Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την άνετη νίκη της Εθνικής επί της Αιγύπτου, σε ένα ματς όπου περισσότερο μας ένοιαξαν πράγματα εκτός του αγωνιστικού, εντοπίζοντας όμως και στοιχεία, που λύνουν εν όψει Σλοβενίας μια απορία, που υπάρχει από το πρώτο φιλικό.
Όλοι γνωρίζαμε, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της αναμέτρησης της Εθνικής με την Αίγυπτο. Τα διακυβεύματα δεν είναι πολλά σε τέτοιου είδους παιχνίδια και ενδεχομένως οι φόβοι περνούν και σε άλλο επίπεδο, πέρα από το αγωνιστικό.
Ο Βασίλης Σπανούλης αυτό σκεφτόταν, φυσικά, όταν άφηνε εκτός αγώνα τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Σε ματς με αντίπαλο τέτοιας δυναμικότητας, κι αφού έδειξε κόντρα στους Δομινικανούς σε τι κατάσταση βρίσκεται, δεν υπήρχε ο λόγος του ρίσκου να χρησιμοποιηθεί. Εδώ, βέβαια, ερχόμαστε σε μια άλλη δήλωση, που είχε κάνει σε συνέντευξη Τύπου ο Δημήτρης Ιτούδης ως ομοσπονδιακός τεχνικός, λέγοντας ότι θα έπρεπε να προβλέπεται, στο σύγχρονο μπάσκετ, η ύπαρξη μιας αποστολής 14-15 παικτών, ώστε ο προπονητής, σε τέτοια παιχνίδια, να καταρτίζει μια διαφορετική δωδεκάδα, ή έστω να έχει επιλογές σε περίπτωση ενός απροόπτου.
Ο τραυματισμός του Κώστα Αντετοκούνμπο εμπίπτει στο δεύτερο σενάριο, καθώς ακόμη και αυτή η πολυτέλεια να υπήρχε, λογικά ο ομοσπονδιακός τεχνικός δε θα τον άφηνε εκτός δωδεκάδας. Ελπίζουμε, βέβαια, να μπορέσει να είναι διαθέσιμος στον ημιτελικό με τη Σλοβενία και, ίσως, στον τελικό, όμως ακόμη και θετική να είναι η κατάληξη, επιβεβαιώθηκε ένας άγραφος κανόνας τέτοιων αγώνων, ότι περισσότερο λειτουργεί το πίσω μέρος του μυαλού, το οποίο έχει μέσα του το μικρό φόβο μήπως συμβεί κάτι κακό, παρά το έμπροσθεν, που ασχολείται με το να έρθει το αποτέλεσμα.
Ως προς αυτό το κομμάτι, εξαρχής μάλλον δεν αξίζει ιδιαίτερη κριτική. Η Εθνική θα νικούσε σε κάθε περίπτωση και, αναμφίβολα, για αυτό το λόγο παρουσίασε χαλάρωση στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό ίσως να μην ήταν και το πιο θετικό για παίκτες, που είχαν την ευκαιρία τους να αγωνιστούν για περισσότερο χρόνο συμμετοχής και να δείξουν, με τη διάθεσή τους, το τι θα μπορούσαν να προσφέρουν στα κρίσιμα. Ακόμη και με αυτό τον αστερίσκο, όμως, μάλλον και η ίδια η φύση του αγώνα σε... προκαλεί να χαλαρώσεις σε στιγμές, όποιο ρόλο κι αν έχεις στο σύνολο.
Αν αναζητούσαμε ένα κομμάτι, που δείχνει το δρόμο για τον πρώτο «τελικό» με τους Σλοβένους, αυτό είναι η σοβαρότητα στο δεύτερο ημίχρονο και η ανταπόκριση σε ορισμένα πράγματα, που δοκίμασαν οι Αιγύπτιοι, όπως η «ζώνη» τους, βάζοντας σε... τεστάρισμα ορισμένες φορές την ελληνική επίθεση. Η Εθνική, άλλωστε, δεν έχει ζοριστεί σε κανένα έως τώρα παιχνίδι, φιλικό ή επίσημο, με αποτέλεσμα να αποκτά μορφή γρίφου το πώς θα παρουσιαστεί στις συνθήκες ενός αγώνα «ζωής και θανάτου» με αντίπαλο στο μέγεθός της.
Το ζητούμενο, λοιπόν, ήταν να δείχνει σε κάθε αγώνα, ότι γνωρίζει την απάντηση σε αυτό το γρίφο. Ακόμη και σε αυτόν με την Αίγυπτο έδειξε, στα σημεία όπου έπρεπε να το καταστήσει σαφές, ότι διαθέτει αυτές τις απαντήσεις, μέσω των στοιχείων που αναφέραμε. Και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό, φτάνοντας στο πιο μεγάλο ματς, μέχρι το επόμενο...
