Ο Ραφαήλ Αλαγάς αναλύει στο Basketa.gr την άνετη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Βιλερμπάν και το πιο σημαντικό της στοιχείο, που ισχύει πια για κάθε αγώνα των «πρασίνων» ειδικά στο ΟΑΚΑ.
Μια ακόμη άνετη νίκη στο ΟΑΚΑ είναι γεγονός για τον Παναθηναϊκό. Ένα ακόμη αποτέλεσμα, που ήρθε στο σπίτι του χωρίς δυσκολία, έχοντας άλλωστε να ηττηθεί σε αυτό από τις 7 Δεκεμβρίου 2023 και την τότε «υπερηχητική» Ρεάλ Μαδρίτης. Ένα αποτέλεσμα μάλλον αναμενόμενο, απέναντι σε έναν αντίπαλο αρκετά χαμηλότερης δυναμικής, σε σύγκριση με τις δικές του προσδοκίες.
Αυτό είναι και το πιο σημαντικό, που έχουν πετύχει φέτος οι «πράσινοι». Ξεκίνησαν, επί της ουσίας, τα πάντα από την αρχή και από το μηδέν ήθελαν πολύ σύντομα... να φτάσουν μέχρι την κορυφή. Από ουραγοί, έφτασαν να μιλούν για επιστροφή στο Final Four, εκτός του ότι φυαικά «χτυπούν» πιο δυναμικά τους στόχους εντός συνόρων, αν και έως τώρα δεν έχουν αποδώσει με τον τρόπο, που ήθελαν, σε αυτούς με τελευταίο το παράδειγμα του Κυπέλλου.
Όλο αυτό είναι κάτι, που δεν φτάνει μονάχα να το πεις. Η Βιλερμπάν είναι η ομάδα, που κάποτε περνούσε από το ΟΑΚΑ χάρη σε ένα τρομερό «σόου» του Έλι Οκόμπο και ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να νικήσει ούτε αυτές τις ομάδες. Κι επειδή πάντοτε θα μπαίνει σε αντιπαραβολή με τον «αιώνιο» αντίπαλο, δεν είχε καμία σχέση με όσα μπορούσε να πετύχει ο Ολυμπιακός στο παρκέ.
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι αρκετά σαφής τη δεδομένη στιγμή ως προς ένα στοιχείο. Την τελευταία δεκαετία και παραπάνω, ο Ολυμπιακός έχει γίνει μια ομάδα, που έχει μάθει να κερδίζει τέτοιου είδους παιχνίδια, είτε εντός είτε εκτός έδρας, και συνήθως δίχως να ταλαιπωρηθεί πολύ. Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη πλευρά, τώρα «χτίζει» ξανά αυτή τη συνήθεια. Δεν πάει πολύς καιρός, άλλωστε, από τότε που πανηγυριζόταν έξαλλα το «διπλό» στο Βερολίνο, φανερώνοντας μια ομάδα, που επιχειρεί να ξεπεράσει τα «φαντάσματα» του παρελθόντος, ειδικά μακριά από το ΟΑΚΑ, και πλέον θεωρείται... δεδομένο το να ξεπεραστεί το «εμπόδιο» της γαλλικής ομάδας σε αγώνα εντός έδρας.
Ας θυμηθούμε, όμως, ότι εκεί που ο Παναθηναϊκός πριν από λίγο καιρό «κόλλησε» στο Κάουνας, ο Ολυμπιακός λίγο αργότερα θα θριάμβευε και δε θα άφηνε περιθώριο στη Ζαλγκίρις. Η δύναμη της... συνήθειας να νικάς και το «μέταλλο», που φτιάχνεις και σου δίνει τη δυνατότητα τέτοιες αποστολές να γνωρίζεις, ότι θα τις επιτύχεις ακόμη και με προβλήματα, δεν είναι κάτι που έρχεται από τη μία μέρα στην άλλη. Και είναι εντυπωσιακό, που στο «τριφύλλι» έχουν καταφέρει ήδη να δείχνουν, ότι δημιουργούν ξανά τη δική τους οντότητα, το δικό τους χαρακτήρα για να παίρνουν τέτοιου είδους παιχνίδια.
Αυτό είναι και το πιο σημαντικό νέο, που πρέπει να απορρέει από τέτοιου είδους παιχνίδια. Αγωνιστικά, άλλωστε, συνήθως δεν προκύπτουν πολλά πράγματα, αν και είχαμε μια επιβεβαίωση του πόσο διαφορετική και πολυδιάσταση γίνεται η ομάδα με τον Κώστα Σλούκα στο παρκέ, αλλά και για τη βελτίωση παικτών, όπως ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, που πρέπει να πάρουν περισσότερες πρωτοβουλίες στο παρκέ, ενώ δεν έχουμε δει και άλλους, όπως ο Ιωάννης Παπαπέτρου, να φτάνουν στο τέμπο, που γνωρίζουμε ότι μπορούν.
Το πιο σπουδαίο για ομάδες, σαν τον Παναθηναϊκό, είναι σε τέτοιους αντιπάλους να έχουν φροντίσει... πριν από το τζάμπολ να έχουν στείλει με τον τρόπο τους το μήνυμα, ότι θα ηττηθούν όπως κι αν έχει. Αυτή η δυναμική και, παράλληλα, αυτή η ικανότητα να «καθαρίζονται» τέτοιου είδους ομάδες με αυτό τον τρόπο, αποκτώνται με σπουδαίο κόπο μέσα στον καιρό. Για να βγάλει τέτοια συμπεριφορά μια ομάδα στο παρκέ, πρέπει να έχει κερδίσει το δικαίωμα να το κάνει και ήδη ο Παναθηναϊκός του Εργκίν Αταμάν είναι σε πολύ καλό δρόμο μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μη... βλέποντας για ακόμη μια φορά έναν αντίπαλο του βεληνεκούς της Βιλερμπάν.
Το κυριότερο είναι, ότι αυτή η δύναμη της συνήθειας του να καταβάλλονται με αυτό τον τρόπο τέτοιες ομάδες, άρχισε να «χτίζεται» από το σημείο μηδέν για έναν οργανισμό, που μέχρι πρότινος έμοιαζε «πελαγωμένος». Αυτά δεν είναι απλά «βήματα», αλλά «άλματα», που ήδη προϊδεάζουν για το μέλλον, με ή χωρίς τίτλους στο τέλος της σεζόν, όπως ονειρεύονται άπαντες...
