Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για την Εθνική που πέτυχε την πιο... μάγκικη νίκη της στο Ευρωμπάσκετ, κερδίζοντας σε ένα ματς που ήταν αποκλειστικά όπως το ήθελαν οι Τσέχοι με έναν τρόπο, που φανέρωσε την πραγματική μας δύναμη ως ομάδα, αλλά και το προνόμιο του να έχουμε τον κορυφαίο προπονητή στη διοργάνωση.
Έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για τη δυσκολία των αγώνων σε μια μεγάλη διοργάνωση, όπως το Ευρωμπάσκετ, ακόμη και με ομάδες, που έναντι των φαβορί θεωρούνται υποδεέστερες, ή απλώς δεν έχουν παράδοση στο άθλημα. Τα γεγονότα επιβεβαιώνουν απόλυτα αυτό τον ισχυρισμό, καθώς είδαμε τι συνέβη στους Σέρβους που πάνε ήδη… στο σπίτι τους. Κάτι τέτοιο, βέβαια, επιτείνει και το άγχος για τη δική σου επικράτηση, καθώς δε θέλεις να… πάθεις τα ίδια.
Η Εθνική έμπαινε στο ματς με την Τσεχία, για να μην κρυβόμαστε, ως ξεκάθαρο φαβορί για την νίκη και το συναπάντημα με τους Γερμανούς στα προημιτελικά. Η ενδεχόμενη αποτυχία, όμως, από τόσο νωρίς στη διοργάνωση, σε συνδυασμό με την πρόσφατη ιστορία με τους Τσέχους και το γεγονός, φυσικά, ότι έχουν δημιουργήσει μια εξαιρετική ομάδα, δημιούργησαν συνολικά μια συνθήκη, η οποία θα μπορούσε να μας είχε «πνίξει».
Σε όλο το ματς, άλλωστε, και κυρίως στα πρώτα 30 λεπτά, για να είμαστε ειλικρινείς, το παιχνίδι διεξήχθη στο δικό τους ρυθμό. Έβαλαν το δικό τους «τείχος» πιο αποτελεσματικά από ποτέ στον Γιάννη, κυριάρχησαν στη ρακέτα όπως δεν το έκανε κανείς αντίπαλός μας πριν, με τον Σατοράνσκι να δημιουργεί ακατάπαυστα, τον Βέσελι να δείχνει το δρόμο και τους υπόλοιπους τίμιους ψηλούς τους να κάνουν εξαιρετική δουλειά, παράλληλα με τη γνωστή τους εξαιρετική ευστοχία από μακριά.
Κάπου εδώ, όμως, ξεκινά η εμφάνιση του δικού μας μεγάλου πλεονεκτήματος έναντι κάθε άλλου αντιπάλου σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Και αυτό δεν αφορά μονάχα τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο, τους υπόλοιπους πρωτοκλασάτους ή όσους αποτελούν «χρυσές» λύσεις από πίσω. Ο Δημήτρης Ιτούδης είχε αφήσει το στίγμα του από τα πρώτα κιόλας φιλικά, ότι αν χρειαστεί να βρει λύσεις, θα τις βρει, θα τις παρουσιάσει και ο αντίπαλος δύσκολα θα μπορέσει να απαντήσει απέναντι σε αυτή του την τεχνική ικανότητα, σε συνάρτηση με την προθυμία και την ικανότητα των παικτών του να εκτελέσει το πλάνο του, είτε το βασικό είτε αυτό που προκύπτει στη διάρκεια του αγώνα, έχοντας ή μη δουλευτεί στην προπόνηση.
Το έδειξε σε τόσα ματς, από εκείνο το φιλικό με τη Γεωργία στο «Ακρόπολις» όπου η Εθνική έκανε την ανατροπή με… τους καμικάζι που ήρθαν «βαθιά» από τον πάγκο, μέχρι το τελευταίο ματς με τους Τσέχους. Αφού πρώτα είδε τον Νικ Καλάθη να δίνει σπουδαίες ανάσες στο δύσκολο πρώτο ημίχρονο, με μακρινά σουτ μάλιστα περισσότερα ίσως από αυτά που θα αναμέναμε, και με την τρίτη περίοδο να περνά μεν με τους Τσέχους μπροστά, αλλά μόλις στο +4 για εκείνους, το τελικό «χτύπημα» δόθηκε.
Η πεντάδα με το χαμηλό σχήμα με τους Λαρεντζάκη, Παπανικολάου και Παπαπέτρου, που πλαισίωσαν ιδανικά εκείνη τη στιγμή Σλούκα και Γιάννη, απάντησε στους Τσέχους… με το ίδιο νόμισμα. Το παιχνίδι που επέβαλαν εκείνοι στο ματς, παίξαμε κι εμείς στο τέλος, αλλά με έναν τρόπο που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Οι τρεις πρώτοι έκρυψαν τον ουρανό του σουτ και των διεισδύσεων στους Τσέχους, ο Βέσελι αποτέλεσε «πλήγμα» για αυτούς στην ανατροπή μας, χρεωμένος από νωρίς στην τελευταία περίοδο με τέσσερα φάουλ, ο Γιάννης ανέλαβε στο φινάλε και η Εθνική πέτυχε την ίσως πιο μάγκικη νίκη της στο τουρνουά μέχρι τώρα.
Δεν είναι εύκολο να κερδίζεις ένα ματς, όπου η πίεση είναι μεγάλη και το δείχνεις στην απόδοσή σου, ενώ σε όλη του τη διάρκεια παίζεις το παιχνίδι του αντιπάλου σου και επιλέγεις, μάλιστα, να τον κερδίσεις σε αυτό το τέμπο. Η Εθνική, αλλάζοντας και πάλι… χρώμα σαν καλός «χαμαιλέοντας», το έκανε κι αυτό. Και θέλει… καρύδια, για να το καταφέρεις. Χαρακτήρα και προσωπικότητες πολλές. Και η ομάδα αυτή έχει δώδεκα από δαύτες, μαζί με τον άνθρωπο που τους καθοδηγεί, άπαντες ικανοί να ανταποκριθούν σε κάθε συνθήκη, ακόμη κι αν αυτή δεν τους συμφέρει καθόλου.
Το γεγονός αυτό, βέβαια, δεν καθιστά θρίαμβο αυτή την επικράτηση, ούτε και σημαίνει πως πρέπει ο προημιτελικός με τους Γερμανούς, παιχνίδι όπου επίσης έχουμε να βρούμε μπροστά μας… τους δαίμονές μας, να κυλήσει με τον ίδιο τρόπο. Απεναντίας, οφείλουμε να μπούμε και να επιβάλουμε το δικό μας «θέλω» αγωνιστικά και όχι να χρειαστούμε και πάλι να απαντήσουμε, όσο ικανοί κι αν έχουμε αποδείξει πολλές σε αυτό το τουρνουά, ότι μπορούμε. Αυτοί παίζουν, άλλωστε, στο σπίτι τους, κι εμείς πετύχαμε ήδη τον πρώτο, πιο βατό στόχο, οπότε ας νιώσουν εκείνοι «καυτή» τη «λάβα» ενός «πρέπει», έστω κι αν είμαστε ανώτεροι ως ομάδα. Να μην τους δώσουμε, δηλαδή, το δικαίωμα να νιώσουν άνετοι μπροστά στο κοινό τους, γιατί σε αντίθεση με τους Τσέχους η πληρωμή μπορεί να είναι ακριβή.
Η μέχρι τώρα ιστορία μας στο τουρνουά, όμως, φανερώνει πως θα βρούμε τον τρόπο. Με ένα ιερό πάθος, που δε συναγωνίζεται…
