Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για το θρίαμβο της Εθνικής επί της Σλοβενίας μέσω των βασικών στοιχείων του συνόλου του Βασίλη Σπανούλη, που συμπεριλαμβάνονται σε 23 λέξεις του στη συνέντευξη Τύπου και είναι αυτές που θα δώσουν το εισιτήριο για το Παρίσι απέναντι στους Κροάτες, οι οποίοι θα είναι πιο υψηλό «εμπόδιο».
«Είμαι χαρούμενος που έχω τέτοιους χαρακτήρες και εξαιρετικούς παίκτες που με μια προπόνηση εκτελούν το πλάνο τόσο καλά και το κάνουν με χαρά». Αυτή ήταν μια από τις φράσεις του Βασίλη Σπανούλη στη συνέντευξη Τύπου, μετά το θρίαμβο της Εθνικής μας κόντρα στη Σλοβενία. Ένα παιχνίδι, που εξελίχθηκε πολύ πιο άνετα, από όσο θα ήλπιζε κι ένας πολύ αισιόδοξος φίλος της «γαλανόλευκης».
Αυτή η φράση εμπερικλείει το τι σημαίνει να παίζει κάποιος για την Εθνική και το πώς μια Εθνική Ομάδα φτάνει σε μια επιτυχία. Το να παίζουν όλοι, επειδή... το γουστάρουν αφενός, και το να έχει δημιουργήσει αφετέρου το σύνολο μια ταυτότητα, έστω και με προετοιμασία λίγων ημερών, είναι βασικά στοιχεία, που μπορούν να σε οδηγήσουν στο στόχο σου, όταν πρόκειται για μια ομάδα, η οποία δεν ευεργετείται από την καθημερινότητα, που ζει για πολλούς μήνες ένας σύλλογος.
Είναι κάτι, που το είχαμε επισημάνει από το πρώτο κιόλας φιλικό με την Πολωνία. Η Εθνική είχε διάθεση και φαινόταν σε κάθε κατοχή, σε κάθε μπάλα. Κέρδισε τη συντριπτική τους πλειονότητα, με καθαρό μυαλό στο μοίρασμα της μπάλας στην επίθεση, πέφτοντας με αυτοθυσία όταν η κατοχή ήταν διεκδικίσιμη, κάνοντας ακόμη και τον Ντόντσιτς για περίπου ενάμιση ημίχρονο... να τα χάσει με το «δάσος» από χέρια που έμπαιναν, για να τον σταματήσουν.
Η άμυνά, επίσης, για άλλη μια φορά υπήρξε η ταυτότητά μας. Όπως αναφέραμε, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ο σούπερ σταρ των Μάβερικς, που τους έφερε έως τους τελικούς μέσω της πολύ ανταγωνιστικής Δύσης στο ΝΒΑ, ήταν «κολλημένος» στους δύο με τρεις πόντους, ενώ στην επίθεση «χτίζαμε» διαφορές με πρωτοπαλίκαρο τον Γιάννη στο ξεκίνημα και άπαντες να ακολουθούν, με τους Ουόκαπ, Τολιόπουλο και Μήτογλου να αποτελούν τους έτερους διψήφιους της Επίσημης Αγαπημένης στην άλλη πλευρά του παρκέ, με τον «μαέστρο» Καλάθη και τον επίσης κεφάτο Λαρεντζάκη στους εννέα πόντους.
Αυτό το σκηνικό από πολύ νωρίς... τους έκοψε τα πόδια, μέχρι που δεν τους επετράπη καν η σκέψη της επιστροφής από το -16 στην τελευταία περίοδο, αφού με συνοπτικές διαδικασίες έγινε +31 για εμάς, «καθαρίζοντας» πολύ γρήγορα την υπόθεση πρόκρισης στον τελικό. Ένα από τα δύο παιχνίδια, όπου αγωνιστικά και πνευματικά ήμασταν τέλειοι, το πετύχαμε σε σημαντικό βαθμό χωρίς να χρειαστεί, κιόλας, να δαπανήσουμε την ενέργεια, που θα χρειαζόταν ένα ματς τέτοιων απαιτήσεων.
Σε μια λίγο μεγαλύτερη ανάλυση, λοιπόν, αυτά σήμαινε η ατάκα του Σπανούλη, που αναφέραμε στο ξεκίνημα. Και παρότι ενδεχομένως γινόμαστε... κουραστικοί, αυτή είναι η ουσία της έως τώρα πορείας μας. Το πνεύμα και η ταυτότητα του συνόλου, που έχει συγκεκριμένη στόχευση, πιστεύοντας ακράδαντα και στα δύο.
Ενδεχομένως σε σημεία με τους Δομινικανούς και τους Αιγύπτιους να φάνηκαν αδυναμίες, τις οποίες επίσης είχαμε επισημάνει, αλλά ήταν τέτοια η φύση των αγώνων, όπως εξελίχθηκαν, που... επέτρεπε να φανούν αυτές οι αδυναμίες μέσω μιας, σε ένα βαθμό, λογικής χαλάρωσης ανά στιγμές. Όταν, όμως, έπρεπε να πέσουν τα κορμιά στο παρκέ, αναγκάσαμε τη Σλοβενία του σχεδόν εντελώς μόνου Ντόντσιτς να... πέσει αμαχητί.
Εδώ που τα λέμε, βέβαια, οι έτεροι Βαλκάνιοι δεν είχαν και αλλού να βασιστούν κι αυτό φάνηκε στην αναμέτρηση με την Κροατία στην πρεμιέρα τους. Εκτός του Νίμπο, ο «μαγικός» Λούκα φαινόταν να μην μπορεί να εμπιστευτεί άλλον. Ενδεχομένως ο μόνος να μπορούσε να είναι ένας Πρέπελιτς σε μεγάλο παιχνίδι, σαν άλλα που συνηθίζει με την Εθνική του, αλλά κι αυτό τους το... κόψαμε μαχαίρι, κι όταν ευστόχησε σε μερικά σουτ στο τέλος, ήταν ήδη πολύ αργά.
Η Κροατία, πάντως, είναι μια ομάδα με περισσότερους παίκτες, όγκο και μέγεθος, που επίσης είχε «πλακώσει» τους Σλοβένους. Η Νέα Ζηλανδία, όμως, ήδη την επόμενη μέρα είχε καταφέρει να παίξει με το μυαλό τους, φτάνοντας σε σημείο ο Σάριτς να κάνει λόγο για «βρώμικο παιχνίδι» στη συνέντευξη Τύπου. Σκεφτείτε, λοιπόν, τι μπορούν να κάνουν οι δικοί μας παίκτες με τις αμέτρητες παραστάσεις στο κορυφαίο επίπεδο και το αρκετά μεγαλύτερο μπασκετικό IQ.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, το πνεύμα και η ταυτότητά μας με οτιδήποτε συνεπάγεται, θα φέρει το εισιτήριο για το Παρίσι. Για εκεί πάει η ιστορία από την πρώτη μέρα, απλά πρέπει ολοκληρώσουμε τη συγγραφή της...
