Πόσο μπορεί κάποιος να «χτιστεί» μέσα από το κίνητρο τού να αποδείξει ότι αξίζει; Ο Μπριν Ταϊρί, το νέο μεταγραφικό απόκτημα του ΠΑΟΚ, είναι ο ορισμός του παίκτη που είχε όλες τις προοπτικές για ψηλά αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενε. Ο 27χρονος γκαρντ ήταν ένα αρκετά σημαντικό prospect στα κολεγιακά του χρόνια, ωστόσο δεν του στρώθηκε ποτέ ο δρόμος όπως ο ίδιος θα ήθελε, αφού κάθε σκέψη που έκανε περί του επιπέδου στο οποίο μπορεί να ανταγωνιστεί «έκανε φτερά» μέχρι να φύγει από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Μέχρι και τα 17 του χρόνια δεν είχε κατασταλάξει στο με τι άθλημα θα ήθελε να ασχοληθεί πραγματικά, ωστόσο πάντα χαμογελαστός και με τη «δίψα» του για αθλητισμό βρήκε την Ιθάκη του στο μπάσκετ και δημιούργησε τη δική του πορεία σε αυτό.
Ο Ταϊρί μεγάλωσε στο Franklin Township, έναν δήμο στην κομητεία Somerset στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ. Κατά τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων ασχολήθηκε με τρία διαφορετικά αθλήματα (λακρός, ποδόσφαιρο, ράγκμπι) έως ότου κατασταλάξει μια και καλή στο μπάσκετ. Ξάδερφός τού πολύ γνωστού παίκτη ράγκμπι, Ντέιβιντ Ταϊρί, που είχε πραγματοποιήσει το περίφημο «Helmet catch» που μνημονεύεται μέχρι και σήμερα από ανθρώπους του αθλήματος και όχι μόνο, όπως φυσικά άνθρωποι του αθλητισμού ήταν και ο πατέρας του (Μαρκ) με τον αδερφό του (Τζέιβον) και, πιο συγκεκριμένα, αθλητές των Ράτζερς Σκάρλετ Νάιτς στο λακρός.
Ο Ταϊρί ξεκίνησε από το λακρός, εκεί όπου δεν έμεινε πολύ καθώς ένα πρόβλημα στους πνεύμονες τον έκανε να σταματήσει. Στη συνέχεια, επέλεξε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, εκπροσωπώντας τις ΗΠΑ σε διεθνή τουρνουά στην Ευρώπη, ωστόσο η μητέρα του τον απομάκρυνε από το άθλημα. Έπειτα, ασχολήθηκε και με το ράγκμπι, όπου, μάλιστα, είχε αρκετές προτάσεις από διάφορα κολέγια, αλλά και σε αυτό δε βρήκε κάτι που θα τον κρατήσει. Εν τέλει, το άθλημα που αγάπησε ήταν το μπάσκετ, με το οποίο αποφάσισε να ασχοληθεί οριστικά γύρω στα 16-17 του χρόνια, ωστόσο πάντα δήλωνε άνθρωπος των σπορ γιατί ανέκαθεν είχε αυτήν την «ανταγωνιστική φλόγα» όπως έχει τονίσει ο ίδιος.
Σπουδάζοντας στο λύκειο Σεντ Τζόζεφ, υπήρξε συμπαίκτης με τον Καρλ-Άντονι Τάουνς και τον Ουέιντ Μπόλντουιν, έχοντας μια άκρως επιτυχημένη πρώτη μπασκετική χρονιά με 18.8 πόντους, 4.9 ασίστ και 3.3 κλεψίματα κατά μέσο όρο και πολλαπλές διακρίσεις σε προσωπικό επίπεδο! Από το 2016 μέχρι το 2020 σπούδασε στο κολέγιο Ole Miss, εκεί όπου μπόρεσε να ξεχωρίσει με τις εμφανίσεις του. Αν και πρωτοετής, κατάφερε να κερδίσει θέση βασικού στην ομάδα, παρ’ ότι έπαιζε με πρόβλημα στο γόνατο. Ολοκληρώνοντας την παρθενική σεζόν με 7.3 πόντους ανά αγώνα, ήξερε πως δεν ήταν αυτές οι δυνατότητές του και βγήκε πιο μπροστά τη δεύτερη σεζόν. Μπορεί το Ole Miss να νίκησε μόλις 12 ματς, αλλά εκείνος έκανε μια μεστή σεζόν με 10.8 πόντους, 2.2 ριμπάουντ και 2.8 ασίστ. Οι τελευταίες δύο χρονιές ήταν εκείνες που «έστρεψαν τα φώτα» πάνω του. Κινούμενος σε πλαίσια 18-20 πόντων κατά μέσο όρο, συμπεριλήφθηκε αμφότερες τις σεζόν στην κορυφαία πεντάδα της νοτιοανατολικής περιφέρειας, ενώ το 2019 προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο "Chris Paul Elite Guard Camp", σε μία αδιαμφισβήτητα σημαντική στιγμή για τον ίδιο: «Ήταν μεγάλη τιμή. Ο Κρις Πολ είναι ένας από τους καλύτερους point-guards όλων των εποχών. Το να τον γνωρίσω και να μάθω από αυτόν ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω και είμαι ευγνώμων που το κατάφερα. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία και ελπίζω να τους άρεσε αυτό που είδαν».
Η αλήθεια είναι πως έδειξε αρκετά καλά στοιχεία εκεί (ξυπνούσε πάντα... πριν της ώρας που έπρεπε και ήταν έτοιμος, ενώ στα πρώτα δύο παιχνίδια σκόραρε όλους τους πόντους της ομάδας του!) και το 2020 συμμετείχε στο NBA Draft, έχοντας απορρίψει εκείνο του 2019, ωστόσο δεν επελέγη από κάποια ομάδα, παρά τα σημαντικά νούμερά του στο κολέγιο. Παρ’ όλα αυτά, υπέγραψε κάποια χαμηλά συμβόλαια με Μαϊάμι Χιτ και Τορόντο Ράπτορς, όμως αγωνίστηκε μόνο στη θυγατρική των Καναδών από το 2020 μέχρι το 2022, με έναν τραυματισμό να τον κάνει να πάρει την απόφαση να μεταβεί στην Ευρώπη: «Πάνω-κάτω αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Στη ζωή μου ήμουν πάντα υποτιμημένος, αλλά αυτό μού έδινε παραπάνω κίνητρο. Όταν υπέγραψα με το Τορόντο, τραυματίστηκα και αυτό ήταν άλλη μια πρόκληση που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσω. Τότε ήταν που αποφάσισα να πάω να παίξω στην Ευρώπη». Παρ’ ότι έδωσε άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό του με το Σάμερ Λιγκ, στο οποίο περίμενε να κληθεί, όπου τελικά δεν κλήθηκε ποτέ…
Η διαδρομή του προς στην Ευρώπη έγινε με έναν ενδιάμεσο σταθμό σε άλλην ήπειρο: τη Δομινικανή Δημοκρατία. Όχι, δεν τον επηρέασε ο Δομινικανός συμπαίκτης του στο λύκειο, Τάουνς, «ήταν απλά μια ευκαιρία που ήρθε και την άρπαξα». Βέβαια, η σχέση του με τον ψηλό των Νιου Γιορκ Νικς είναι ακόμα στενή, καθώς «όταν παίζω καλά, πάντα είναι εκεί και με υποστηρίζει. Δεν έχουμε συνεχή επαφή, αλλά υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον». Για την ιστορία, στους Ίντιος δε Σαν Φρανσίσκο, το καλοκαίρι του 2022, έπαιξε 19 παιχνίδια και μέτρησε 20.2 πόντους, 2.7 ριμπάουντ και 3.2 ασίστ, με την ομάδα του να έχει 12-7 ρεκόρ όταν έφυγε, μιας και δε συνέχισε μέχρι το φινάλε της σεζόν εκεί. Και δεν υποτίμησε ποτέ το πρωτάθλημα της χώρας της Καραϊβικής, αντιθέτως το είχε πολύ ψηλά στο μυαλό του: «ήταν η πρώτη φορά που έδειξα τις πραγματικές μου δυνατότητες. Η Δομινικανή Δημοκρατία ήταν σταθμός κλειδί για την καριέρα μου, γιατί απέδειξα στον εαυτό μου ότι μπορώ να παίξω σε υψηλό επίπεδο οπουδήποτε».
Πρώτος ευρωπαϊκός σταθμός ήταν η Οστάνδη. Ονειρικό ντεμπούτο για τον ίδιο, στο BNXT Supercup (λίγκα με βέλγικες και ολλανδικές ομάδες), όντας ο κορυφαίος παίκτης (35 πόντοι) στη νίκη επί της Ντεν Μπος και την κατάκτηση του πρώτου του τροπαίου. Με τη βέλγικη ομάδα κατέκτησε και το συγκεκριμένο πρωτάθλημα του 2023 (μέλος και της κορυφαίας πεντάδας), αριθμώντας 15.6 πόντους, 2 ριμπάουντ και 2.5 ασίστ στη λίγκα, ενώ στο BCL ήταν ο 5ος καλύτερος σκόρερ με 17.4 πόντους (3.2 ριμπάουντ, 2.8 ασίστ). Όλα αυτά υπό τις οδηγίες του Ντάριο Γκιέργκια, ο οποίος τον βοήθησε απόλυτα να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού και του έμαθε πολλά. Η σεζόν 2023-24 τον βρήκε σε πιο υψηλό επίπεδο, στην Ιταλία, με τη φανέλα της Ντινάμο Σάσαρι. Μικρότερος ο ρόλος εκεί, αλλά εξίσου θετική η επιρροή του, ήταν και πάλι εκ των κορυφαίων στο σκοράρισμα στο BCL (16.1 πόντοι, 3.8 ασίστ), ολοκληρώνοντας ωστόσο τη σεζόν χωρίς κάποιο επίτευγμα, ατομικό ή ομαδικό.
Τρίτος ευρωπαϊκός σταθμός η τούρκικη Πετκιμσπόρ, με την οποία, μάλιστα, βρέθηκε αντίπαλος του ΠΑΟΚ στα προκριματικά του BCL πέρυσι! Τρία παιχνίδια στη φάση αυτή, 21 πόντοι-4 ριμπάουντ-5.3 ασίστ τα πεπραγμένα του, βάζοντας φαρδιά-πλατιά την «υπογραφή» του στην πρόκριση στους ομίλους του BCL και φέρνοντας εις πέρας και αυτήν τη μεγάλη πρόκληση. Απέναντι στον «Δικέφαλο του Βορρά» είχε 12 πόντους και 7 ασίστ, παρουσιάζοντας μπροστά στα μάτια των Θεσσαλονικιών τις εξαιρετικές του ηγετικές ικανότητες. Ολοκληρώνοντας μία σεζόν και στην τούρκικη ομάδα, τελευταίος του σταθμός πριν τον ΠΑΟΚ ήταν η Ιγκοκέα. Ξανά σε ομάδα του Basketball Champions League, πρόλαβε να παίξει 5 παιχνίδια στη διοργάνωση και ήταν ο πρώτος σκόρερ (17.4 πόντοι) και δεύτερος πασέρ (4.6 ασίστ) της ομάδας από τη Βοσνία Ερζεγοβίνη.
Πλέον, ο… δρόμος του τον έβγαλε στον ΠΑΟΚ, έχοντας σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα του από τις προκλήσεις, αλλά πάντα με ταπεινότητα και όντας ο παίκτης που κάθε προπονητής μπορεί να αγαπήσει. Ο χαρακτηρισμός «παίκτης του προπονητή» είναι αυτός που ταιριάζει στο έπακρον για τον Ταϊρί, ο οποίος έχει εξηγήσει πολλάκις πως ο δρόμος προς την επιτυχία είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να προπονηθεί. Όχι απλά το να κάνει προπόνηση, που είναι εξίσου σημαντικό, αλλά το να βαδίζεις και στον… δύσκολο δρόμο τού να «απορροφάς» κάθε πληροφορία και κάθε συμβουλή από τον προπονητή, να τον ακούς πιστά, να ακολουθείς το μονοπάτι που σου δείχνει ο ίδιος και πάνω απ’ όλα να είσαι ο παίκτης ομάδας που χρειάζεται κάθε κλαμπ για να φτάσει ψηλά.
Και μπορεί ο ίδιος να έχει ξεκαθαρίσει πως ο μεγάλος του στόχος είναι να αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα είτε του χρόνου είτε σε δύο χρόνια και να αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται σε εκείνο το επίπεδο, ωστόσο ποιος θα έλεγε όχι για άλλη μια σημαντική πρόκληση και, μάλιστα, στη διεκδίκηση μεγάλων επιτυχιών; Γι’ αυτό και είναι πια έτοιμος για το επόμενο μεγάλο challenge της καριέρας του στον «Δικέφαλο του Βορρά».
