Αυτή η επισήμανση θα πρέπει να γίνει: ΠΑΟΚ και Λυκογιάννης συνεργάστηκαν για διάστημα μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα. Από τον Δεκέμβριο του 2020 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2023 σε μία διαδρομή με διακυμάνσεις, όπως κάθε σχέση. Το πικ της, ίσως, ήταν τον Μάρτιο του 2021, όταν Θανάσης Χατζόπουλος και Άρης Λυκογιάννης κατάλαβαν ότι «ταίριαζαν τα χνώτα» τους, όπως έλεγε ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Υπέγραψαν συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι του 2024, με την τελευταία σεζόν να μπαίνει στη συμφωνία με option. Ο Λυκογιάννης όμως δεν ολοκλήρωσε την τρίτη σεζόν του στο «παλατάκι».
Προφανώς και η απόφαση για «διαζύγιο» δεν ήταν αποτέλεσμα του αποκλεισμού από το Περιστέρι στον προχθεσινό προημιτελικό του Final 8 του Κυπέλλου ΕΚΟ αλλά έπαιξε τον ρόλο του. Η εικόνα μιας ομάδας που ουσιαστικά δεν εμφανίστηκε σε ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της σεζόν, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στις τελευταίες εβδομάδες όμως, έγιναν πολλά σε επίπεδο αποτελεσμάτων…
*Η ήττα από τον Ιωνικό που μπορεί να αποδειχτεί καταδικαστική στην προσπάθεια πλασαρίσματος στις θέσεις 3-6.
*Η αποτυχημένη απόπειρα «αυτοκτονίας» στο ματς με τον Κολοσσό, όταν μία διαφορά 26 πόντων στο 25’, εξανεμίστηκε και λίγο έλειψε να χαθεί ένα ματς που θα έβαζε ουσιαστικό τέλος στη σεζόν.
*Η αδυναμία του ΠΑΟΚ να βγάλει ένα ανταγωνιστικό, έστω, πρόσωπο στον προημιτελικό Κυπέλλου με το Περιστέρι.
Ο ΠΑΟΚ όμως επί ημερών Χατζόπουλου δεν είναι μία ομάδα που λειτουργεί με βάση το συναίσθημα της στιγμής. Δεν αλλάζει προπονητές σαν τα πουκάμισα γιατί αυτό μπορεί να είναι βολικό σε κάποιες περιστάσεις. Δεν προχώρησε σε αυτήν την απόφαση απλά γιατί η ομάδα του έκανε μία αγωνιστική «κοιλιά». Δεν το έκανε άλλωστε στην περασμένη σεζόν όταν η εικόνα της ήταν χειρότερη και αποτυπώθηκε στην απουσία της από τα πλέι οφ για δεύτερη μόλις φορά στην ιστορία της.
Στη σχέση των 800 ημερών, όπως έγραψε ο ΠΑΟΚ στο σχετικό tweet του «διαζυγίου», όπως είναι λογικό, υπήρξαν τα πάνω και τα κάτω. Επιχειρώντας να σταχυολογήσουμε κάποια από αυτά...
+ Η πρώτη σεζόν συνολικά ήταν η καλύτερη των τριών στις οποίες συμπορεύτηκαν οι δύο πλευρές. Κάτι η σύγκριση με την προηγούμενη, παραλίγο καταστροφική σεζόν –ο ΠΑΟΚ σώθηκε από την πανδημία- κάτι η σύγκριση με τον κακό τρόπο με τον οποίο άρχισε η σεζόν, κάτι το καλό μπάσκετ που έπαιξε, κάτι και ο παθιασμένος τρόπος με τον οποίο κοουτσάριζε και ο μήνας του μέλιτος κράτησε ως το καλοκαίρι του 2021.
+ Ο ΠΑΟΚ κατάφερε στις δύο σεζόν να βρεθεί στα play in του BCL. Δεδομένων των δικών του μπάτζετ και του ολοένα μεγαλύτερου επιπέδου της διοργάνωσης, αυτό μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία.
+ Υπήρξαν περίοδοι σε αυτούς τους 26 μήνες στους οποίους ο ΠΑΟΚ έπαιξε καλό μπάσκετ, σε υψηλό τέμπο, με αρκετά μεγάλα σκορ. Κατά κανόνα εντός έδρας.
Από την άλλη πλευρά…
- Πολλά μπορούν να επισημανθούν σχετικά με τη δημιουργία της φετινής ομάδας. Αυτό που κατά κύριο λόγο χρεώνεται ο Λυκογιάννης, είναι η επιλογή ενός scoring guard (Ράιλι) ενώ είχε ήδη βάλει στο ρόστερ δύο περιφερειακούς με άνεση στο σκοράρισμα (Χαντς, Φράνκε). Σε συνδυασμό με την αδυναμία του ΠΑΟΚ να αποκτήσει έναν έτοιμο παίκτη για το back up του, αφού ο Τσιακμάς έχει μικρό ρόλο, η ομάδα αναγκάστηκε να βγάλει τη σεζόν χωρίς δημιουργό. Κάπως έτσι ο ΠΑΟΚ εμφανίζεται να μην μπορεί να πατήσει φρένο όταν πρέπει –το περασμένο Σάββατο κόντρα στον Κολοσσό έχανε το παιχνίδι μέσα από τα χέρια του αλλά συνέχισε να πηγαίνει σε επιθέσεις 7-8 δευτερολέπτων- χωρίς ισορροπία, με ελάχιστο παιχνίδι μέσα από τη ρακέτα. Υπεραπλουστευμένα ίσως διατυπωμένο αλλά αυτό που γράφεται από τον κόσμο της ομάδας στα social media, αλλά όχι μακριά από την πραγματικότητα ότι όταν μπαίνουν τα τρίποντα όλα πηγαίνουν καλά, όταν δεν μπαίνουν, δεν υπάρχει εναλλακτικό πλάνο.
- Τα ξεσπάσματα του προς τους παίκτες δεν ήταν πάντα αποδεκτά και από όλους. Μέχρι ενός σημείου είναι μέρος του παιχνιδιού και της δουλειάς αλλά και αυτό έχει τα όρια του. Οι φήμες πάντως για κακές σχέσεις με κάποιους από τους παίκτες, είναι έντονες, ίσως περισσότερο και από την περσινή σεζόν. Μέρος της δουλειάς του προπονητή είναι να αφυπνίζει αλλά ανάλογα με την περίπτωση και να ηρεμεί τους παίκτες και την ομάδα του. Στη Νίκαια ο Λυκογιάννης έστησε καβγά με τον Μάντζαρη με τον οποίο είχε ανοιχτό μέτωπο από πέρυσι, σε ένα σημείο στο οποίο θα έπρεπε να δώσει ηρεμία στην ομάδα του και όχι να την αποπροσανατολίσει. Μέρος της δουλειάς του προπονητή επίσης είναι να αναλαμβάνει –και μέσα από τις δηλώσεις του- ένα μερίδιο, έστω, ευθύνης. Προχθές για παράδειγμα ο Λυκογιάννης επιχειρώντας να εξηγήσει την εικόνα του ΠΑΟΚ, έριξε την ευθύνη στους παίκτες που δεν βρέθηκαν σε καλή μέρα.
Δεν το είχε κάνει ούτε καν μετά την περσινή, εντός έδρας ήττα από τον Ιωνικό που αποτέλεσε στίγμα τόσο για την ομάδα του, όσο και για τον ίδιο...
- Ποτέ δεν ανέλαβε την παραμικρή ευθύνη και στην περσινή, αποκαρδιωτική σεζόν. Παρά τα δεδομένα ελαφρυντικά των τραυματισμών που εκτροχίασαν από νωρίς τον σχεδιασμό του, ο ΠΑΟΚ της περσινής σεζόν ήταν απογοητευτικός. Έκανε ένα μεγάλο, για τα δεδομένα του, μπάτζετ αλλά καμία επιλογή δεν τον δικαίωσε. Καμία. Σε μία σεζόν όπως η περσινή, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο ΠΑΟΚ ήταν να επενδύσει σε ένα παιδί που είχε στο ρόστερ του και έδειχνε να έχει προοπτικές. Ο Απόστολος Ρούμογλου όμως καλά-καλά δεν έμπαινε στη 12άδα και έτσι το περασμένο καλοκαίρι προτίμησε να μετακομίσει στις ΗΠΑ για να παίξει μπάσκετ και να σπουδάσει στο UConn.
Πολλά ακόμη θα μπορούσε να επισημάνει κανείς ως επίλογο της διαδρομής του Λυκογιάννη στο «παλατάκι». Υπέρ του και εις βάρος του. Στο τέλος αυτής της διαδρομής πάντως το πρόσημο μπορεί να θεωρηθεί, έστω και οριακά, θετικό.
