Ο Νίκος Γκάλης θα δεχθεί στο φιλικό της Εθνικής με τη Σλοβενία στο ΟΑΚΑ τις τιμές, που του αξίζουν, και το Basketa.gr γυρίζει στο παρελθόν, για να εξηγήσει το πώς έγινε η αρχή, για να δημιουργηθεί ο «μύθος» του Θεού του ελληνικού μπάσκετ, μέσα από δύο γεγονότα-σταθμούς.
Το όνομά του έχει φτάσει να θεωρείται συνώνυμο του Θεού στο ελληνικό μπάσκετ. Πολλά έπη έγραψε ο ίδιος στο παρκέ και ακόμη περισσότερο επικές διαστάσεις απέκτησε το όνομά του μέσα στα χρόνια. Και όχι άδικα. Ο Νίκος Γκάλης είναι ένας από τους ανθρώπους, που πρωταγωνίστησαν στην ανάδειξη του αθλήματος αυτού ως ένα ζήτημα εθνικής σημασίας, με πολύπλευρα οφέλη για όσους αργότερα ευεργετήθηκαν σε όλους τους τομείς από το γεγονός, ότι έγινε επαγγελματικό, ενώ η Εθνική συνεχίζει να αποτελεί την Επίσημη Αγαοημένη.
Όλα όσα πρόσφερε, θα αναγνωριστούν στο πρόσωπό του, όπως του αξίζουν, στο πλαίσιο της σημερινής (4/8, 19:00) φιλικής αναμέτρησης της «γαλανόλευκης» στο ΟΑΚΑ με την Εθνική Σλοβενίας. Εκεί, όπου ένα ολόκληρο γήπεδο θα έχει την ευκαιρία να αποτίσει το δικό του φόρο τιμής, πέραν της πρωτοβουλίας, που ανέλαβε η ΕΟΚ, για να λάβει την τιμή που του αρμόζει.
Μέσα στα χρόνια, φυσικά, πολλές είναι οι ιστορίες που έχουν ακουστεί ή γραφεί για χάρη του «Γκάνγκστερ», εκείνου που άλλαξε, ανάμεσα σε άλλους, την πορεία του ελληνικού μπάσκετ. Άλλες έχουν αδιάψευστους μάρτυρες τους πάντες, άλλες είναι γνωστές σε λιγότερους, άλλες απέκτησαν τη διάσταση ενός μύθου. Το Basketa.gr, όμως, επιθυμεί να αναδείξει το πώς φτάσαμε στη δημιουργία αυτού του «μύθου» και γυρίζει τον χρόνο πίσω σε δύο γεγονότα, ένα όταν ακόμη ήταν στις ΗΠΑ κι ένα στον πρώτο του καιρό στην χώρα καταγωγής του, που στάθηκαν καθοριστικά.
Το όνειρο του ΝΒΑ απομακρύνθηκε, ο πρωταθλητής Άρης… ξεπρόβαλε
Ο Νίκος Γκάλης, παιδί Ελλήνων μεταναστών, είχε γεννηθεί μόλις δύο μήνες μετά τον πρώτο τίτλο των, κυρίαρχων στην εποχή του Μπιλ Ράσελ, Μπόστον Σέλτικς το 1957. Η πορεία των δύο θα έβρισκε κοινό σημείο, αφού πρώτα η μητέρα του Νίκου Γεωργαλή, όπως ήταν το κανονικό του όνομα, τον έδιωξε από την πυγμαχία, ωθώντας τον ουσιαστικά στο μπάσκετ, για να προκαλέσει αίσθηση ήδη με όσα έκανε στα κολλεγιακά του χρόνια στο Σέτον Χολ.
Ύστερα από τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήμιο, όπου είχε μέσους όρους 20 πόντων, 2.3 ριμπάουντ και 3.7 ασίστ ανά αγώνα, με 50% στα σουτ εντός παιδιάς και 81% στις βολές, ο Γκάλης κατάφερε να διαγράψει μια πορεία ουσιαστικά ίδια με εκείνη του ασυναγώνιστου Λάρι Μπερντ. Την τελευταία του χρονιά στο Πανεπιστήμιο είχε σημειώσει 27.5 πόντους ανά παιχνίδι, πολύ κοντά στους 28.6 του μετέπειτα εμβληματικού ηγέτη των Σέλτικς, οι οποίοι διάλεξαν στο draft του 1979 και τους δύο παίκτες, τον Μπερντ στο νούμερο 6 στον πρώτο γύρο, τον Νικ στον τέταρτο γύρο.
Οι δυο τους προπονούνταν μαζί, όμως ένας τραυματισμός στον αστράγαλο απομάκρυνε τον Γκάλη από τους Σέλτικς και, φυσικά, από το αμερικανικό όνειρο. Οι «Κέλτες» αποφάσισαν να κρατήσουν στη θέση του στο ρόστερ τον Τζέραλντ Χέντερσον, κάτι που αργότερα βέβαια θα μετάνιωναν, αφού όπως έγινε γνωστό μέσα στα χρόνια, τόσο εκείνοι όσο και οι Νετς του είχαν κάνει προτάσεις, αλλά ο «Γκάνγκστερ» τις απέρριψε, καθώς λόγω του μη επαγγελματικού καθεστώτος της FIBA, δε θα μπορούσε να αγωνίζεται για την Εθνική.
Αναφορικά με το τι έγινε το 1979, πολλά έχουν ακουστεί και γραφεί για το πώς έγινε τελικά παίκτης του Άρη. Η πιο απλή εξήγηση είναι, ότι ο Γκάλης ρώτησε ποια ήταν η πρωταθλήτρια ομάδα της τελευταίας αγωνιστικής περιόδου. Όταν του απάντησαν, ότι τον τίτλο πήραν οι «κίτρινοι», ύστερα από μια χρονιά, όπου είχαν γίνει… τα μύρια όσα, με αποκορύφωμα το ντέρμπι τίτλου του Παπαστρατείου με τον Ολυμπιακό, όπου το ματς διεκόπη με το σκορ στο 58-54, καθώς ο διαιτητής Προεστός προφασίστηκε πως είχε δεχθεί πέτρα, η οποία δε βρέθηκε ποτέ, εν τέλει ο Νικ πήρε το δρόμο για το Αλεξάνδρειο, σε μια απόφαση που τελικά θα άλλαζε τη μοίρα του ελληνικού μπάσκετ. Για πάντα…
«Ώρα να φύγουμε…»
Πολύ γρήγορα, μετά την έλευση του Νικ στα πάτρια εδάφη, που πριν από τη μεταγραφή του στον Άρη δεν είχε επισκεφθεί ξανά, θα ξεκινούσε και η διεθνής του καριέρα. Για να γίνει αυτή, όμως, απόλυτα επιτυχημένη με τη σειρά της, έπρεπε η… παλιά φρουρά να κάνει ένα «βήμα» πίσω, με τα γνωστά αποτελέσματα από το 1986 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας κι εντεύθεν, με αποκορύφωμα το Ευρωμπάσκετ του 1987, για να γνωρίσει το ελληνικό μπάσκετ τις μέρες δόξας του.
Ο Γκάλης κατάφερε, μετά από συντονισμένες δράσεις που βοήθησαν στο να ξεπεραστούν γρήγορα τα σχετικά γραφειοκρατικά και τυπικά θέματα, να φορέσει την φανέλα της Εθνικής για πρώτη φορά στις 6 Μαΐου 1980, όταν είχαμε ηττηθεί με 79-71 από τη Σουηδία, στο πλαίσιο του προολυμπιακού τουρνουά. Ο Νικ, μάλιστα, είχε ήδη αρχίσει να αφήνει το αποτύπωμά του με 20.5 πόντους ανά αγώνα σε τέσσερα παιχνίδια, ενώ την επόμενη χρονιά ήταν εκπληκτικός και στο Ευρωμπάσκετ του 1981, όντας τρίτος σκόρερ στη διοργάνωση με την Εθνική μας στη 10η θέση.
Ήταν η στιγμή, όπου παίκτες που πρωταγωνίστησαν τα προηγούμενα χρόνια στην Εθνική, αποφάσισαν να αποσυρθούν. Ο Στηβ Γιατζόγλου ακούγεται να λέει στην εκπομπή «Για πάντα πρωταθλητές του ΣΚΑΪ» πριν από αρκετά χρόνια, ότι «όταν ήρθε ο Γκάλης, γύρισα και είπα στον Καστρινάκη πως ήταν η ώρα να φύγουμε. Παίζαμε στην ίδια θέση, το πέρασμά μου ήταν σαν πρωταγωνιστής και δε θα ήθελα να γίνω αλλαγή του Γκάλη».
Η απόφαση, λοιπόν, της προηγούμενης γενιάς παικτών να κάνει στην άκρη, έδωσε τη δυνατότητα στους επόμενους να μας οδηγήσουν στους απόλυτους θριάμβους. Και ο Γκάλης βρήκε πεδίον δόξης λαμπρόν, ώστε να φτάσουμε με τον καιρό στο Έβερεστ του παγκοσμίου μπάσκετ…
