Ο άνθρωπος που όταν στους πρώτους μήνες της προηγούμενης εκλογής του στη θέση του πρόεδρου του ΕΣΑΚΕ, «τόλμησε» να παραιτηθεί κρίνοντας ότι δεν είχε πεδίο δράσης και αρνούμενος να κάνει τον… διακοσμητικό, είναι εδώ και λίγες μέρες ξανά στην ίδια θέση. Ο Μιχάλης Μελής φαντάζει σε πρώτο άκουσμα από μόνος του μια τονωτική ένεση για ένα πρωτάθλημα που έχει κατρακυλήσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αν δεν είχε τους «αιώνιους» είναι αμφίβολο αν θα άντεχε. Εχει την προηγούμενη καλή έξωθεν μαρτυρία, ότι δεν διεκδικεί τη θέση για τις καλές απολαβές, αλλά για να κάνει πράγματα. Εχει και πολλά να κάνει και πολλά να αντιμετωπίσει.
Το ότι εξελέγη και τις επόμενες ώρες τα θέματα συζήτησης ήταν ποιος… πούλησε ποιον και τελικά ποιον νίκησε ποιον, όχι όμως ο Μελής τον Γαλατσόπουλο, μαρτυρά το πόσο σοβαρά παίρνουν την υπόθεση ΕΣΑΚΕ – GBL οι μπασκετικοί, ποιο ενεργοί και λιγότερο ενεργοί. Κάτι σαν… πεδίο προπόνησης αντιμαχόμενων και όχι σαν τη λίγκα που κάτι πρέπει να κάνει για να πάρει τα πάνω της.
Ο Μελής ξεκινάει με ένα εμφανές πλεονέκτημα, το ότι δε γίνεται να πάει χειρότερα από τον προκάτοχό του. Ο οποίος βέβαια, για να τα λέμε όμα, δεν είχε πάρει… άρμα μάχης για να είναι εκεί, τον εξέλεγαν και τον ξαναεξέλεγαν οι ΚΑΕ. Αρα και δική τους είναι η ευθύνη που συμβιβάζονταν και αδιαφορούσαν, δε φταίει μόνο ένα πρόσωπο για τα δεινά. Με αποκορύφωμα φυσικά τις προηγούμενες εκλογές, που μέχρι ένα 24ωρο πριν φαινόταν να... χαιρετάει και ξαφνικά έγινε πάλι ο εκλεκτός. Επειδή... κάτι άλλαξε και προφανώς όχι η κρίση για το έργο της διοίκησης.
Αφήνει πίσω η προηγούμενη κατάσταση ένα «κλειστό κλαμπ» 12 ομάδων, «πλαστές» πραγματικότητες εισιτηρίων αφού έμπαιναν στο σακούλι ντέρμπι, μερικές παραδοσιακές έδρες και όλα μαζί έβγαζαν διαίρεση μερικής αξιοπρέπειας (οριακά πάνω από 1.500 ανά ματς, για να μην κοροϊδευόμαστε ότι μιλάμε για τίποτα σπουδαίο), ενώ ποτέ δεν μαθαίναμε τον ακριβή αριθμό στα πολλά ματς μεταξύ συγγενών και φίλων. Περίπου τα ίδια ίσχυαν και για έσοδα. «Καμάρι» για αυξήσεις, που αν δεν ήταν η ΕΡΤ να παίρνει το πρωτάθλημα σχεδόν με το ζόρι και να μπορεί να το δικαιολογεί λόγω των «αιώνιων», μπορεί να το ψάχναμε στο youtube. Που εκεί το ψάχνουμε σε μεγάλο μέρος, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Και το κράτος με το νέο έσοδο του στοιχήματος. Δημόσιο χρήμα δηλαδή επειδή... είναι το μπάσκετ και καμία συντεταγμένη και κυρίως αποδοτική πολιτική που να πείθει εταιρίες να επενδύσουν εκεί. Που εκεί το ψάχνουμε σε μεγάλο μέρος, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Και ενώ τα έσοδα… δεν είχαν πού να τα βάλουν, όπως ακούγαμε, στο ερώτημα «πού πάμε με 12 ομάδες όπως οι υπανάπτυκτες χώρες», άκουγες την τρομερή απάντηση, «μα αν γίνουν 14,θα χάσει ο καθένας 60-70 χιλιάρικα». Ναι, μιλάμε για λίγκα επαγγελματική που οι ομάδες «κρέμονται» από 60-70 χιλιάρικα και η λίγκα δε μπορεί να τους τα βρει…
Αυτά είναι τα προφανή να βρει κανείς ως «ευκολίες» του Μελή. Ο νέος πρόεδρος όμως, έχει κι ένα αναλυτικό και φιλόδοξο πρόγραμμα το οποίο ξέρουν οι ομάδες. Βρίσκει έναν ΕΣΑΚΕ που ήδη κάποια στελέχη «φρέσκα μυαλά» σε καίρια πόστα, που δείχνουν όρεξη για δουλειά και πεδίο συνεννόησης. Εχει τα δύο πολύ «βαριά» ονόματα να σέρνουν το κάρο για συμφωνίες επ ωφελεία όλων, έχει πάρα πολλά υγιή «μαγαζιά» από πίσω, αφού δείχνουν και παραδοσιακοί προβληματικοί σε διάφορα θέματα να είναι κοντά στην επίλυση, έχει φυσικά και την αδιαπραγμάτευτη αγάπη του Ελληνα για το μπάσκετ.
Σε μια εποχή που και η ΕΟΚ έχει «γκαζώσει» με πλήθος ενεργειών για την εξωστρέφεια του μπάσκετ και την διαρκή επαφή του με την κοινωνία, η συγκυρία μοιάζει ιδανική. Ο Μελής σίγουρα θα βρεθεί ανάμεσα στις γνωστές συμπληγάδες, όμως αν δούμε το δάσος, το επαγγελματικό πρωτάθλημα έχει πολλά απλά πράγματα που μπορεί να κάνει για να «λουστράρει» ένα ξεθωριασμένο προϊόν. Στο χέρι του είναι να τα οργανώσει και πολύ εύκολο θα είναι να φανούν. Το «καλή επιτυχία» είναι καθολική ευχή, αφού η κατάσταση έχει γίνει οριακή.
