Ο Μόντε Μόρις προβάρει τα «ερυθρόλευκα» και το Basketa.gr παρουσιάζει τη γραμμή ζωής του, που έχει εκφραστεί κατά κύριο λόγο σε μια μοναδική σχέση μητέρας και γιου.
Ο δεσμός μίας μητέρας με τον γιο της είναι πάντα ιδιαίτερος. Είναι... ο κανακάρης της κι εκείνος την αγαπά πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο. Η σχέση του Μόντε Μόρις με τη μητέρα του δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική, αν και η Λατόνια Μόρις πάντοτε ήταν απαιτητική με το σπλάχνο της, ζητώντας του πάντοτε να αποδίδει στο μέγιστο.
«Αν δεν έχει παίξει το καλύτερο παιχνίδι του αισθάνομαι, ότι είναι επειδή δεν έχει αποδώσει στο 110% των δυνατοτήτων του», έχει σχολιάσει η ίδια σε συνέντευξή της για τον γιο της, που όταν μιλούν στο τηλέφωνο κοιτάζει... το παράθυρο ή κάπου αλλού, καθώς μπορεί σε μια πρώτη του αντίδραση να μη θέλει και τόσο να ακούει τα... σχολιανά του από τη μάνα του, αλλά εν τέλει ενστερνίζεται την κάθε της συμβουλή, γνωρίζοντας την αγάπη που εμπεριέχει όλη αυτή η στάση.
Μεταξύ μας, αυτό θυμίζει αρκετά... Ελληνίδα μάνα, καθώς η Νιγηριανής καταγωγής Λατόνια μόνο ζακέτα να πάρει δεν του έχει πει. Τουλάχιστον, δεν το έχουμε μάθει δημόσια και φανερά. Όλα αυτά, βέβαια, ήταν φυσιολογικό να συμβούν, όταν η ίδια τον έχει μεγαλώσει μόνη της, μεταδίδοντάς του όλη της την αγάπη, την φροντίδα, αλλά και τη λατρεία για το μπάσκετ.
Ο νέος παίκτης του Ολυμπιακού, όπως διαφαίνεται να είναι ο Μόντε Μόρις, πήρε από τη Λατόνια τα πρώτα του ερεθίσματα, ξεκινώντας ως ένα αουτσάιντερ από το Φλιντ και καταφέρνοντας να γράψει ιστορία στην Αϊόβα την τετραετία 2013-2017, όπου μεταξύ άλλων απέκτησε και την πρώτη του επαφή με την χώρα μας, γνωρίζοντας τους Ναζ Μήτρου-Λονγκ και Γιώργο Τσαλμπούρη. Η μητέρα του, πάντως, αποτέλεσε πάντοτε το μεγάλο σημείο αναφοράς, μην χάνοντας ούτε ένα παιχνίδι του γιου της.
Της πρόσφερε μια διπλή κληρονομιά κι εκείνη... το χαμόγελο ξανά
Η σχέση με τη Λατόνια ήταν πάντοτε ιδιαίτερη, με την ίδια να του εμφυσεί όλα τα στοιχεία τις νιγηριανής παράδοσης, με επίκεντρο την οικογενειακή θαλπωρή, που κατάφερε να του προσφέρει... για δύο. Αυτός ήταν και ο λόγος, που θέλησε να αγωνιστεί για την Εθνική Νιγηρίας, τονίζοντας ότι «θα ήθελα να αφήσω το δικό μου στίγμα», αισθανόμενος την ανάγκη να ανταποδώσει κάτι στην χώρα, με την κουλτούρα της οποίας μεγάλωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, που επίσης λατρεύει ως πατρίδα του.
Αυτή η «ζεστασιά» ήταν κι εκείνη, που κατάφερε να του προσφέρει το χαμόγελο ξανά, κάθε φορά που αμφέβαλλε για τον εαυτό του, ή βίωνε ένα πισωγύρισμα. Με μια επιλογή στα χαμηλά του draft, το 2017, για έναν παίκτη που έγραψε ιστορία ως δημιουργίας στο NCAA με την Αϊόβα, στο νούμερο 51, η επόμενη πενταετία τον βρήκε στους Ντένβερ Νάγκετς, όπου ανέδειξε και την ικανότητά του στην εκτέλεση, όμως οι στιγμές αμφισβήτησης δεν έλειψαν.
«Νιώθω ότι είμαι ο πιο μεγάλος μου αντίπαλος, βασίζομαι πολύ στη μητέρα μου. Πάντα μου λέει, ότι βρίσκομαι σε αυτό το επίπεδο για κάποιο λόγο και, από τη στιγμή που μιλάμε για μπάσκετ, δεν πρέπει να το υπεραναλύω», είχε αναφέρει ο ίδιος για την παίκτρια με πάνω από 1.000 πόντους κι ένα πρωταθλημα Πολιτείας στο Μπίτσερ, που του μετέδωσε, μεταξύ άλλων και την αγάπη για το άθλημα.
Με αυτό τον τρόπο, στην τελευταία του χρονιά στο Ντένβερ το 2021-2022, στο πλευρό του Νίκολα Γιόκιτς, βρέθηκε στα καλύτερά του εκτελεστικά με 12.6 πόντους ανά αγώνα, μετρώντας και 4.4 ασίστ, που έγιναν 5.3 ανά παιχνίδι την επόμενη σεζόν στον Ουάσινγκτον. Το στοίχημά του, όμως, με τους τραυματισμούς να επιδρούν πάνω του για σημαντικό διάστημα, ήταν η επάνοδος στο ΝΒΑ, όμως έμελλε να γίνει θέμα για άλλο λόγο.
«Γιε μου πού πας;», θα μπορούσε να ρωτήσει η Λατόνια, για να της απαντήσει «Μάνα, θα πάω στο λιμάνι», με τον Ολυμπιακό να είναι έτοιμος να τον κάνει να πάρει την απόφαση να διαβεί τον Ατλαντικό, για να φορέσει τα «ερυθρόλευκα», σε μια νέα του προσπάθεια να επανέλθει και να βρεθεί στην επιφάνεια...
