Ο Ραφαήλ Αλαγάς εξηγεί τη σημασία των δηλώσεων του Γιάννη στη Media Day της Εθνικής, δείχνοντας την προσέγγιση μιας ολόκληρης ομάδας, η οποία έκανε το πρώτο «βήμα» του να πει την αλήθεια στον εαυτό της για το πού στοχεύει φέτος.
Η Εθνική είναι μια ομάδα αποτυχημένη εδώ και 13 χρόνια. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Από το 2009 και το χάλκινο μετάλλιο στο Κατοβίτσε με εκείνο το συγκλονιστικό παιχνίδι του Σοφοκλή Σχορτσανίτη απέναντι στη Σλοβενία, η «γαλανόλευκη» δεν καταφέρνει να φτάσει μακριά σε καμία διοργάνωση και αυτό είναι ένα στοιχείο, που κάθε καλοκαίρι τείνουμε άπαντες να ξεχάσουμε.
Εν μέρει το λες και λογικό. Όταν βλέπεις τον ίσως κορυφαίο παίκτη του κόσμου να αγωνίζεται με τα χρώματα αυτής της ομάδας και ορισμένους εκ των κορυφαίων Ευρωπαίων παικτών να τον πλαισιώνουν, τότε θέλεις την επιτυχία, ειδικά όταν η περίοδος «ξηρασίας» αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο. Πρέπει να βλέπεις, όμως, και άλλα στοιχεία που αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες σε ένα δρόμο, που για κάποιο λόγο στην αρχή του καλοκαιριού τον θεωρούμε… στρωμένο με ροδοπέταλα, ενώ κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο ισχύει.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι μεν ο κορυφαίος παίκτης του προσεχούς Ευρωμπάσκετ, μα αφελή δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις, αλλά ούτε και αλαζόνα. Οι δηλώσεις του στη Media Day αποτέλεσαν βάλσαμο στον νου όσων κάθε καλοκαίρι τόνιζαν, ότι πρέπει να κρατάμε χαμηλά την μπάλα και να ξεκινάμε με ταπεινότητα και στόχους πιο προσιτούς, μακριά από άναρθρες κραυγές για μετάλλια και… χορούς στο Σύνταγμα. Ήταν, επίσης, μια ευγενική υπενθύμιση σε όσους επιχειρούν να… πανηγυρίσουν πρόωρα, ποια είναι η αληθινή εικόνα της Εθνικής εδώ και πάνω από μια δεκαετία.
Και η πραγματικότητα αυτή έχει καταγράψει όλα αυτά τα χρόνια είτε τεράστιες «σφαλιάρες» από ομάδες, που υποτίθεται πως τις είχαμε του χεριού μας, είτε αποκλεισμούς από πιο ισχυρές ή ισοδύναμες ομάδες, που έδειχναν πως για κάποιο λόγο δεν μπορούσαμε να κάνουμε το «βήμα» παραπάνω. Η τελευταία, δε, φορά - και δεν είναι τυχαίο που το είπε ο Γιάννης - που φτάσαμε σε προημιτελικό, μετρά πέντε χρόνια πίσω, όταν ένας παραπάνω αξιόπιστος παίκτης θα μπορούσε να είχε σταματήσει μια Ρωσία που δεν τρόμαζε με τίποτα, αλλά κατάφερε να μας κερδίσει μόνο και μόνο, επειδή οι λίγοι του rotation που, ορθώς, εμπιστεύτηκε τότε ο Κώστας Μίσσας, είχαν «σκάσει».
Αν μέσα στον παράγοντα της μη επιτυχίας όλα αυτά τα χρόνια προσθέσει κανείς ακόμη μερικούς, όπως το μεγάλο προβληματισμό για την παραγωγική διαδικασία, που ορθώς έχει ανοίξει τον τελευταίο καιρό έναν πολύ μεγάλο διάλογο, ή το ότι άλλες χώρες αναπτύχθηκαν μέσα στα χρόνια, είτε πρόκειται για ήδη ισχυρές που εξελίχθηκαν ακόμη περισσότερο με παγκόσμια αναγνώριση είτε για άλλες που κάποτε δε θεωρούνταν… ιδιαίτερα μπασκετικές, αλλά πλέον αρχίζουν να γίνονται ιδιαίτερα απειλητικές, καταλαβαίνουμε πως η Εθνική μας δεν είναι πια η ελίτ του παγκοσμίου και του ευρωπαϊκού μπάσκετ ως προς τα αποτελέσματα, έστω κι αν καταφέρνει με πείσμα και χάρη στη μαχητικότητα όσων παίζουν στα «παράθυρα», να διατηρείται ψηλά στις θέσεις της FIBA.
Ο Γιάννης, λοιπόν, μαζί με την υπόλοιπη Εθνική, προσφέρουν στο κοινό τη γλώσσα της αλήθειας. Ξεκινώντας από το γεγονός, ότι κάθε παίκτης που βρίσκεται αυτές τις μέρες στο ΟΑΚΑ… γουστάρει που είναι μέλος της προσπάθειας αυτής, πρέπει με ταπεινότητα πρώτα να δημιουργηθεί μια ομάδα με συγκεκριμένη ταυτότητα, στόχευση και νοοτροπία στο παρκέ, και ύστερα θα φανεί εκεί αν μπορεί να ονειρεύεται. Μέχρι τότε, σε κανέναν δεν προσφέρει κάτι καλό να μιλάμε για μεγάλους στόχους, όταν 13 χρόνια αρνούμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε τι φταίει κάθε χρόνο, που τα μεγαλεπήβολα όνειρά μας «διαλύονται».
Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνεις προτού λύσεις ένα πρόβλημα και να φτάσεις ύστερα σε ένα στόχο, μικρό ή μεγάλο, είναι να πεις την αλήθεια στον εαυτό σου. Διαφορετικά δε θα πας ποτέ μακριά. Αυτό θέλησε να μεταφέρει ο Γιάννης και με αυτό το σκεπτικό ξεκινά η Εθνική του Δημήτρη Ιτούδη μια προσπάθεια, που άπαντες θα ήθελαν να πετύχει, για να αποκτήσει το ελληνικό μπάσκετ μια «ώθηση», που του λείπει…
