Ο πρώτος γύρος της Ευρωλίγκα ολοκληρώθηκε και το Basketa.gr αναλύει την πορεία του Παναθηναϊκού, εξηγώντας τα πιο σημαντικά αγωνιστικά στοιχεία για το «τριφύλλι», που ήδη από τον Ιανουάριο μπορεί σε μεγάλο βαθμό να καθορίσει, κάτι παραπάνω από θετικά, την τύχη του για τον Απρίλιο.
Το μήνυμα έχει φτάσει, πια, παντού στο φινάλε του πρώτου γύρου της Ευρωλίγκα. Ο Παναθηναϊκός έχει επιστρέψει στις... εργοστασιακές του ρυθμίσεις και κοιτάζει ξανά ψηλά, μετά από μια τριετία όπου, για να μην το πολυλογούμε, η απογοήτευση είχε μετατραπεί σε κανονικότητα και κύριο κομμάτι της καθημερινότητάς του.
Οι «πράσινοι», με τον Εργκίν Αταμάν στο «τιμόνι» από το περασμένο καλοκαίρι και χωρίς η επιλογή του δις πρωταθλητή Ευρώπης με την Αναντολού Εφές να είναι τυχαία, δείχνει με κάθε τρόπο τη διάθεσή σου να γίνει ξανά πρωταγωνιστής. Από την έλευση του Τούρκου τεχνικού και τη μεγάλη αγωνιστική επένδυση, ακόμη και πληρώνοντας υπεραξίες σε περιπτώσεις, έως και την αναδιαμόρφωση του ΟΑΚΑ, εξωτερικά και εσωτερικά, τα πάντα μαρτυρούν, ότι το «τριφύλλι» βάζει μπρος, για να επανέλθει σε ένα σημείο, όπου κάποτε ήταν συνηθισμένο, αν και στο 2024 θα μετρά 12 χρόνια χωρίς Final Four.
Ο Αταμάν, βέβαια, εκπτώσεις δεν κάνει. Το δήλωσε ξεκάθαρα εξαρχής, ότι θέλει να στείλει ξανά τον Παναθηναϊκό στα υψηλότερα ευρωπαϊκά πατώματα και προς αυτή την κατεύθυνση καταλήγει ο πρώτος γύρος της Ευρωλίγκα, με την ομάδα του στο 10-7 και την τέταρτη θέση, ισοβαθμώντας με Φενέρ και Μονακό, διαθέτοντας τη δεδομένη στιγμή θέση στην πρώτη εξάδα, που οδηγεί απευθείας στα playoffs.
Ο τελευταίος μήνας, δε, με τα τρία σερί «διπλά» σε Λυών, Μονακό και Μιλάνο, είναι ενδεικτικός για το ότι η ελληνική ομάδα ήδη έχει αρχίσει να εξελίσσεται αγωνιστικά και πνευματικά σε γρηγορότερο ρυθμό, από όσο ίσως μπορούσαν να σκεφτούν τα μέλη του τεχνικού επιτελείου και της διοίκησης. Πώς, όμως, θα καταφέρει να φτάσει έως το τέλος της διαδρομής; Το Basketa.gr επιχειρεί μια πρώτη ανάλυση όσων είδαμε, έως τώρα, από τα πεπραγμένα του Παναθηναϊκού.
Τα τρία σερί «διπλά» που αλλάζουν τον χαρακτήρα και ο σταθμός του Βερολίνου
Είναι γεγονός, ότι εδώ για να δηλώνεις έτοιμος να φτάσεις μακριά στην Ευρωλίγκα, πρέπει να το κάνεις νικώντας μακριά από την έδρα σου, εκτός φυσικά από το να την υπερασπίζεσαι. Είναι, επίσης, γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργήσει μια... συνήθεια του να του γλιστρούν τα «διπλά» από τα χέρια του, ειδικά από την εποχή του Τσάβι Πασκουάλ κι έπειτα, με το ΟΑΚΑ να είναι, βέβαια, αρκετό για να μπορεί να έχει επιδιώξεις μέχρι την εποχή, όπου τα πάντα διεκόπησαν λόγω κορονοϊού.
Αυτό που του έλειπε περισσότερο, όμως, ήταν κάτι που είχε βρει μονάχα στην πρώτη περίοδο του Ρικ Πιτίνο στο σύλλογο. Την αύρα, δηλαδή, του φαβορί σε όποια έδρα κι αν επισκεπτόταν, κάτι που φυσικά ίσχυε σε μόνιμη βάση στην εποχή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Για να φτάσεις σε ένα τέτοιο σημείο, ωστόσο, χρειάζεσαι και τα σχετικά αποτελέσματα, που θα δώσουν την απαραίτητη «ώθηση» κι αυτόν χαρακτήρα δείχνει να αρχίζει να «καλλιεργεί» ο Παναθηναϊκός, μέσα από τις τρες σερί εκτός έδρας νίκες με Βιλερμπάν, Μονακό και Αρμάνι Μιλάνο.
Στο παρελθόν είναι πολύ πιθανό η Βιλερμπάν να γυρνούσε το ματς, όταν πλησίασε στο δεύτερο ημίχρονο κι έγινε απειλητική, κάτι που ισχύει και για την Αρμάνι, η οποία προς το τέλος είχε πάρει, μάλιστα, ένα προσωρινό προβάδισμα, προτού «καθαρίσει» ο Ναν. Θα ήταν, επίσης, εξαιρετικά πιθανό η Μονακό να είχε πάρει το παιχνίδι χωρίς αντίσταση, όταν ο Τζέιμς κέρδισε τρεις βολές, μετά το άστοχο σουτ του Ναν. Σε αυτή την έκδοση του Παναθηναϊκού, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά και μετά από μερικές ήττες, που... έφεραν λίγο σε παρελθόν, είτε επειδή χάθηκαν με κάτω τα χέρια (Φενέρ, Μπαρτσελόνα) είτε επειδή μερικές λεπτομέρειες στοίχισαν από αντίπαλους παίκτες με προσωπικότητα (Παρτιζάν, Εφές), ήρθαν και τα μεγάλα αποτελέσματα μακριά από το ΟΑΚΑ, έχοντας μια μικρή ειδοποιό διαφορά.
Ενδεχομένως, ο μέχρι πέρυσι Παναθηναϊκός να έχανε ακόμη και στο Βερολίνο. Μπορεί η Άλμπα να βρίσκεται στην ουρά, αλλά ένα ματς στην έδρα της είναι πάντοτε πονηρό. Οι παίκτες του Αταμάν, όμως, τελείωσαν εύκολα τη δουλειά και τότε άρχισαν να καταλαβαίνουν, από ένα θεωρητικά πιο βατό παιχνίδι, τι μπορούσαν να πετύχουν εκτός συνόρων. Αν εκείνο το παιχνίδι δεν ήταν νικηφόρο, ίσως να μιλούσαμε για μια διαφορετική πορεία και μια διαφορετική εκτός έδρας συμπεριφορά.
Με προσωπικότητες, «εργαλεία», ρακέτα-«ναρκοπέδιο» και... αυταπάρνηση
Ο Παναθηναϊκός είναι, προς το παρόν, μια ομάδα που βασίζεται στην προσωπικότητα των παικτών του, ώστε να... βγαίνουν τα κάστανα από την φωτιά. Ο Εργκίν Αταμάν δεν προκαλεί έκπληξη σε αυτό το κομμάτι, καθώς και στην Εφές πολλές φορές περίμενε πράγματα από συγκεκριμένους παίκτες του, κυρίως του Σέιν Λάρκιν και Βασίλιε Μίτσιτς, που δεν είχε και πρόβλημα να... βγάζει στη σέντρα, αν δεν απέδιδαν καλά, κάτι που βεβαίως κάνει και στα μέρη μας.
Αυτό αποτυπώνεται και στους αριθμούς, όπου οι «πράσινοι» είναι 9οι σε εύστοχα δίποντα με 20.1 ανά αγώνα, αν και δε βρίσκονται πολύ μακριά από τα 22.5, που βάζουν Μακάμπι και Ρεάλ στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας, ενώ τοποθετούνται επίσης στη 12η θέση στα εύστοχα τρίποντα με με 8.7 κατά μέσο όρο ανά αγώνα, καθώς και επίσης στη 12η θέση των ασίστ με 16.5 ανά παιχνίδι., την ίδια στιγμή που τα λάθη, αναλογικά, δεν είναι λίγα με 12.8. Θα μπορούσε να βρει κανείς, βέβαια, ως ελαφρυντικό ότι ο Παναθηναϊκός είναι 13ος στα τρίποντα, που σουτάρουν οι ομάδες ανά αγώνα, με 24.1 ανά ματς, κάτι που σημαίνει πως έχει ευστοχία στο 36.1%, το οποίο μπορεί να θεωρείται υπολογίσιμο.
Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί αυτοί φανερώνουν, ιδιαίτερα στη δημιουργία και παρά την αγωνιστική άνοδο του Κώστα Σλούκα με 5.7 ασίστ για μόλις 0.9 λάθη ανά αγώνα, ότι οι προσωπικότητες και το παιχνίδι τους παίζουν κεντρικό ρόλο σε αυτή την έκδοση του Παναθηναϊκού. Αυτό είναι κάτι που, τουλάχιστον, μοιράζεται σε σημαντικό βαθμό, καθώς παρότι βλέπουμε τους Ναν και Σλούκα να σκοράρουν με πάνω από 11 πόντους ανά παιχνίδι, οι πρώτοι σκόρερ είναι αυτή τη στιγμή το δίδυμο της ρακέτας με τον Ντίνο Μήτογλου στους 14.9 πόντους και τον Ματίας Λεσόρ στους 14.3 ανά ματς. Σημαντικό, δε, είναι πως υπάρχουν κι άλλοι που προσεγγίζουν το διψήφιο νούμερο, με τον Μάριους Γκριγκόνις στους 9.9 πόντους και τον Τζέριαν Γκραντ στους 8.9 ανά αγώνα, οπότε ήδη μια εξάδα παικτών προσφέρει πολύ ενεργά στην εκτέλεση, με αποτέλεσμα η ομάδα να είναι 6η επιθετικά στη διοργάνωση με 82.1 πόντους, μαζί με Μπασκόνια και Φενέρ, ενώ από άπαντες παίρνει κι άλλα πράγματα στο παιχνίδι, όπως στους τομείς του ριμπάουντ ή της δημιουργίας, με αποτέλεσμα εκτός από πρωταγωνιστές, να υπάρχουν και χρήσιμα «εργαλεία». Ο Γκραντ, ειδικά, έχει εντυπωσιάσει με την τρομακτική του συνέπεια με 3.5 ασίστ, 1.8 κλεψίματα και μόνο ένα λάθος ανά αγώνα, έχοντας σημειώσει μάλιστα σε μια περίοδο αγώνων πάνω από 30 ασίστ χωρίς σφάλμα.
Ένα άλλο στοιχείο, όμως, που είναι ιδιαίτερα άξιο αναφοράς, σχετίζεται με την ανασταλτική λειτουργία ενός Παναθηναϊκού, που ειδικά στα τελευταία του δύο παιχνίδια με Αρμάνι και Ερυθρό Αστέρα φανέρωσε ιδιαίτερη σκληράδα, αφήνοντας τους αντιπάλους του κάτω από τους 70 πόντους. Έχουν υπάρξει, δε, κι άλλα ματς, όπου αυτός ο χαρακτήρας έχει φανερωθεί στο παρκέ από τους παίκτες του Αταμάν, ο οποίος περιμένει ακόμη περισσότερη συνέπεια σε αυτό το κομμάτι.
Ήδη, πάντως, το «τριφύλλι» παίρνει πράγματα από την άμυνά του, αφού είναι στην 3η θέση των κλεψιμάτων με 7.5 ανά αγώνα και στην 4η για τα μπλοκ με 2.7, αν και στα συνολικά ριμπάουντ χρειάζεται ακόμη δουλειά, κατέχοντας τη 10η θέση με 33.4 ανά παιχνίδι. Τα στοιχεία των κλεψιμάτων και των κοψιμάτων, όμως, που ανεβάζουν κι άλλο τη συνολική αξιολόγηση και, συγκεκριμένα, στους 93.8 βαθμούς ανά παιχνίδι και την 5η θέση στη σχετική λίστα, δείχνουν πως η ελληνική ομάδα έχει πάρει στοιχεία από την «φλόγα», που ζητά ο προπονητής της σε κάθε κατοχή, δική της ή του αντιπάλου, μετατρέποντάς τη σε κατά διαστήματα, που ολοένα και μεγαλώνουν, αποτελεσματική άμυνα, με μια τάση αυταπάρνησης στη διεκδίκηση του παιχνιδιού.
Ο Εργκίν Αταμάν, άλλωστε, θέλει να δει έναν... προσωπικό στρατό από παίκτες, που για την ομάδα που εκπροσωπούν και για τον ίδιο θα βουτήξουν σε κάθε μπάλα και το έχει επισημάνει σε πάμπολλες περιπτώσεις. Η πρόοδος, σιγά σιγά, διαπιστώνεται, με την επόμενη πίστα βελτίωσης να έπρεπε, ίσως, να αποτελεί τον... λίγο παραπάνω αλτρουισμό, που χρειάζεται σε περιπτώσεις.
Πρέπει να γίνουν περισσότεροι
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάρει πολύ μεγάλα αποτελέσματα το τελευταίο χρονικό διάστημα, υπολογίζοντας σε μια συγκεκριμένη «δεξαμενή» παικτών του. Αυτός είναι και ο τρόπος του Εργκίν Αταμάν, ο οποίος πεισματικά επιμένει σε πιο κλειστά rotation, ακόμη και σε αυτή τη σύγχρονη εποχή του μπάσκετ, όπου οι απαιτήσεις είναι πολύ περισσότερες αγωνιστικά, με συχνές «διπλές» εβδομάδες στο πρόγραμμα.
Προτού φτάσουμε, δηλαδή, στο προκείμενο του μεσοτίτλου, αξίζει να εξηγήσουμε πως ο Τούρκος τεχνικός δε δούλευε διαφορετικά στην Εφές. Ξεκινώντας από τη σεζόν του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου, δηλαδή το 2020-2021, βλέπουμε ήδη ένα rotation με επτά παίκτες να παίζουν πάνω από 20 λεπτά και τρεις ακόμη να παίζουν πάνω από τα 10 και γύρω στα 15 λεπτά, ενώ οι υπόλοιπο που χρησιμοποιήθηκαν έχουν μικρούς ρόλους στο πεντάλεπτο.
Τη σεζόν του δεύτερου τίτλου, το 2021-2022, έχουμε ήδη δύο παίκτες με μέσο όρο άνω των 30 λεπτών (Λάρκιν, Μίτσιτς), μειώνοντας τον χρόνο συμμετοχής άλλων αθλητών, με τρεις να παίζουν πάνω από 20 λεπτά και άλλους πέντε ανάμεσα στα 10 και τα 20 λεπτά. Ο νυν ψηλός του Ολυμπιακού, Φίλιπ Πετρούσεφ, ήταν κοντά στο δεκάλεπτο, αλλά δεν έφτασε και έως το τέλος της διαδρομής με ρόλο.
Την περσινή σεζόν, όπου η Εφές δεν κατάφερε να μπει στα playoffs, υπάρχουν ξανά δύο παίκτες με πάνω από 30 λεπτά συμμετοχής (Μίτσιτς, Κλάιμπερν), ένας που τα πλησιάζει (Λάρκιν), δύο ακόμη με πάνω από 20 λεπτά (Μπομπουά, Εμπαγιέ) και μετά... οι υπόλοιποι, με την τουρκική ομάδα να φτάνει προς το τέλος της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκα με άλλα τέσσερα, επί της ουσίας, ενεργά μέλη του rotation (Μπράιαντ, Σίνγκλετον, Ντάνστον, Πλάις), σημειώνοντας και αποχωρήσεις στη διάρκεια της χρονιάς (Πολονάρα, Τέιλορ), που μείωσαν τις επιλογές της.
Στον φετινό Παναθηναϊκό, λοιπόν, εντοπίζεται ήδη ένας παίκτης που ξεπερνά το 30λεπτο και αυτός είναι ο... βιονικός Ντίνος Μήτογλου, στον οποίο φυσικά θα βάλουμε τον αστερίσκο της τρομερής του όρεξης να αποδείξει πως επέστρεψε, μετά την ιστορία που τον ταλαιπώρησε. Πίσω του, βρίσκουμε πέντε παίκτες με πάνω από 20 λεπτά συμμετοχής (Σλούκας, Γκραντ, Ναν, Λεσόρ, Γκριγκόνις), με τον Λιθουανό μάλιστα δεύτερο σε χρόνο με 27:31 ανά παιχνίδι, δείγμα της εμπιστοσύνης που του προσφέρεται, αν και παράλληλα κάλυπτε στο «3» τη «διπλή» απουσία των Χουάντσο-Παπαπέτρου. Μετά, υπάρχουν δύο ενεργά μέλη του rotation (Βιλντόζα, Χουάντσο) και οι υπόλοιπες λύσεις έρχονται κατά καιρούς, ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα.
Στον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα, για παράδειγμα, εξαιρετικός στο μαρκάρισμα του Τεόντοσιτς υπήρξε ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ενώ στα τελευταία ματς έχει ανέβει κατακόρυφα η απόδοση του Κώστα Αντετοκούνμπο. Λίγο πιο πίσω σε επιλογές έρχονται οι Αλεξάντερ Μπαλτσερόφσκι και Λευτέρης Μαντζούκας, ενώ Μωραΐτης και Γκάι ουσιαστικά δε συμπεριλαμβάνονται στις επιλογές του Αταμάν.
Κάπως έτσι, βρίσκουμε ξανά ένα «στρατό» παικτών, που αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένες επιλογές, με τον Αταμάν ειδικά να υπολογίζει μόλις σε έναν «πυρήνα» επτά αθλητών μέχρι την επιστροφή του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, υπολογίζοντας φυσικά και στην επανάκαμψη του Ιωάννη Παπαέτρεου, χώρια ασφαλώς από τις ειδικές καταστάσεις, που εξυπηρετούνται από άλλα μέλη της ομάδας, όπως ο Αντετοκούνμπο ή ο Καλαϊτζάκης κατά πρώτο λόγο. Η ουσία παραμένει, ότι ο Τούρκος κόουτς πιστεύει στην φράση «λίγοι και καλοί», που εφαρμόζει κατά κόρον τα τελευταία χρόνια.
Το θετικό σε αυτές του τις επιλογές, βέβαια, είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας στα περισσότερα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος σε αντίθεση με το συναρπαστικό αντίστοιχο στην Τουρκία, κάτι που του δίνει τη δυνατότητα για ανάσες στους βασικούς του πρωταγωνιστές, ώστε να δίνει «βάρος» στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Ακόμη κι έτσι, όμως, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να βρίσκει περισσότερες λύσεις και να αναζητά σε «βάθος» επιλογές, αφού είναι χαρακτηριστικό, ότι έρχονται δύο «διαβολοβδομάδες» με το... καλημέρα στο 2024, ξεκινώντας από ταξίδι στην Ισπανία με Μπασκόνια και Βαλένθια, και συνεχίζοντας στο ΟΑΚΑ με Εφές και Μονακό.
Στους «πράσινους», επομένως, οι παίκτες πρέπει να γίνουν... λίγο περισσότεροι, ώστε το εύρος των επιλογών να δίνει λύσεις στα, ούτως ή άλλως, απαιτητικά παιχνίδια της Ευρωλίγκα, αν θέλουν να παραμείνουν στις θέσεις, όπου βρίσκονται αυτή τη στιγμή, διεκδικώντας μάλιστα ακόμη και πλεονέκτημα έδρας με το ρυθμό, που έχουν αποκτήσει.
Ο Ιανουάριος που τον βάζει σε «τροχιά» για πλεονέκτημα
Μιας και μιλήσαμε για πλεονέκτημα έδρας, ας γίνει μια αναφορά και στο πρόγραμμα, που μπορεί ήδη από τον Ιανουάριο να θέσει πολύ σημαντικές βάσεις για τον Παναθηναϊκό. Αν θεωρήσουμε, δε, ότι η τετράδα απαιτεί γύρω στις 20 νίκες, κάτι που θα κριθεί και από το ρυθμό των ανταγωνιστών του «τριφυλλιού», ήδη από αυτό τον μήνα μπορεί να γίνει... η μισή δουλειά.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να ξεκινά με ένα πολύ απαιτητικό 48ωρο στην Ισπανία την νέα χρονιά, όμως στη συνέχεια τον περιμένουν τέσσερα ματς στο ΟΑΚΑ. Αν κατάφερνε να σημειώσει απόλυτη επιτυχία με Εφές, Μονακό, Παρτιζάν και Αρμάνι, παίρνοντας ιδανικά κι ένα «διπλό» στα τρία εκτός έδρας ματς με Μπασκόνια, Βαλένθια και Μακάμπι (σ.σ. σε ουδέτερη έδρα και, μάλιστα, με άμεσο ανταγωνιστή), τότε ήδη στο τέλος Ιανουαρίου θα έφτανε στις 15 νίκες, έχοντας άλλες πέντε, πάνω κάτω, να πάρει στα υπόλοιπα 12 παιχνίδια του μέσα σε περίπου 2.5 μήνες, με το πρόγραμμα μάλιστα να τον ευνοεί ως προς τον τρόπο που αγωνίζεται, αφού μετά τον Ιανουάριο υπάρχει μόλις μία ακόμη «διαβολοβδομάδα» στο τριήμερο 20-22 Μαρτίου.
Με αυτό τον τρόπο, ο Ιανουάριος μπορεί να αποβεί ήδη καθοριστικός για τους «πράσινους», αν κατάφερναν να τον αξιοποιήσουν αντίστοιχα, ώστε να είναι... καβάλα στο άλογο εν όψει playoffs, για τα οποία βρίσκονται ήδη προς τη θετική κατεύθυνση. Στις επόμενες μέρες, δηλαδή, μπορεί να γνωρίζουμε ήδη μέχρι πού φτάνουν τα όριά τους...
