κυριακής, θέλοντας να δουν αν η ομάδα τους θα κατάφερνε το... ακατόρθωτο, στην έδρα ενός πανίσχυρου αντιπάλου.
Το πρόγραμμα της Κυριακής του Πάσχα περιλάμβανε το καθιερωμένο σούβλισμα αρνιών και μετά τη... χώνεψη, όλοι ήταν έτοιμοι για να μεταβούν στο «Παλαμαλαγκούτι».
Νωρίτερα πάντως, το πρωί της ίδιας ημέρας, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είχε κάνει ένα «ντου» -στο συμβούλιο της EuroLeague- που πέρασε στην ιστορία, διαμαρτυρόμενος για τις διαιτησίες και για τα χρήματα που δεν έδινε η διοργανώτρια Αρχή. Μάλιστα απείλησε με αποχώρηση του Παναθηναϊκού και γι' αυτόν τον λόγο οι διοργανωτές είχαν ζητήσει από τη Μακάμπι να μην φύγει, ούτως ώστε αν χρειαζόταν να αγωνιζόταν εκείνη στον τελικό, καθώς μικρός τελικός δεν θα υπήρχε.
Τελικά η ομάδα εμφανίστηκε κανονικά στο γήπεδο και όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν και πλήρως αποφασισμένη…
Στο πρώτο ημίχρονο η Κίντερ του Έτορε Μεσίνα έμοιαζε ότι θα αποτελούσε ανυπέρβλητο εμπόδιο για την ελληνική ομάδα. Η πρώτη περίοδος ήταν ισορροπημένη και ολοκληρώθηκε με 23-23, αλλά το ξέσπασμα των γηπεδούχων ήρθε στο δεύτερο δεκάλεπτο.
Οι Ιταλοί ξέφυγαν με διψήφιες διαφορές και τα πράγματα έγιναν αρκετά δύσκολα για το σύνολο του «Ζοτς». Παρ' όλα ο Παναθηναϊκός μάζεψε κάπως τη διαφορά και οι δύο αντίπαλοι πήγαν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα του ημιχρόνου, με τους γηπεδούχους να προηγούνται 48-40.
Πλέον το «τριφύλλι» θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να αντιστρέψει την κατάσταση, γνωρίζοντας ότι εφόσον έμενε κοντά στο σκορ, θα άγχωνε τους ήδη «πνιγμένους» γηπεδούχους οι οποίοι σπαταλούσαν τη μία βολή μετά την άλλη.
Στην τρίτη περίοδο οι «πράσινοι» έπαιξαν το καλύτερό τους μπάσκετ σε αυτό το Final 4. Απρόσμενος ήρωας ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Ο Έλληνας σέντερ είχε αποκτηθεί το προηγούμενο καλοκαίρι για να αντικαταστήσει τον Ζέλικο Ρέμπρατσα, ωστόσο μέχρι εκείνο το σημείο δεν είχε δικαιώσει τις προσδοκίες.
Ο προπονητής του πάντως, μάστορας στο ψυχολογικό κομμάτι, φρόντισε να τον «φτιάξει» πριν τον τελικό λέγοντάς του την ατάκα: «Δείξε ποιος είναι ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη».
Ο 22χρονος τότε «Λάζος» δεν ήταν το κορυφαίο «πεντάρι» στη «Γηραιά Ήπειρο». Στο δεύτερο μέρος με την Κίντερ όμως ήταν απολαυστικός και βοήθησε τα μέγιστα στην ανατροπή, με τον Παναθηναϊκό να παίρνει προβάδισμα τριών πόντων στο 30' (61-64).
Πλέον βρισκόταν κοντά στο πιο παλικαρίσιο τρόπαιο, καθώς καμία άλλη ομάδα δεν έχει νικήσει σε τελικό στην έδρα του αντιπάλου, μέχρι και το 2020.
Το... νερό είχε μπει στο αυλάκι, το «sniper» που λεγόταν Ιμπραΐμ Κουτλουάι ένιωθε «ζεστός», ενώ ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα έπαιζε χωρίς αυξομειώσεις στην απόδοσή του, συνεχίζοντας τη σπουδαία δουλειά που είχε κάνει και στον ημιτελικό. Η «χαριστική βολή» όμως ήρθε από τον Τούρκο σκόρερ των 22 πόντων στον τελικό, λίγο πριν το τέλος. Η περίφημη προσποίηση του και το τρίποντο που έβαλε έστειλε τη διαφορά στους πέντε πόντους (80-85) και δεν υπήρχε επιστροφή στο τελευταίο λεπτό με το τελικό 83-89 να «σφραγίζει» τον πράσινο θρίαμβο.
Ο Μανού Τζινόμπιλι, θα αναγκαζόταν να φύγει με σκυμμένο το κεφάλι για το ΝΒΑ και τους Σαν Αντόνιο Σπερς, καθώς οι 27 πόντοι που είχε σημειώσει στον τελικό, δεν ήταν αρκετοί, με τον Αργεντινό να παίρνει πάντως όλα όσα άξιζε στην μετέπειτα καριέρα του στα «σπιρούνια».
Η κόρνα της λήξης βρήκε τους «πράσινους» να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά στο κέντρο του γηπέδου, τους οπαδούς τους να παραληρούν στις εξέδρες και 10.500 Ιταλούς να παρακολουθούν αποσβολωμένοι τους Έλληνες και το πάρτι που είχαν στήσει μέσα στο ίδιο τους το γήπεδο.
Η Κίντερ δεν επέστρεψε ποτέ σε Final 4 από τότε, ενώ ο Παναθηναϊκός θα κατακτούσε άλλα τρία τρόπαια…
Το οικονομικό αδιέξοδο, η «κατάρρευση» και η επιστροφή δια χειρός Segafredo
Η Μπολόνια, μετά τον τελικό εκείνο, μόνο ένδοξες μέρες δεν πέρασε. Τουναντίον, μάλιστα, υπέφερε, βλέποντας αρχικά τον Μανού Τζινόμπιλι να φεύγει για το ΝΒΑ και τον Έτορε Μεσίνα να διαλέγει την Μπενετόν Τρεβίζο, για να πάρει τη θέση του ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, σε μια κατάσταση, που όμως ήταν πολύ νοσηρή για τη Βίρτους.
Κι αυτό, γιατί τα οικονομικά προβλήματα την «έπνιγαν». Από τη στιγμή, δε, που φαλήρισε η εταιρεία βιντεοπαιχνιδιών του προέδρου της ομάδας, Μάρκο Μαντριγκάλι, ακολούθησε η στάση πληρωμών προς τους παίκτες και, επομένως, ο υποβιβασμός στη δεύτερη κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος, έχοντας λάβει και τη 14η θέση στη Serie A τη σεζόν 2002-2003.
Εκείνη τη στιγμή, ο επιχειρηματίας Κλαούντιο Σαμπατίνι ήρθε να σώσει την ομάδα και να την επαναφέρει το 2005 στην πρώτη κατηγορία, καταφέρνοντας μάλιστα το 2007 να την φέρει στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, χάνοντας με «σκούπα» στους τελικούς από τη Σιένα, ενώ παράλληλα επέστρεψε στην κανονικότητα της Ευρώπης, παίζοντας την επόμενη σεζόν στην Ευρωλίγκα, τη μεθεπόμενη στο Eurochallenge της FIBA και την προηγούμενη στο FIBA Eurocup. Αξίζει, δε, να σημειωθεί πως το 2007 βρέθηκε τρίτη στο Eurocup και το 2009 κατέκτησε το Eurochallenge με προπονητή τον Ματέο Μπινιτσιόλι.
Κι εκεί που θα περίμενε κανείς η Μπολόνια να θυμίσει το «θηρίο» του πρόσφατου παρελθόντος, βρέθηκε τελικά ξανά στην αφάνεια. Στην αρχή δεν υπήρξε καμία αγωνιστική βελτίωση και η ομάδα κατάφερε να βρεθεί μόνο μέχρι τέσσερις σεζόν σεζόν στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας έως το 2010, για να συνεχιστεί και στα επόμενα χρόνια η νέα «κατάρρευση» με την αποχώρηση και του Σαμπατίνι το 2013. Όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα έναν νέο υποβιβασμό το 2016, με την Μπολόνια και πάλι να βιώνει έναν ιστορικό διασυρμό.
Η νέα σανίδα σωτηρίας, όμως, ήρθε από τον κύριο… Segafredo, με τον Μάσιμο Ζανέτι, ιδιοκτήτη της κορυφαίας εταιρείας καφέ να αναλαμβάνει τα ηνία της Μπολόνια. Η Βίρτους την επόμενη κιόλας σεζόν κατακτά τη Serie A2 και επιστρέφει στην πρώτη κατηγορία, ώστε σιγά σιγα να νιώσει ξανά, ότι «χτίζει» την «αυτοκρατορία», που είχε δημιουργήσει όχι και πολλά χρόνια πίσω.
Η δικαίωση αρχίζει να έρχεται το 2019, όταν το σύνολο του άλλοτε «πράσινου», Σάσα Τζόρτζεβιτς, σήκωνε το BCL στην Αμβέρσα, κάνοντας έτσι την αρχή. Η επόμενη σεζόν βρίσκει την ομάδα πρώτη με ρεκόρ 18-2 στο πρωτάθλημα, ωστόσο η σεζόν ακυρώνεται λόγω της πανδημίας, χωρίς αυτό να… κόψει την φόρα της, αφού την περίοδο 2020-2021 θα «σκουπίσει» την Αρμάνι του, πρώην, Έτορε Μεσίνα, και θα αισθανθεί τη δικαίωση της κατάκτησης του τίτλου του πρωταθλητή Ιταλίας μετά από 20 ολόκληρα χρόνια.
Την επόμενη σεζόν, πάντως, οι επιτυχίες παραμένουν παρόμοιες. Η Μπολόνια φέρνει τον Σέρτζιο Σκαριόλο στον πάγκο της αντί του Σάλε, που πλήρωσε το γεγονός, ότι λόγω του αποκλεισμού στα ημιτελικά του Eurocup, δεν επετεύχθη ο στόχος της κατάκτησής του. Και η αποστολή αυτή, πάντως, τελικά εξετελέσθη με τον Ιταλό στον πάγκο, αν και η Αρμάνι επανήλθε στις επιτυχίες. Την ίδια στιγμή, πάντως, ο σύλλογος γίνεται ξανά πόλος έλξης για σπουδαίους αθλητές, είτε γηγενείς, όπως ο Μάρκο Μπελινέλι, ο Ντάνιελ Χάκετ κι άλλοι, είτε ξένοι σαν τον Μίλος Τεόντοσιτς, τον Τορνίκε Σενγκέλια και αρκετούς ακόμη.
Κάπως έτσι, η επιστροφή της Βίρτους είναι γεγονός, σε ένα νέο που μόνο χαρά, μπορεί να φέρνει σε έναν φίλο του μπάσκετ…
Τα δεδομένα του σήμερα
Φτάνοντας, πια, στο σήμερα, το συγκρότημα του Σέρτζιο Σκαριόλο βρίσκεται σε μια κατάσταση καλύτερη από τον Παναθηναϊκό. Με το ρεκόρ στο 4-4, ευελπιστεί ένα «διπλό» στο ΟΑΚΑ να την καταστήσει ακόμη πιο δυνατή διεκδικήτρια για μια θέση στην οκτάδα, αν και οι «πράσινοι» από την πλευρά τους δεν έχουν πολλά ακόμη περιθώρια απώλειας στο 2-6.
Η ελληνική ομάδα, δε, μετά τη «βαριά» ήττα στην Πόλη από την Φενέρ, έχει το «πρέπει» στο πρόγραμμά της με βέβαιο απόντα τον Μάριους Γκριγκόνις, τη στιγμή που δεν είναι διαθέσιμοι για τους φιλοξενούμενους ο Σενγκέλια με τον άρτι αφιχθέντα από το ΝΒΑ και τους τελικούς με τους Σέλτικς, Σέμι Οζελέγιε, έχοντας ως τελευταία την ευρεία νίκη με τη Βαλένθια εντός έδρας.
Οι δύο ομάδες, λοιπόν, θα «κονταροχτυπηθούν» με τις μνήμες να είναι πολλές, αλλά και την υποχρέωση στο παρόν να είναι μεγάλη. Όχι τόσο της διατήρησης αυτής της μνήμης, αλλά κυρίως για την επιβίωση…
