Δύο φράσεις, που μοιάζουν τελείως αντίθετες μα είναι τόσο συμπληρωματικές η μία της άλλης και που ειπώθηκαν με διαφορά δευτερολέπτων, στο ίδιο τραπέζι και από δύο ηγέτες σε απόσταση ενός μέτρου, είναι όλη η φετινή Εθνική ομάδα. Είναι και χιλιάδες άλλα πράγματα, αλλά όλα κάπου πρέπει να έχουν αφετηρία και κατάλαξη.
«Ο Βασίλης Σπανούλης είναι νικητής, αυτό δε διδάσκεται ή το έχεις ή δεν το έχεις και η ταυτότητά του πηγαίνει σε όλη την ομάδα» είπε ο μεγάλος Γιάννης της Ελλάδας, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχοντας ηρεμήσει από τις έντονες στιγμές συγκίνησης μετά την επίτευξη του στόχου.
«Είμαστε μια ομάδα που δε φοβάται να χάσει» είπε ο... νικητής κόουτς, λίγο πριν ή λίγο μετά δεν έχει σημασία, η διαφορά ήταν του λεπτού. Και μαζί, τα είπαν όλα.
Αυτή η ομάδα αποτίναξε από πάνω της το φόβο της ήττα στα κρίσιμα, δεν έμπαινε μέσα με τέτοια σκέψη και έτσι έβγαζε το χαρακτήρα του νικητή. Ξέρουν όλοι σε αυτή την ομάδα ότι θα έρθει και η μέρα της ήττα, που μπορεί να είναι και απώλεια στόχου. Ομως δε μπαίνουν μοιρολατρικά στα ματς, περιμένοντας αυτή την ώρα. Μπαίνουν πιστεύοντας ότι μπορούν να τους νικήσουν όλους, όπως ο προπονητής τους από μικρό παιδί πίστευε πάντα ότι είναι ο καλύτερος, και έγινε.
Αυτή η ατρόμητη ως προς το συναίσθημα ομάδα, μπόρεσε να γίνει και μια πραγματική παρέα. Οχι, δεν είναι το κλισέ αυτό. Σε γενικές γραμμές πάντα καλά είναι στην Εθνική μεταξύ τους. Μόνο που "δέσιμο" από "δέσιμο" διαφέρει, υπάρχει το είμαστε καλά για να γίνει μια δουλειά και υπάρχει το απολαμβάνουμε κάθε στιγμή μαζί. Δε χρειάζεται πτυχίο ψυχολόγου για να καταλάβει κανείς με γυμνό μάτι όσα έδειξε και... φώναξε φέτος αυτή η Εθνική. Και έχει και συνέχεια στη... φωνή.
Η εβδομάδα που πέρασε προφανώς και δεν ήταν η "μεγαλύτερη" του ελληνικού μπάσκετ, όμως ήταν εξαιρετικά σημαντική. Δεν ήταν μόνο ότι ήρθε ο πρώτος και κύριος στόχος, η πρόκριση σε Ολυμπιακούς αγώνες μετά το 2008. Ηταν ότι το μπάσκετ που αγαπάει ο Ελληνας, όχι την οξύτητας, της αντιπαράθεσης και της οπαδικής έντασης, βγήκε ξανά με φόρα στο προσκήνιο.
Κόσμος έψαχνε με αγωνία εισιτήρια. Αυτοκίνητα πατούσαν αυθόρμητα την κόρνα σε πανηγυρικούς τόνους βλέποντας το πούλμαν της Εθνικής. Ηταν οι γενιές των θρύλων μαζί στις κερκίδες να βλέπουν τους διαδόχους τα παιδιά που αυτοί έβαλαν στα γήπεδα, να ενώνουν τους Ελληνες φιλάθλους και όλοι μαζί να πανηγυρίζουν μια σημαντική επιτυχία.
«Θα πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας», είπε χθες ο Νίκος Ζήσης στο ραδιόφωνο της ΕΟΚ για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Δεν υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει. Δεν υπάρχει κανείς που δεν προσδοκά σε κάτι μεγάλο και εκεί από την Εθνική. Αλλά δεν υπάρχει και κανείς πια που θα της γυρίσει την πλάτη. Οι όρκοι ανανεώθηκαν με την "επίσημη αγαπημένη", για τα καλά.
