Σαν σήμερα (12/1) πριν από 64 χρόνια γεννήθηκε ο Ντομινίκ Ουίλκινς ο οποίος έγραψε τη δική του ιστορία στο ΝΒΑ αλλά και στην Ελλάδα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ενώ αποτελεί πιθανότατα τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα ο οποίος έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι για να παίξει στην Ευρώπη.
Η... Ιθάκη του ήταν το Παρίσι. Εκεί είδε το πρώτο φως καθώς η γαλλική πρωτεύουσα αποτελούσε τον τόπο εργασίας του πατέρα του στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ. Εκεί κατέκτησε και τον πρώτο συλλογικό τίτλο της ζωής του 36 ολόκληρα χρόνια αργότερα, όταν ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης με τα πράσινα του Παναθηναϊκού, βοηθώντας την ελληνική ομάδα να κατακτήσει κάτι που δεν είχε καταφέρει κανένα άλλο κλαμπ από τη χώρα μας μέχρι τότε.
Η προσφορά του και η πορεία του στο μπάσκετ ήταν τέτοια που πλέον το άγαλμα του κοσμεί το γήπεδο των Ατλάντα Χοκς όπως μπορείτε να δείτε και στην παρακάτω φωτογραφία.
Μετά τη θητεία του στο κολέγιο της Georgia, οι Γιούτα Τζαζ τον επέλεξαν στο νούμερο 3 του ντραφτ του 1982, όταν πάνω από εκείνον βρέθηκε μόνο ο Τζέιμς Ουόρθι και ο Τέρι Κάμινγκς. Ωστόσο στους Μορμόνους δεν έμελλε να παίξει ποτέ, καθώς οικονομικά προβλήματα αλλά και η απροθυμία του ίδιου του Ουίλκινς οδήγησαν στην ανταλλαγή του στους Ατλάντα Χοκς, έπειτα από ένα μήνα. Τα «γεράκια» έβλεπαν στο πρόσωπό τους έναν ηγέτη ικανό να αλλάξει την ιστορία τους. Δεν είχαν άδικο...
Το δαχτυλίδι του πρωταθλητή δεν το φόρεσαν ποτέ στην Ατλάντα, αλλά είχαν σταθερά πολύ καλή ομάδα, με τον ίδιο τον Ντομινίκ να κατακτά το βραβείο του πρώτου σκόρερ της σεζόν 1985/86, όταν σημείωσε 30,3 πόντους κατά μέσο όρο ανά αγώνα.
Δεν ήταν τυχαία ο «Human Highlight Film»
Πέρα από την ουσία όμως, ο Ουίλκινς είχε ένα μοναδικό χάρισμα το οποίο τον συνόδευσε μέχρι τα βαθιά μπασκετικά του γεράματα. Είχε «ελατήρια» στα πόδια. Όταν «απογειωνόταν» ξεχνούσε να προσγειωθεί κι έκανε τις μπασκέτες να αναστενάζουν. Οι μάχες του στους διαγωνισμούς καρφωμάτων του All Star Game έχουν περάσει στην ιστορία, όπως και το αγαπημένο του κάρφωμα. Ο περίφημος «ανεμόμυλος»... Καλύτερα να μιλήσουν οι εικόνες...
Οι επόμενοι σταθμοί
Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1993/94 και μετά τις διαδοχικές αποτυχίες των Χοκς να φτάσουν στους τελικούς των πλέι οφ είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την αποχώρησή του. Οι Λος Άντζελες Κλίπερς εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση και τον απέκτησαν. Σε 25 παιχνίδια σκόραρε 29,1 πόντους ανά παιχνίδι, παρά το γεγονός ότι είχε φτάσει στα 34 του χρόνια.
Οι Μπόστον Σέλτικς του πρότειναν συμβόλαιο το καλοκαίρι του 1994 κι εκείνος δεν το σκέφτηκε πολύ πριν απαντήσει θετικά. Άλλωστε προτιμούσε να ζει ανατολικά και όχι στα δυτικά. Οι επιδόσεις του δεν ήταν ανάλογες με του παρελθόντος, αλλά σούταρε καλύτερα από ποτέ στα τρίποντα με 38,8%. Και ο ίδιος όμως δεν ήταν ικανοποιημένος με το ρόλο που είχε στους Κέλτες οι οποίοι με τη σειρά τους βρίσκονταν σε διαδικασία rebuilding.
Η... τρέλα τον έφερε στην Ελλάδα
Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος προσπαθούσαν χρόνια να κάνουν ένα μεγάλο «μπαμ» από το ΝΒΑ. Φημολογείται ότι ο Παύλος είχε δει και είχε ζητήσει τον Μάτζικ Τζόνσον, σε μία κίνηση που ήταν ανέφικτο να ολοκληρωθεί. Το καλοκαίρι του 1995 ο Ντομινίκ προτάθηκε στο «τριφύλλι» και οι διοικητικοί ηγέτες δεν δίστασαν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τον πείσουν να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι... Μάλιστα οι δύο πλευρές συμφώνησαν σε διετές συμβόλαιο αντί 7 εκατομμυρίων δολαρίων συνολικά.
Πολλοί θέλησαν να... ειρωνευτούν την κίνηση αλλά στο παρκέ αποδείχτηκε ότι τέτοιος παίκτης δεν είχε περάσει και μάλλον δεν θα περάσει ποτέ ξανά από την Ελλάδα.
Εκτός του ότι οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας, για πρώτη φορά από ελληνική ομάδα, ο «Human Highlight Film» ήταν και ο MVP της διοργάνωσης. Παράλληλα με τους «πράσινους» κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας στο Final 4 της Πάτρας όπου κι εκεί ήταν ο πολυτιμότερος.
Το μόνο που δεν κατόρθωσε να πάρει ήταν το πρωτάθλημα, καθώς «εξαφανίστηκε» πριν τον πέμπτο τελικό των πλέι οφ με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, βάζοντας μία μεγάλη μελανή κηλίδα στις σχέσεις του με την ομάδα και τον κόσμο της ο οποίος τον λάτρεψε.
Κι όλα αυτά ενώ είχε πολύ δύσκολη συνεργασία με τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Ο τελευταίος ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι... διαμάντι είχε στα χέρια του και παρά το γεγονός ότι δεν ήξερε πως να του φερθεί αλλά και πως να τον αξιοποίησε στο παρκέ, στα δύσκολα κατέφευγε σε αυτόν και του εμπιστευόταν τις πιο κρίσιμες μπάλες. Ο Ντομινίκ πάντως έχει να λέει ότι δεν συνάντησε πιο απόμακρο προπονητή και άνθρωπο στην αθλητική του καριέρα.
Ο τελευταίος πριν τον Ντάνκαν
Μετά το άδοξο τέλος της συνεργασίας του με τον Παναθηναϊκό, ο Ουίλκινς έψαξε ξανά συμβόλαιο στο ΝΒΑ και δεν δυσκολεύτηκε να το βρει στους Σαν Αντόνιο Σπερς. Ερχόμενος από τον πάγκο τους σκόραρε κατά μέσο όρο 18,2 πόντους ανά αγώνα και ήταν ο πρώτος σκόρερ τους. Παράλληλα έμεινε στην ιστορία ως ο τελευταίος παίκτης ο οποίος φόρεσε το θρυλικό 21, πριν από τον Τιμ Ντάνκαν.
Η σεζόν 1997-98 τον βρήκε ξανά στην Ευρώπη για λογαριασμό της Τιμσίστεμ Μπολόνια (νυν Φορτιτούντο), προτού γυρίσει ξανά στις ΗΠΑ κλείνοντας την καριέρα του στους Ορλάντο Μάτζικ σε ηλικία 39 ετών κι έχοντας πλέον χάσει αρκετή από τη λάμψη του.
Οι αριθμοί που ζαλίζουν!
Τα κατορθώματά του στα παρκέ πολλά και δύσκολα μπορούν να περιγραφούν. Γι' αυτόν τον λόγο ακολουθούν οι αριθμοί που έχουν «σημαδέψει» την καριέρα του.
9 φορές All Star (1986-1994)
1 φορά στην κορυφαία πεντάδα του ΝΒΑ (1986)
4 φορές στη δεύτερη κορυφαία πεντάδα του ΝΒΑ (1987, 1988, 1991, 1993)
2 φορές στην τρίτη κορυφαία πεντάδα του ΝΒΑ (1989, 1994)
1 φορά στην κορυφαία πεντάδα των ρούκις (1983)
1 φορά πρώτος σκόρερ της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ (1986)
2 φορές νικητής του διαγωνισμού καρφωμάτων του All Star Game (1985, 1990)
1 φορά πρωταθλητής Ευρώπης (1996)
1 φορά MVP του Final 4 της Ευρωλίγκας (1996)
1 φορά κυπελλούχος Ελλάδας (1996)
1 φορά MVP του Final 4 του Κυπέλλου Ελλάδας (1996)
1 φορά MVP του ελληνικού All Star Game (1996)
26.668 πόντοι καριέρας στο ΝΒΑ (μ.ο. 24,8)
7.167 ριμπάουντ στο ΝΒΑ (μ.ο. 6,7)
2.677 ασίστ στο ΝΒΑ (μ.ο. 2,7)
1 φορά παγκόσμιος πρωταθλητής με τις ΗΠΑ (1994)
Παράλληλα βρίσκεται στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame με την τάξη του 2006.
Απολαύστε τον σε δράση!
