Όταν ακούς ή βλέπεις το όνομα του Νικολό Μέλι, ένα από τα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό είναι ότι πρόκειται για έναν εκ των κορυφαίων power forwards της Ευρωλίγκας εδώ και μια δεκαετία. Δικαίως. Ένας παίκτης με μακρά πορεία στον χώρο του μπάσκετ, που έχει περάσει απ’ τη μία όχθη του Ατλαντικού στην άλλη, χωρίς όμως να έχει πανηγυρίσει έναν πολύ μεγάλο τίτλο με τους εκάστοτε συλλόγους του ή την Εθνική Ιταλίας.
Αυτό συνέβαινε μέχρι και τις 25 Μαΐου, όταν και η Φενέρμπαχτσε στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για τη σεζόν 2024-25, με τον Ιταλό να έχει μεγάλη συνεισφορά τόσο στο Final-4, όσο και σε ολόκληρη τη χρονιά της ομάδας του. Θα μπορούσε κανείς να το θεωρήσει και ως μια μεγάλη δικαίωση για τον Μέλι, ένα παιδί ταγμένο ψυχή τε και σώματι στο μπάσκετ, που πάντα αναζητούσε την τεράστια επιτυχία αλλά ποτέ δεν τη συναντούσε.
Ο Νικολό Μέλι γεννήθηκε στη Ρέτζο Εμίλια της Ιταλίας και προέρχεται από οικογένεια που έχει σχέση με τον αθλητισμό. Ο πατέρας του, Λεοπόλντο Μέλι, έπαιζε μπάσκετ ερασιτεχνικά στην Παλακανέστρο Ρετζάνα, ενώ η μητέρα του, Τζούλι Βόλερτσεν, ήταν Αμερικανοϊταλίδα επαγγελματίας αθλήτρια βόλεϊ, με επιτυχίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, το Παγκόσμιο του 1982 και το Παναμερικανικό του 1983. Ακόμη και ο κατά 4 χρόνια νεότερος αδερφός του, Ενρίκο, έπαιξε μπάσκετ στη Ρετζάνα.
Λόγω της μητέρας του, ο Μέλι διαθέτει και αμερικανική υπηκοότητα, με τον ίδιον, βέβαια, να πατάει τα αμερικανικά εδάφη για πρώτη φορά στα 16 του χρόνια (λόγω ενός τουρνουά στις ΗΠΑ, στο οποίο γνώρισε από κοντά και τον Μάικλ Τζόρνταν) και να τονίζει πως δε νιώθει τόσο Αμερικανός.
Ο «Νίκο» δε μπορούσε να… ξεφύγει από το μπάσκετ. Από τη μία ο πατέρας του που έπαιζε μπάσκετ στο παρελθόν, από την άλλη η πόλη στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, όπου εκεί το συγκεκριμένο άθλημα κυριαρχεί, και φυσικά το ύψος του, καθώς και ήταν πάντα το ψηλότερο παιδί στην τάξη. Όπως και ο ίδιος έχει δηλώσει, νιώθει τυχερός που γεννήθηκε σε μια πόλη όπως η Ρέτζο Εμίλια, μιας και η σχέση αυτής με το μπάσκετ είναι… αχώριστη. Άλλωστε, απέχει μόλις 72 χιλιόμετρα από τη Μπολόνια που θεωρείται μπασκετούπολη και έχει τεράστια ιστορία στο άθλημα.
Έτσι, την πρώτη του επαφή με την καλαθόσφαιρα την είχε στην ομάδα της πόλης του, Παλακανέστρο Ρετζάνα, εκεί όπου σε ηλικία μόλις 13 ετών κλήθηκε να προπονηθεί με την ανδρική ομάδα λόγω των πολλών προβλημάτων με τραυματισμούς στο ρόστερ. Μάλιστα, βρέθηκε και στον πάγκο της ομάδας σε ένα παιχνίδι του Ιταλικού πρωταθλήματος λίγες μέρες μετά, σε ηλικία ρεκόρ στο συγκεκριμένο κομμάτι, χωρίς όμως να αγωνιστεί.
Στα 16 του χρόνια υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την ίδια ομάδα, διάρκειας 5 ετών, κάνοντας το ντεμπούτο του στη 2η κατηγορία της Ιταλίας. Η παρθενική του σεζόν ήταν περισσότερο… αναγνωριστική (3.4 πόντοι, 2.9 ασίστ σε 10.6 λεπτά) και το καλοκαίρι του 2008 ξαναδοκίμασε την τύχη του στο Adidas Nations των ΗΠΑ, στο οποίο «έκλεψε» τις εντυπώσεις με την εργατικότητά του, ωστόσο τα χαρακτηριστικά του και η έλλειψη αθλητικότητας δε μπόρεσαν να τον «συνδέσουν» με τις ΗΠΑ.
Η… είσοδός του στη νέα σεζόν ήταν δυναμική, καταγράφοντας εξαιρετικά στατιστικά μέχρι τον Δεκέμβρη (8.9 πόντοι, 5.3 ριμπάουντ σε 13 αγώνες), όταν και υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, υποβλήθηκε σε χειρουργείο και θα έμενε για τουλάχιστον 5 μήνες εκτός. Εν τέλει επέστρεψε στην επόμενη σεζόν, έχοντας ακόμη καλύτερα στατιστικά (10.7 πόντοι, 7.1 ριμπάουντ σε 28.2 λεπτά συμμετοχής), όμως και πάλι ένας τραυματισμός, στον ώμο αυτήν τη φορά, τον άφησε εκτός play-offs.
Παρά τους συνεχείς και σοβαρούς τραυματισμούς, δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε με τον ίδιο ζήλο και την ίδια νοοτροπία και επιβραβεύτηκε με τετραετές συμβόλαιο από την Ολίμπια Μιλάνο στα 19 του χρόνια. Εκεί πάλεψε αρκετά να κερδίσει λεπτά συμμετοχής και σημαντικό ρόλο, κάτι που με το πέρασμα των ετών συνέβαινε σταδιακά, δίχως ποτέ, όμως, να αποτελέσει το μεγάλο όνομα της ομάδας. Το καλοκαίρι του 2013, πάντως, έλαβε μέρος ακόμη και στο NBA Draft, εκεί όπου δεν επιλέχθηκε από καμία ομάδα του «μαγικού κόσμου». Ωστόσο, δεν πτοήθηκε. Η σεζόν 2013-14 ήταν αυτή που έδειχνε έτοιμος να κάνει το βήμα παραπάνω, όταν και κερδίζει τη θέση του στη βασική πεντάδα, «γράφει» καλύτερα νούμερα (6.6 πόντους, 5 ριμπάουντ σε 21.9 λεπτά συμμετοχής σε Ιταλία και Ευρώπη), ενώ βιώνει και την εμπειρία του Top-16 της Ευρωλίγκας, κερδίζοντας, μάλιστα, έναν χρόνο επέκταση στο συμβόλαιο του.
Μετά την μέτρια χρονιά του 2014-15, ο επόμενος σταθμός του Μέλι ακούει στο όνομα Μπάμπεργκ, στην οποία ο κόουτς Αντρέα Τρινκιέρι τού προσφέρει διαφορετικό ρόλο από τον “three-and-D” που είχε στο Μιλάνο. Ο Μέλι αυτό το είδε σαν πρόκληση. Τα δύο χρόνια του στον γερμανικό σύλλογο θα αποτελέσουν το «σκαλοπάτι» για το παραπάνω επίπεδο, αφού, εκτός απ’ το ότι συμπεριλήφθηκε στη δεύτερη κορυφαία πεντάδα της Ευρωλίγκας το 2016-17, θα ολοκληρώσει τη διετία με 10.4 πόντους, 7 ριμπάουντ και 2.5 ασίστ σε 29.1 λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο στη διοργάνωση.
Αυτό θα του αποφέρει τριετές συμβόλαιο στην τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρμπαχτσε. Στην πρώτη του κιόλας χρονιά, όντας ένας εκ των σημαντικότερων «γραναζιών» στη μηχανή της τούρκικης ομάδας, θα ζήσει για παρθενική φορά ένα Final-4 Ευρωλίγκας, εκεί όπου δε θα καταφέρει να πανηγυρίσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο (ήττα από τη Ρεάλ στον τελικό), αλλά θα «γράψει» ιστορία, αφού «φορτώνει» το καλάθι των Ισπανών με 28 πόντους και γίνεται ο κορυφαίος σκόρερ σε τελικό Ευρωλίγκας (τον πέρασε την επόμενη σεζόν ο Λάρκιν και το 2023 ο Βεζένκοφ, με 29 αμφότεροι)! Παρά την ήττα στον τελικό, ο Μέλι, όπως έχει υποστηρίξει, βίωσε «την καλύτερη βδομάδα» στην καριέρα του και ένιωσε «πάρα πολλά συναισθήματα τις δύο αυτές μέρες».
Το όνειρο του ΝΒΑ θα γίνει πραγματικότητα γι’ αυτόν το καλοκαίρι του 2019, όταν και οι Νιου Όρλινς Πέλικανς τον προσθέτουν στο ρόστερ τους. Μάλιστα, ο Ιταλός θα λάβει μέρος και στο Rising Stars Challenge της λίγκας, αντικαθιστώντας τον τραυματία ΝτεΆντρε Έιτον! Την επόμενη χρονιά συνέχισε στους Ντάλας Μάβερικς, δίχως να εντυπωσιάσει (5 πόντοι, 2.9 ριμπάουντ, 1.2 ασίστ σε 15.3 λεπτά), επιστρέφοντας στην Ευρώπη το 2021.
Η επιστροφή του έγινε στην αγαπημένη του Ολίμπια Μιλάνο, με ηγετικό ρόλο αυτήν τη φορά και υπό της οδηγίες του Έτορε Μεσίνα. Ένιωσε την πρόκληση στις φλέβες του και, όπως είχε τονίσει, «ήθελα να κερδίσω». Αυτό ήταν το πλάνο στους Ιταλούς και αυτό τον «τράβηξε». Ούτε αυτήν τη φορά όμως. Τρία χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για την ίδια την ομάδα, παρ’ ότι σε όλα ξεκινούσε με στόχους play-offs και Final-4 Ευρωλίγκας, όπου… έβαλε πλάτη αγωνιστικά πολλές φορές. Παρά τα τρία διαδοχικά πρωταθλήματα και το ένα Κύπελλο, ο «Νίκο» αναζητούσε και την ευρωπαϊκή καταξίωση κι έτσι αναγκάστηκε να ψάξει το επόμενο κεφάλαιο της καριέρας του το 2024.
Αυτό έμελλε να είναι και το μεγαλύτερο, βαδίζοντας πια στα 34 του χρόνια. Παρ’ ότι γνώριμος για τον ίδιο σταθμός, η φετινή Φενέρμπαχτσε αποτέλεσε την ομάδα με την οποία πέτυχε το κορυφαίο επίτευγμά του. Μια σπουδαία κατάκτηση που τόσο πολύ επιθυμούσε, αφού και με την Εθνική Ιταλίας επιτυχίες δεν υπήρχαν, παρά μόνο το ασημένιο του 2011 στο Ευρωμπάσκετ U20.
Το 2017 δεν πρόλαβε το 1ο ευρωπαϊκό της Φενέρμπαχτσε ως μέλος της. Πήγε ακριβώς εκείνο το καλοκαίρι, όταν πια η ομάδα ήταν «defending champion» και έκανε τα πάντα μέσα στη διετία που έμεινε εκεί για να το ζήσει, έχοντας δίπλα του συμπαίκτες που το βίωσαν. Στο Μιλάνο είδε το όραμα να γίνεται στο τέλος κάθε χρονιάς «στάχτη», παρά τις τρομερές προσπάθειες του ίδιου και των συμπαικτών του. Εκτός αυτών, η… κατάρα των πολλαπλών τραυματισμών σε αυτήν την τριετία στους Ιταλούς δεν άφησε ούτε εκείνον, χάνοντας αρκετά παιχνίδια εντός και εκτός συνόρων.
Το 2024-25, ωστόσο, είναι η σεζόν που ο Νικολό Μέλι θα έχει να θυμάται για πάντα. Το όνειρο του πρώτου του ευρωπαϊκού τροπαίου μετά από αρκετά χρόνια προσπάθειας έγινε πραγματικότητα και συνέβη έχοντας δίπλα τον καλό του φίλο από την Ολίμπια, Ντέβον Χολ. Οι δυο τους πραγματοποίησαν σπουδαίες εμφανίσεις, αποτέλεσαν δύο από τους πρωταγωνιστές του Final-4 και ξέσπασαν σε κλάματα ευτυχίας μαζί, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον και φωνάζοντας δυνατά. Το τι σημαίνει και για τους δύο, άλλωστε, αυτός ο τίτλος φρόντισε να το τονίσει ο Αμερικανός γκαρντ.
"I wanted to find @NikMelli right away, because we are close, and I know what it meant for him, and what it meant for us together" 🫂
— Eurohoops (@Eurohoopsnet) May 26, 2025
Devon Hall described the emotion of winning the EuroLeague with Fenerbahce, alongside a friend like Nicolò Melli:https://t.co/4xRaU4hPlW
Ο Νικολό Μέλι είναι η επιτομή του πολεμιστή (και κυριολεκτικά, αφού λόγω θέσης τα βάζει με… θηρία στη ρακέτα) και του ανθρώπου που δεν τα παρατάει ποτέ όταν «διψάει» για διάκριση. Ξεκινώντας από τα πολύ χαμηλά -όπως πολλοί-, έχοντας σοβαρούς τραυματισμούς που τους άφησε πίσω του, δουλεύοντας κάθε καλοκαίρι σκληρά για να γίνει ακόμη πιο σημαντικός στο σύνολο και να κερδίσει τον χρόνο του, όντας υπομονετικός και προσεκτικός στα βήματά του και συνυπάρχοντας πάντα με άλλους stars στις ομάδες του.
Τα δάκρυα χαράς στα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού είναι η στιγμή του Final-4 και ολόκληρης της χρονιάς. Δείχνουν τη δύναμη ψυχής αυτού του αθλητή και πρόκειται για μια στιγμή δικαίωσης για έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες της λίγκας στη θέση του, που δεν είχε «γευτεί» ποτέ τη γλυκιά γεύση της ευρωπαϊκής επιτυχίας, αλλά πάντα πάλευε προς αυτήν την κατεύθυνση. Γνώριζε πάντα ποιος ήταν, δουλεύοντας με το κεφάλι χαμηλά, με ταπεινότητα και χωρίς να είναι ποτέ πρώτο βιολί στην ομάδα του.
Ο Ιταλός μετρούσε τα περισσότερα ματς (342) στην Ευρωλίγκα χωρίς τίτλο, απ’ τους εν ενεργεία παίκτες. Μέχρι την 25η Μαΐου, όταν και άφησε μόνο 1ο στην κατηγορία αυτήν τον Μάικ Τζέιμς (323), που πάλευε απέναντί του για αυτό. Κι αν υπήρχε ένας άνθρωπος στο ρόστερ της Φενέρ που «διψούσε» πιο πολύ για το τρόπαιο, αυτός ήταν ο Μέλι.
Έπειτα από 15 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, στα 34 του φοράει το καπέλο του πρωταθλητή Ευρώπης και παίρνει σπίτι του το… μίνι ευρωπαϊκό τρόπαιο από το οποίο πίνει σαμπάνια σκεπτόμενος τις θυσίες που έχει κάνει. Και το πανηγυρίζει όντας κομβικός στη φετινή πορεία της ομάδας του. Απολύτως δίκαια, για έναν παίκτη υψηλού επιπέδου και επί χρόνια περιζήτητου στο ψηλότερο επίπεδο.
