Το Σαββατιάτικο θρίλερ της Καρδίτσας πέρασε στην ιστορία και κέρδισε τη θέση του εκεί, θα μνημονεύεται στα αλησμόνητα συναρπαστικά παιχνίδια. Τόσο για την εξέλιξή του, όσο και για την κατάληξή του. Διότι δεν (πρέπει να) υπάρχει άνθρωπος που να αγαπάει το μπάσκετ και να μη χάρηκε που θα είναι και του χρόνου στη Basket League ο οργανισμός Καρδίτσα και όχι ο… Διαγόρας Δρυοπιδέων, που έπαιζε με την "βαριά" επωνυμία του ιστορικού Ιωνικού Νίκαιας.
Να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνιση, γιατί τα αυτονόητα μερικές φορές θέλουν και εξηγήσεις. Η «χαρά» δεν έχει να κάνει με το προχθεσινό παιχνίδι. Δεν χαίρεται κόσμος δηλαδή επειδή ο ηρωικός Νίκος Αρσενόπουλος, ο αγέραστος Νίκος Αγγελόπουλος, ο χαρισματικός σκόρερ Στιβ Μπαρτ και οι αμερικανοί συναθλητές τους που πάλεψαν και ίδρωσαν στο παρκέ με αυταπάρνηση για τη φανέλα που φορούσαν, είδαν μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να μένει ημιτελής. Δεν χάρηκε κανείς επειδή αυτοί οι άνθρωποι, στενοχωρήθηκαν. Η χαρά έχει να κάνει με το ότι το όλο και πιο ανυπόληπτο πρωτάθλημα έμεινε με μια ομάδα υγιέστατη και απώλεσε μια γεμάτη…αμφιβολίες.
Οι ιστορίες με τον προπονητή… πήγαινε – έλα, καλά να είναι ο άνθρωπος πάνω απ’ όλα με το ξαφνικό πρόβλημα υγείας που του παρουσιάστηκε νωρίς στη σεζόν, οι τεχνικοί σύμβουλοι που έγιναν προπονητές με άλλον σύμβουλο και μετά την έκαναν όλοι μαζί, οι μαζικές αποχωρήσεις για αδιευκρίνιστους «εσωτερικούς» λόγους, οι επιστροφές μέρους των αποχωρησάντων, οι δύο μήνες που «ψάχνουμε δύο παίκτες» που άφησαν γυμνή την ομάδα πριν αυτοί έρθουν στο παρά πέντε και φανεί πόσα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά αν είχαν έρθει νωρίτερα και άλλα πάρα πολλά, έφεραν αφ’ ενός αγωνιστική… αστάθεια, με απρόσμενα αποτελέσματα και κάποιες βαριές ήττες, αφ’ ετέρου δυσθυμία ακόμα και στους οπαδούς της ομάδας. Όχι του Διαγόρα Δρυοπιδέων, αλλά του ιστορικού Ιωνικού, με τη μεγάλη μάζα φιλάθλων.
Μια βόλτα στις αντιδράσεις αυτών κάτω από την ανακοίνωση του Σαββάτου με την οποία η ΚΑΕ επιχείρησε να αλλάξει την ατζέντα του υποβιβασμού με αναφορές στη διαιτησία, αρκεί. Οργή, για την ΚΑΕ, όχι για τους διαιτητές. Ουδείς στάθηκε στο τελευταίο ματς, αλλά όλοι έκριναν ότι η ομάδα τους, για τον Ιωνικό μιλώντας, περνάει ταλαιπωρία που δεν της αξίζει.
Από την άλλη η Καρδίτσα. Μια ομάδα με ξεκάθαρη διοίκηση, οργανόγραμμα, χαρτιά που και στον ΕΣΑΚΕ του… έλα μωρέ τα έχασαν με προϋπολογισμούς, ισολογισμούς και οικονομικά στοιχεία, σημείο αναφοράς στην πόλη, χορηγούς, διαρκείας, γήπεδο – κόσμημα στο πώς το συντηρούν και τι ατμόσφαιρα δημιουργούν πείθοντας και όποιον πιθανόν έχει αμφιβολία, ότι εκεί θα γίνονται μόνο γιορτές του μπάσκετ. Πριν δυο βδομάδες το Λαύριο πέρασε σαν σίφουνας σε έναν… ημιτελικό και με τη λήξη, από το μικρόφωνο ακούστηκε το «φίλαθλοι χειροκροτάμε όλοι την ομάδα του Λαυρίου και τη συγχαίρουμε για την παραμονή της στην κατηγορία». Το μικρόφωνο το οποίο κρατούσε ο Χρήστος Δεληγιάννης, ο εκ των προέδρων και εν πολλοίς εμπνευστής και δημιουργός κοντά μια δεκαετία τώρα αυτού του οικοδομήματος, μαζί με τον εμβληματικό Γιάννη Μπουρούση. Και μια σειρά εξαίρετων συνεργατών που έχουν δημιουργήσει ένα κόσμημα του μπάσκετ.
Εχει να κάνει και με κάτι ακόμα η θετική απήχηση του συγκεκριμένου αποτελέσματος. Επιχείρησαν κάποιοι μετά τις εκλογές του ΕΣΑΚΕ να μιλήσουν για «γραμμάτια», για σημαδεμένες τράπουλες, για «θα δείτε στη συνέχεια» και τα λοιπά. Κάποιοι εξ αυτών το Σάββατο μπερδεύτηκαν. Προσπαθούσαν να πουν δημόσια ότι το… σύστημα που θα «τιμωρούσε» την Καρδίτσα και θα την έριχνε επειδή ψήφισε Πανταζόπουλο και θα έσωνε τον Ιωνικό επειδή ψήφισε Γαλατσόπουλο, τελικά… έκανε το αντίθετο. Μπορεί να πρόκειται γενικά για… σεσημασμένους αφερέγγυους, αλλά επειδή στην Ελλάδα ζούμε και πες – πες όλο και κάτι μένει, καλό είναι να διαψεύδονται έμπρακτα και πανηγυρικά τέτοια σενάρια.
Για έναν πρωτάθλημα που κατρακυλάει σε δημοφιλία μεταξύ των ευρωπαϊκών και με το ζόρι πια είναι στην δεκάδα των καλών, για έναν ΕΣΑΚΕ που δεν παίρνουν στα σοβαρά ούτε οι ίδιοι οι συμμετέχοντες σε αυτό και το αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία, η παραμονή της Καρδίτσας είναι τύχη. Αρκεί πάλι να μην ποντάρουν, μόνο, στην τύχη.
Το ότι πάμε για πρωτάθλημα 13 ομάδων του χρόνου, με… ρεπουδάκι, ήδη προκαλεί γέλιο. Το ότι κάνουν όρεξη να συμμετάσχουν σε αυτό ομάδες με… περιφερόμενους ιδιοκτήτες από τα χαμηλότερα προκαλεί σκεπτικισμό. Όχι επειδή αυτοί θέλουν, αλλά επειδή πάντα βρίσκουν τρόπο να το πετυχαίνουν.
Το ότι το, όποιο, πρωτάθλημα δεν έχει δικλείδες αποφυγής σκηνικών όπως προσθήκης δύο αμερικανών για ένα ματς – τελικό, την ώρα που έχει όμως δυνατότητα εφτά αλλοδαπών, αλλά ταυτόχρονα δε δίνει δικαίωμα έξτρα αντικατάστασης σε μακροχρόνιο τραυματία εντός αγώνα, είναι ένα ακόμα δείγμα… κατά τύχης λειτουργίας. Και άλλα πολλά.
Ο ΕΣΑΚΕ μείωσε τις ομάδες για «υγεία». Πριν από λίγες μέρες μείωσε την περίφημη εγγυητική, από τα 140 χιλιάρικα που είχε πάει για να δυσκολεύει τα… φαντάσματα, στα 40 κι ενώ ενδιάμεσα είχε πάει στα 80. Από του χρόνου μπορεί να δίνουν και… χαρτζιλίκι εκκίνησης. Είναι πολλά τα περίεργα, δεν έχει νόημα να λέμε διαρκώς τα ίδια. Οι «Καρδίτσες» από μόνες τους δεν αρκούν για να αναβαθμιστεί το πρωτάθλημα. Είναι μια καλή αρχή, να αυξάνονται ομάδες τέτοιας λειτουργίας, αλλά πρέπει να λειτουργούν σαν κίνητρο και όχι σαν… επανάπαυση.
