Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για τον θρίαμβο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό με τη Φενέρμπαχτσε, στον ημιτελικό του Final 4 της Ευρωλίγκας στο Βερολίνο, αλλά και για τον επερχόμενο τελικό απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Η επιστροφή των «πράσινων» μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια σε Final 4 συνδυάστηκε με την πιο επιβλητική εμφάνιση στην ιστορία τους σε ημιτελικούς. Δεν πρόκειται για υπερβολή, αρκεί να αναλογιστεί κανείς την ποιότητα του αντιπάλου αλλά κι από άποψη διαφοράς, δεν είχε συμβεί ξανά κάτι τέτοιο. Η προηγούμενη μεγαλύτερη σε εύρος επικράτηση ήταν το 67-53 επί της Μπασκόνια -τότε Ταού Κεράμικα- στο ΟΑΚΑ το 2017.
Σ' έναν αγώνα με αρκετά κοινά στοιχεία με το χθεσινό (24/5), καθώς η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε διαλύσει με την αμυντική της απόδοση τους Βάσκους και τους είχε υποχρεώσει να μείνουν πολύ χαμηλά, πριν ακολουθήσει δύο ημέρες αργότερα το επιθετικό σόου και ο τίτλος με 93-91 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Πίσω στο σήμερα όμως που δεν αποκλείεται να χρειαστεί μία αντίστοιχη... μεταμόρφωση στο στιλ παιχνιδιού η ομάδα του Εργκίν Αταμάν προκειμένου να πάρει το πολυπόθητο τρόπαιο. Το έχουμε ξαναγράψει και σε τούτη εδώ τη γωνία αλλά είναι και η γενικότερη νοοτροπία του τμήματος.
Σίγουρα η επιστροφή στα Final 4 είναι σημαντική για το πρεστίζ του συλλόγου, όμως ο Παναθηναϊκός είναι πετυχημένος και ικανοποιημένος μόνο όταν κατακτάει την Ευρωλίγκα και όχι μετρώντας διαδοχικές παρουσίες στην τελική φάση, μένοντας μακριά από τον τίτλο. Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή είχε δώδεκα χρόνια να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου.
Όσον αφορά το παιχνίδι, από την αρχή φάνηκε ότι ο βασικότερος στόχος του «τριφυλλιού» ήταν να κοντρολάρει το τέμπο και να μην επιτρέψει στη Φενέρμπαχτσε να αισθανθεί άνετα. Οι Τούρκοι τα είχαν... χαμένα από το ξεκίνημα αλλά ήταν δεδομένο ότι θα αντιδρούσαν όπως και συνέβη.
Στην πραγματικότητα πάντως ο ημιτελικός κρεμόταν σε μία κλωστή μόνο για ένα αγωνιστικό 15λεπτο, από το 15' έως το 30', όταν σ' εκείνο το χρονικό σημείο οι παίκτες του κόουτς Γιασικεβίτσιους υποχρέωσαν το «τριφύλλι» να παίξει εκείνο στον ρυθμό τους.
Παρ' όλα αυτά ήταν κομβικά δύο σημεία για την αίσια έκβαση του ημιτελικού και για να γείρει οριστικά και αμετάκλητα η πλάστιγγα υπέρ της ελληνικής ομάδας. Το πρώτο ήταν το γεγονός ότι δεν βρήκε σκορ η Φενέρ στο ανοιχτό γήπεδο και στους αιφνιδιασμούς, γεγονός που περιόρισε σημαντικά την παραγωγικότητά της. Το δεύτερο δεν ήταν άλλο από την κυριαρχία του Παναθηναϊκού στον τομέα των ριμπάουντ.
Η έμπνευση του «Σάρας» να παίξει με κοντό σχήμα ήταν εξαιρετικά ατυχής και τιμωρήθηκε σχεδόν σε μόνιμη βάση από τους «πράσινους», με τον Ματίας Λεσόρ να αποδεικνύει ξανά την κλάση του και να κάνει «πάρτι» και στις δύο πλευρές του παρκέ μ' ένα εμφατικό double double.
Κι όλα αυτά για έναν Παναθηναϊκό ο οποίος είδε τον Κέντρικ Ναν να περιορίζεται από την αντιμετώπισή του με «ice» -δηλαδή όταν είχε την μπάλα στα χέρια του, δεν του επέτρεπαν να πάρει σκριν από τον ψηλό και στην ουσία τον εμπόδιζαν να εκτελέσει αναγκάζοντάς τον να πασάρει-, αλλά και τον Κώστα Σλούκα να είναι φανερά επηρεασμένος από τον τραυματισμό του.
Ο Αμερικανός αν εξαιρέσει κανείς τα τέσσερα λάθη του λειτούργησε υποδειγματικά, καθώς δεν εκβίασε προσπάθειες και στις περισσότερες περιπτώσεις έβγαλε σωστά την μπάλα από τα χέρια του, μοιράζοντας αρκετά ικανοποιητικά. Από την άλλη ο αρχηγός του «τριφυλλιού» έψαχνε ένα εύστοχο μακρινό σουτ για να νιώσει πιο άνετα αλλά δεν το βρήκε, όμως και μόνο η παρουσία του εμπνέει εμπιστοσύνη ειδικά στο κατέβασμα της μπάλας, αν και ξέρει και ο ίδιος ότι θα πρέπει να προσφέρει περισσότερα στον τελικό με τη Ρεάλ.
Ένα ακόμα μυστικό πάντως ήταν ότι ο κόουτς Αταμάν άνοιξε περισσότερο απ' όσο θα περίμεναν κάποιοι το ροτέισον, έστω κι αν δεν έδωσε «βαριά» λεπτά σε αρκετούς παγκίτες. Όμως δικαιώθηκε για την απόφασή του, καθώς ο Καλαϊτζάκης ήταν καταλυτικός όχι μόνο για το κρίσιμο τρίποντο στο φινάλε της τρίτης περιόδου αλλά και για τη συνολική του αμυντική παρουσία. Δίχως να αποτελεί υπερβολή, δεν υστέρησε κανείς, καθώς όλοι είχαν ρόλο και τον υπηρέτησαν, παρά τα λάθη που πάντοτε θα υπάρχουν.
Επίσης αν κάτι αποδείχθηκε περίτρανα πάντως χθες (24/5), ήταν ότι η φετινή ομάδα -αν και καινούρια- έχει όλα τα χαρακτηριστικά της Λερναίας Ύδρας, καθώς είναι ικανή να νικήσει και στους 90 πόντους αλλά και στους 60. Όχι κι άσχημα για ένα νέο σύνολο.
Τώρα υπάρχει μόνο ο τελικός κι εκεί θα πρέπει να γίνει μία υπέρβαση απέναντι στην πιο γεμάτη ομάδα της Ευρώπης, τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Παναθηναϊκός ξέρει τον τρόπο, καθώς τη νίκησε φέτος μέσα στο «σπίτι» της. Παράλληλα είναι η πρώτη φορά -με το υπάρχον σύστημα- που οι δύο καλύτερες ομάδες της κανονικής περιόδου θα παλέψουν για το τρόπαιο, καθώς δεν είχε συμβεί ποτέ την τελευταία επταετία.
Τα έντεκα τρόπαια της «Βασίλισσας» θα... μετρηθούν με τα έξι του «Βασιλιά» κι αναμένεται μία «τιτανομαχία» στο Βερολίνο και θα είναι τυχεροί όσοι την παρακολουθήσουν από κοντά.
Όπως είπε και ο Εργκίν Αταμάν μετά το φινάλε του ημιτελικού «One more», δηλαδή ακόμα ένα παιχνίδι απομένει για τους «πράσινους» προκειμένου όχι απλά να... φωνάξουν ότι επέστρεψαν -εξάλλου αυτό το έχουν κάνει ήδη- αλλά να ανέβουν ξανά στον θρόνο τους μετά από 13 πικρά χρόνια. Τα λέμε τη Δευτέρα (27/5).
