Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό και τον παίκτη, που με την αθόρυβη αλλά καθοριστική του παρουσία, όπως όλη την χρονιά, έκρινε ουσιαστικά τα σημεία, που χρειάζονταν για να έρθει ο τίτλος σε μια τρομερή σειρά.
Μια ομάδα, που εννέα μήνες πριν ξεκινούσε από το μηδέν. Που έβλεπε τον «αιώνιο» αντίπαλο να την υποχρεώνει από «σφαλιάρα» σε «σφαλιάρα», ως ένα σύνολο πολύ πιο έτοιμο, κατακτώντας τους δύο πρώτους εγχώριους τίτλους της σεζόν και δείχνοντας, ότι σαφώς κάνει κουμάντο. Που έπρεπε να αρχίσει να γίνεται εκτός συνόρων ανταγωνιστική, όταν την περσινή σεζόν είχε καταλήξει στη 17η θέση της Ευρωλίγκα.
Κι όμως, αυτή η ομάδα, μετά από αυτό το τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, κατάφερε να αποκτήσει χημεία, που άλλες αναζητούν για χρόνια, «χτίζοντας» λίγο-λίγο το «οικοδόμημά» τους. Όχι μόνο να γίνει ανταγωνιστική, αλλά να... συμπαρασύρει κάθε αντίπαλο. Από εκεί που έδειχνε μια εικόνα αυτολύπησης στο Super Cup, να χαμογελά στο τέλος της σεζόν και οι παίκτες να ετοιμάζονται για... κρουαζιέρα με γιοτ 100 μέτρων.
Ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας, κάτι που ελάχιστοι θα μπορούσαν να πιστέψουν στο ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου. Ο θρίαμβος έναντι του Ολυμπιακού στον τελευταίο τελικό ανάμεσά τους, ήταν το «επιστέγασμα» ενός συνόλου, που μόνο του δημιούργησε το δικό του «άστρο», πιστεύοντας σε κάθε λογής υπέρβαση. Όπως έγινε στη σειρά με τη Μακάμπι. Όπως έγινε στο Final Four. Όπως έγινε από το 0-2 στους τελικούς, που μετατράπηκε σε 3-2 για πρώτη φορά μετά από 22 ολόκληρα χρόνια.
Στους δύο τελευταίους τελικούς πολλοί αποθέωσαν, και δικαίως, τις αντίστοιχες εμφανίσεις του Κέντρικ Ναν και του Κώστα Σλούκα. Επιτρέψτε μας σε αυτή τη γωνία να σταθούμε σε έναν παίκτη, που τους συμπλήρωσε ιδανικά στην περιφέρεια και ήταν εκείνος, που με όσα αθόρυβα μεν, σπουδαία δε, πραγματοποίησε στο παρκέ, διασφάλισε με τον τρόπο του το ασφαλές μονοπάτι για τον τίτλο.
Ο Τζέριαν Γκραντ ήρθε, παρά το σημαντικό του βιογραφικό σε ΝΒΑ και Ευρώπη, με περσινό επίτευγμα την ανάδειξή του σε MVP του Eurocup, ως μια από τις λιγότερο «ηχηρές» μεταγραφές και εύλογα σκέφτηκε κανείς το πώς θα έπαιζε άμυνα ο Παναθηναϊκός, όπως και τι θα μπορούσε να πάρει από εκείνον επιθετικά. Ο ίδιος, τελικά, εξελίχθηκε σε καθοριστικό παράγοντα για τους δύο τίτλους.
Εκτός από κορυφαίος αμυντικός στην περιφέρεια από το ξεκίνημα της χρονιάς, στη διάρκειά της είχε σπουδαία συμβολή σε πολλές μεγάλες νίκες. Και ξέρουμε πως θα... κλέψουμε λίγο τη δόξα κι άλλων παικτών που αναδείχθηκαν σε καταλύτες, όπως ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, αλλά ο Τζέριαν Γκραντ είχε μια πιο σταθερή απόδοση από την αρχή έως το τέλος, κάνοντας με τον ίδιο, αθόρυβο τρόπο, τη διαφορά για να έρθει η κούπα του πρωταθλητή.
Στον 4ο τελικό στο ΣΕΦ είναι εκείνος, που πριν από το «κρεσέντο» του Ναν έχει προσφέρει πολύτιμους πόντους και μια καθοριστική τάπα στον Παπανικολάου, ενώ ευστοχεί στις βολές που «καθαρίζουν» για το «διπλό». Στον 5ο τελικό είναι εκείνος, που στην επιστροφή του Ολυμπιακού στην τρίτη περίοδο κρατά την ομάδα του σε επαφή με το σκορ, προτού έρθει ο εξίσου πολύτιμος Χουάντσο με επιθετικό ριμπάουντ και καλάθι να «γράψει» το 65-64 του δεκαλέπτου και να αρχίσει με τρίποντο για το 68-64 στο ξεκίνημα του τελευταίου.
Ο Τζέριαν Γκραντ, με λίγα λόγια, ουδέποτε φοβήθηκε την ευθύνη σε καίρια σημεία σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς αυτής για τον Παναθηναϊκό. Το έκανε σε πολλές περιπτώσεις, όταν άλλοι δεν έπαιρναν την ευθύνη πλην των συνηθισμένων δύο, που όφειλαν να ηγηθούν, το έκανε και στους δύο τελευταίους τελικούς, εξελισσόμενος στο πρόσωπο, πίσω από το οποίο το «τριφύλλι» βρήκε το κάτι παραπάνω, που έψαχνε δίπλα σε Σλούκα και Ναν, για να επικρατήσει σε μια σειρά... σκυλομαχίας με πολύ υψηλή ποιότητα και στα πέντε παιχνίδια.
Μια επιτυχία είναι σίγουρο, ότι έχει πολλούς πατέρες, σε αντίθεση με την αποτυχία που συνήθως έχει έναν. Πολλές φορές, όμως, επικεντρωνόμαστε σε συγκεκριμένους πρωταγωνιστές, γυρίζοντας ίσως το ενδιαφέρον από όσους υπήρξαν «άσοι στο μανίκι». Και στην περίπτωση του Γκραντ, η φράση «λίρα εκατό» βρήκε όλο το νόημά της φέτος στον Παναθηναϊκό...
