Οι Ουόριορς και οι Σέλτικς δίνουν ραντεβού στους τελικούς του ΝΒΑ και το Basketa.gr θυμάται την προηγούμενη φορά πριν από 58 ολόκληρα χρόνια, που αναμετρήθηκαν οι δύο ομάδες, σε μια «τιτανομαχία» δύο «γιγάντων» του μπάσκετ κι έναν τίτλο, που αφιερώθηκε σε μια «μυθική» μορφή της λίγκας.
Οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς και οι Μπόστον Σέλτικς γράφουν ξανά την ιστορία του ΝΒΑ. Όπως το παραδέχθηκε και ο άλλοτε πρωταθλητής με τους «Κέλτες» και νυν αναλυτής, Κέντρικ Πέρκινς, η σειρά αυτή δεν είναι απλά μια αντιπαράθεση μεταξύ δύο ομάδων στους τελικούς, αλλά κάτι παραπάνω, με δύο διαφορετικούς κόσμους να αναμετρώνται σε μια περίσταση ιδιαίτερη για τους δύο οργανισμούς.
Οι… ντελικάτοι «Πολεμιστές» του Στιβ Κερ και τα… κομάντο του Ίμε Ουντόκα παλεύουν για το 7ο και το 18ο πρωτάθλημα αντίστοιχα, με αφετηρία τα ξημερώματα της Παρασκευής (3/6, 04:00) στο Σαν Φρανσίσκο, εκεί όπου είχαν «κονταροχτυπηθεί» ξανά πριν από 58 ολόκληρα χρόνια, στο πλαίσιο της μοναδικής τους συνάντησης σε τελικούς έως σήμερα. Το Basketa.gr ανατρέχει τον χρόνο και παρουσιάζει εκείνη τη σειρά, στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των «τριφυλλοφόρων», με έναν τίτλο που αφιερώθηκε σε έναν «πατέρα» του μπάσκετ και του ΝΒΑ.
Τα «βουνά» που… δεν έσμιξαν και η αύρα του Ουόλτερ
Οι τελικοί εκείνοι αναδείχθηκαν σε «γιγαντομαχία», όχι τόσο για το πώς κύλησαν, καθώς η αγωνιστική ανωτερότητα των Σέλτικς δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί στη δεκαετία του 1960. Ο Ρεντ Άουερμπαχ είχε δημιουργήσει ένα τρομακρικό σύνολο με τον Μπιλ Ράσελ «άρχοντα» των αιθέρων, τον εμβληματικό Μπομπ Κούζι να είναι μια επιβλητική μορφή και τον Τζον Χάβλιτσεκ να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά, δίνοντας από τους πρώτους διάσταση στη σημασία του 6ου παίκτη στο παρκέ. Τη σεζόν 1963-1964, βέβαια, ο Κούζι είχε αποσυρθεί προσωρινά και στη θέση του ήρθε ο αμυντικός «ογκόλιθος» και μετέπειτα επίσης προπονητής τίτλων της ομάδας, Κέι Σι Τζόουνς.
Απέναντι από τον σπουδαίο Ράσελ, όμως, ορθωνόταν ο τεράστιος Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, μια από τις πιο επιβλητικές μορφές, που πέρασαν από το ΝΒΑ. Ο παίκτης, που «έσπασε» τότε όλα τα κοντέρ με τους 100 πόντους σε ένα παιχνίδι, είχε οδηγήσει το 1967 και το 1972 τους Σίξερς και τους Λέικερς αντίστοιχα στον τίτλο, αλλά τότε αγωνιζόταν για τους Σαν Φρανσίσκο Ουόριορς, όπως ακόμη ονομαζόταν η ομάδα. Οι «Πολεμιστές», μάλιστα, πρόσφατα είχαν μετακομίσει από την Φιλαδέλφεια και με ηγέτη τον Τσάμπερλεϊν ήλπιζαν στον τίτλο.
Εκείνη την χρονιά, όμως, δεν μπορούσε η κούπα να φύγει από τη Βοστόνη. Μπορεί η αρμάδα του Ρεντ να είχει ήδη κατακτήσει πέντε σερί πρωταθλήματα και συνολικά έξι στα τελευταία επτά χρόνια, αλλά το 1964 έγινε η αλλαγή του ονόματος του τροπαίου του ΝΒΑ σε εκείνο του μεγάλου Ουόλτερ Μπράουν. Ο Μπράουν ήταν μια κορυφαία μορφή του ΝΒΑ, αλλά και των Σέλτικς, καθώς ήταν από τους βασικούς συντελεστές της αρχικής δημιουργίας της λίγκας ΒΑΑ, η οποία μετεξελίχθηκε στο σημερινό πρωτάθλημα, που γνωρίζει όλος ο πλανήτης. Και στη μετεξέλιξη, φυσικά, υπήρξε πρωταγωνιστής και το 1945 ήταν εκείνος, που είχε την ιδέα της δημιουργίας των «Κελτών», καθώς η τοπική κοινότητα έψαχνε τρόπο να αξιοποιηθεί το «Boston Garden».
Ήταν φυσικό, λοιπόν, οι Σέλτικς να βρουν ένα ακόμη κίνητρο, για να κυριαρχήσουν στο παρκέ. Και το έκαναν με σχεδόν απόλυτο τρόπο, «διαλύοντας» αρχικά τους Ουόριορς με διαφορές άνω των 20 πόντων (108-96 και 124-101) στους πρώτους δύο τελικούς και τον Σαμ Τζόουνς να έρχεται να κάνει τη διαφορά ως «παράγοντας Χ» στην «τιτανομαχία» των Ράσελ και Τσάμπερλεϊν, που «καθάριζαν» πάνω από 20 ριμπάουντ σε κάθε παιχνίδι.
Η τότε ομάδα του Σαν Φρανσίσκο αντέδρασε με ένα… καθημερινό double double 35 πόντων και 25 ριμπάουντ του Ουίλτ για το 115-91 στο Game 3, αλλά στο Game 4 η ανωτερότητα των «Κελτών» φάνηκε ξανά, με τον Τομ Χέινσον αυτή την φορά να συνεισφέρει καθοριστικά με 25 πόντους και τον Τζον Χάβλιτσεκ να διαμορφώνει από τη γραμμή των βολών το τελικό 98-95, αφού οι Ουόριορς αστόχησαν για την ισοφάριση, μετά από δύο χαμένες βολές του Ράσελ.
Η επιβεβαίωση της κυριαρχίας της Βοστόνης επιβεβαιώθηκε στον 5ο τελικό με 105-99 και το… τρόπαιο Ουόλτερ Μπράουν, που μετά από 20 χρόνια θα αποκτούσε το μέχρι σήμερα υπάρχον όνομα του Λάρι Ο’ Μπράιεν, πήγε στην ομάδα που κανείς δεν μπορούσε τότε να κοιτάξει στα μάτια, τιμώντας ένα «μύθο» δικό της, αλλά και του μπάσκετ…
