Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για την άνευ όρων παράδοση του Παναθηναϊκού, στον τελικό του Σούπερ Καπ με τον Ολυμπιακό στη Ρόδο.
Η ήττα των «πράσινων» από τους «ερυθρόλευκους» δεν προκάλεσε σε κανέναν ιδιαίτερη αίσθηση. Άλλωστε από πέρσι οι Πειραιώτες έχουν πάρει τον... αέρα των «αιώνιων» αντιπάλων τους και ακόμα κι όταν δεν κυριαρχούν, βρίσκουν τον τρόπο και τις λύσεις για να πάρουν τη νίκη.
Το πλάνο του «τριφυλλιού» είχε αποτέλεσμα στο πρώτο ημίχρονο, όμως η τρίτη περίοδος ήταν... βγαλμένη από τον περσινό τελικό Κυπέλλου, μόνο που τότε ο Παναθηναϊκός είχε καταρρεύσει στο τέταρτο και καθοριστικό δεκάλεπτο, χαρίζοντας επί της ουσίας το τρόπαιο στους αντιπάλους του.
Όποιος δεν βλέπει ότι στην παρούσα φάση η ομάδα του Ντέγιαν Ράντονιτς είναι πολύ πιο πίσω από τον Ολυμπιακό, τότε μάλλον βλέπει άλλο άθλημα. Ή αν προτιμάτε, το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι πολύ μπροστά από τον μεγάλο του αντίπαλο.
Μία ομάδα που σε τελικό -οποιασδήποτε διοργάνωσης- σημειώνει 52 πόντους, δεν δικαιούται να έχει αξιώσεις για κάτι καλό. Η συγκομιδή του «τριφυλλιού» μπορεί να χάριζε τη νίκη σε κάποιο παιχνίδι πριν από τριάντα χρόνια. Όχι το 2022.
Στον Παναθηναϊκό το μόνο που οφείλουν να κάνουν είναι να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν με στόχο το «μοντάρισμα» της ομάδας, αν και ακόμα δεν έχει λυθεί η απορία της μη απόκτησης ενός πάουερ φόργουορντ κι ενώ έχουν ξεκινήσει πια οι επίσημες υποχρεώσεις.
Ωστόσο πρέπει να αντιλήφθηκαν όλοι στο εσωτερικό του τμήματος ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή απέχουν αρκετά από τον Ολυμπιακό. Σε βάθος χρόνου ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα συμβεί, αλλά σε αυτήν τη φάση δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.
Τέλος, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να διατηρήσει την ταυτότητά του όσες απανωτές ήττες κι αν γνωρίσει. Και όταν έρθει η ώρα που θα χαμογελάσει εκείνος, να μην κάνει οποιοσδήποτε παίκτης του επίθεση την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι έχουν σταματήσει. Κι αυτό είναι κάτι που συνέβη για πολλοστή φορά και μαρτυρά την κουλτούρα της ομάδας που το πράττει.
