Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για τον Παναθηναϊκό ο οποίος γύρισε από την κόλαση στον αγώνα με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, αλλά επέστρεψε τελικά σε αυτή...
Στην παρούσα χρονική περίοδο ο ρεαλιστικός στόχος για τους «πράσινους» είναι να βελτιώνονται και να... αγοράζουν χρόνο για να δουλεύουν πιο σκληρά προκειμένου να φτάσουν το συντομότερο δυνατό σε υψηλό βαθμό ετοιμότητας. Η ήττα από τη Φενέρμπαχτσε δεν αντέχει σε καμία κριτική, ωστόσο η αποτυχία με την «ομάδα του λαού» στο ΟΑΚΑ αποτελεί δίχως αμφιβολία... πισωγύρισμα.
Το ρεκόρ είναι πλέον 1-3, η πίεση αυξάνεται από πολύ νωρίς κι ενώ υπάρχουν σχεδόν δύο εβδομάδες για σκληρή δουλειά, δεν θα γίνει υπό ιδανικές συνθήκες, καθώς μέσα σ' όλα θα λείψει και για μήνες ο Ιωάννης Παπαπέτρου, σε μία υπόθεση που δεν θα έπρεπε να έχει τραβήξει τόσο και θα έπρεπε να είχε ξεκαθαρίσει πολύ νωρίτερα ούτως ώστε να είναι και διαφορετικός ο προγραμματισμός.
Στην αναμέτρηση με τους Ισραηλινούς συνέβησαν πολλά και διάφορα. Αρχικά η εικόνα ειδικά του δευτέρου δεκαλέπτου ήταν αποκαρδιωτική. Στην πρώτη περίοδο ο Παναθηναϊκός δημιουργούσε αλλά ήταν τρομακτικά άστοχος. Δεν έπαιξε τόσο άσχημα όσο προσπαθούσαν με μπόλικο... κόπο να παρουσιάσουν κάποιοι. Το δεύτερο δεκάλεπτο όμως ήταν τραγικό σε όλα τα επίπεδα. Κακή άμυνα και μηδενική δημιουργία έφεραν τους φιλοξενούμενους στο +15.
Και η εικόνα του αγώνα δεν προμήνυε ότι υπήρχε επιστροφή. Ωστόσο η «μεταμόρφωση» ήρθε στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού και στην ουσία τα πράγματα άλλαξαν από τον... αναβρασμό που δημιουργήθηκε μετά την αποβολή του Εργκίν Αταμάν. Ο Τούρκος κόουτς σίγουρα ένιωθε αδικημένος που δεν υποδείχθηκε ένα εξόφθαλμο αντιαθλητικό φάουλ, ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού του δεν αποκλείεται να ήθελε να «ξυπνήσει» και τους παίκτες του, δημιουργώντας μία τεχνητή κρίση.
Κι εδώ πρέπει να υπάρξει μία μικρή παρένθεση. Είναι αδύνατο το «τριφύλλι» να ξεκινάει τόσο νωθρά τους αγώνες του. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση λέει μία παροιμία και το συγκεκριμένο ρητό ταιριάζει «γάντι» στους «πράσινους». Κάποια στιγμή θα πρέπει να μπαίνουν με το «μαχαίρι στα δόντια» από το τζάμπολ και όχι να περιμένουν να κοντεύει να ξεφύγει οριστικά ο αγώνας για να μπουν στο παρκέ.
Πίσω στα του αγώνα, το δεύτερο ημίχρονο ήταν εντελώς διαφορετικό κι από εκεί που τα πάντα έμοιαζαν χαμένα, τελικά ήταν ο Παναθηναϊκός εκείνος που «αυτοκτόνησε» με παιδικά λάθη και το ματς θα κρινόταν στην παράταση. Κι εκεί απογοήτευσε με την παρουσία του καθώς έλειπε το καθαρό μυαλό κι αν δεν είχε τάσεις «αυτοκτονίας» και η Μακάμπι, τότε θα είχε τελειώσει το παιχνίδι πιο εύκολα για το σύνολο του Κάτας. Τελικά ο μοιραίος ήταν ο Σλούκας ο οποίος αστόχησε σε μία κρίσιμη βολή και η πλάστιγγα έγειρε οριστικά.
Είναι φανερό ακόμα ότι στο «τριφύλλι» δεν έχει ο κάθε παίκτης ξεκάθαρο ρόλο για το τι πρέπει να κάνει. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και στις δύο πλευρές του παρκέ, ωστόσο όσοι βιάζονται να... μηδενίσουν τους πάντες και τα πάντα στις 21/10, πολύ πιθανό στη συνέχεια να αρχίσουν τις «κωλοτούμπες» που άλλωστε στην Ελλάδα είναι συχνό φαινόμενο. Διότι παντού υπάρχουν «ουρλιαχτά» για την άμυνα και με εξαίρεση το παιχνίδι με τη Φενέρ, η ομάδα του Αταμάν δεν έχει δεχθεί περισσότερους από 74 πόντους στο σαραντάλεπτο κανενός από τα υπόλοιπα τρία ματς της στην Ευρωλίγκα. Δηλαδή αν αρχίσει να παίζει και άμυνα σύμφωνα με κάποιους, τότε θα δέχεται 65 κατά μέσο όρο ανά παιχνίδι, νούμερο μάλλον αδύνατο στο υψηλό επίπεδο.
Επιπλέον υπάρχει... ανηφόρα μπροστά για τον Παναθηναϊκό αλλά για τις προσεχείς δύο εβδομάδες θα είναι διαρκώς εντός συνόρων κι αν δεν υπάρξουν άλλα απρόοπτα, θα έχει την ευκαιρία να προπονηθεί σταθερά με στόχο τη βελτίωση, ενώ υπάρχει πάντοτε και η προοπτική της προσθήκης που φαντάζει πλέον απαραίτητη.
Σημαντική η επιστροφή του Μήτογλου ο οποίος φάνηκε πόσο έλειψε και θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, αν ήταν υγιής κι αγωνιζόταν στα προηγούμενα επίσημα παιχνίδια. Ένα άλλο στοιχείο που είναι εμφανές, αποτελεί η πίεση με την οποία αγωνίζονται οι παίκτες, σαν να έχουν κάτι να αποδείξουν. Σε αρκετές περιπτώσεις αυτή η θέληση για το κάτι παραπάνω τους οδηγεί σε «φτηνά» λάθη, την ώρα που ήδη υπάρχουν «μουρμούρες» δεξιά κι αριστερά από... ειδικούς για παίκτες όπως ο Βιλντόσα και ο Ερνανγκόμεθ. Αμφότεροι δεν έχουν ξεκινήσει καλά όμως αυτό απέχει αρκετά από την αμφισβήτηση των ικανοτήτων τους.
ΥΓ. Επειδή έγινε αρκετή κουβέντα για τη διαιτησία, δίχως αμφιβολία κάποιες αποφάσεις των τριών ρέφερι ήταν λανθασμένες και κατά του Παναθηναϊκού, ωστόσο η συνολική τους στάση δεν έδειξε τόσο ότι ήθελαν να τον αδικήσουν -όπως έχει συμβεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν-, απλά το επίπεδο δεδομένα είναι χαμηλό. Περισσότερο έμοιαζαν να προσπαθούν να ισορροπήσουν το ένα «φαλτσοσφύριγμα» με κάποιο άλλο και πάντοτε αυτή η συμπεριφορά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε σωρεία λαθών.
ΥΓ2. Η ίδια ομάδα, με την ίδια εικόνα, στο σενάριο που είχε νικήσει τα δύο παιχνίδια που έχασε στην παράταση, τώρα οι περισσότεροι θα μιλούσαν για... μπασκετάρα και νέα εποχή. Συμπέρασμα: Δεν πρέπει να κρίνονται όλα από το αποτέλεσμα.
