Ο Μαρκ Γκασόλ και η αγαπημένη του Χιρόνα πορεύτηκαν χέρι χέρι στην επιστροφή στους κορυφαίους του ισπανικού μπάσκετ και το Basketa.gr παρουσιάζει το πιο μεγάλο όνειρο ενός εκ των τελευταίων ρομαντικών του μπάσκετ, που παίρνει σάρκα και οστά.
Τα αδέλφια Γκασόλ δημιούργησαν τη δική τους ιστορίας στο παγκόσμιο μπάσκετ. Ο Πάου και ο Μαρκ ξέφυγαν πολύ γρήγορα από τα όρια της Ισπανίας, και δη της αγαπημένης τους Καταλονίας, για να κατακτήσουν το «μαγικό κόσμο» του ΝΒΑ, την Ευρώπη και… τον πλανήτη ολόκληρο, είτε φορώντας την φανέλα κάποιας εκ των ομάδων, όπου αγωνίστηκαν, είτε της «Φούρια Ρόχα» που τόσο αγάπησαν από την πιο νεαρή τους ηλικία μέχρι τα… βαθιά γεράματα.
Τα γεράματα αυτά τους βρήκαν με οκάδες από κούπες και διακρίσεις σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, με τον Μαρκ βέβαια να έχει το πιο δύσκολο έργο, καθώς στην αρχή της δικής του καριέρας έπρεπε να αποδείξει με τον τρόπο του, ότι είναι εφάμιλλος του ανεπανάληπτου Πάου. Δεν είναι, όμως, και το πιο σημαντικό να γίνει η μεταξύ τους σύγκριση. Αμφότεροι έκαναν μια σπουδαία πορεία, πρόσφεραν τα πάντα με ανιδιοτέλεια, όπου αγωνίστηκαν και, κυρίως, υπήρξαν λάτρεις του αθλήματος, που υπηρέτησαν.
Αυτή η λατρεία για το μπάσκετ οδηγεί τον Μαρκ στο τελευταίο του ταξίδι. Το προηγούμενο καλοκαίρι, ο πολύπειρος σέντερ, που άρχισε την καριέρα του στην Μπαρτσελόνα και την Χιρόνα, παίζοντας για πέντε χρόνια στη γενέτειρα περιοχή του, αποφάσισε να γυρίσει για χάρη της ομάδας, που δημιούργησε το 2014 και της οποίας ήδη αποτελούσε τον ιδιοκτήτη και πρόεδρο. Μόνο που έγινε… και παίκτης, με την Χιρόνα να μεγαλώνει με τη δική του στήριξη και να αγωνίζεται του χρόνου για πρώτη φορά στην ACB. Το Basketa.gr καταγράφει την πιο ξεχωριστή περιπέτεια, που βιώνει ένας εκ των τελευταίων πραγματικά ρομαντικών του μπάσκετ.
Bona revetlla a tothom! ??#HoHemPetat ? pic.twitter.com/dXIQiD9S5X
— Bàsquet Girona (@BasquetGirona) June 23, 2022
Βρήκε πλούτη, μεγαλεία, μα καρδιά βρήκανε… στην Χιρόνα
Η λατρεμένη του Χιρόνα δεν είχε βγει από το μυαλό του, ακόμη κι αν το 2008 μετακόμισε στο Μέμφις, όπως είχε κάνει νωρίτερα ο αδελφός του, για να παίξει για 10.5 χρόνια με την φανέλα των Γκρίζλις, μετρώντας τη μια διάκριση μετά την άλλη, αλλά βλέποντας την ανταλλαγή του για τους Γιόνας Βαλαντσιούνας, Σι Τζέι Μάιλς και Ντελόν Ράιτ να αποδεικνύεται ιστορική, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους Τορόντο Ράπτορς, καθώς κατέκτησε το τρόπαιο Larry O’ Brien, «τσεκάροντας» το ίσως τελευταίο κουτάκι, που του είχε μείνει σε μια καριέρα, όπου είχε σαρώσει τα πάντα με την Ισπανία.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το 2013 η Χιρόνα διαλύθηκε, όπως εκείνος την είχε γνωρίσει τη διετία 2006-2008, όταν εκείνος αγωνιζόταν για την ίδια, για να δώσει τη λύση και να τη δημιουργήσει έναν χρόνο αργότερα με το όνομα CEB Marc Gasol, το οποίο αργότερα άλλαξε σε CEB GIrona Marc Gasol και σήμερα έχει το όνομα Bàsquet Girona. Υπό τη δική του καθοδήγηση, η οποία ήταν… πέρα από τον Ατλαντικό, τα «βήματα» γίνονταν σιγά σιγά, με την Χιρόνα να βρίσκεται πρώτα στις τοπικές κατηγορίες και, με τον καιρό, να ανεβαίνει μέχρι τη δεύτερη κατηγορία, τη LEB Oro, μέσα σε έξι χρόνια, καταφέρνοντας την περσινή σεζόν να μείνει, παίρνοντας τη 14η θέση με ρεκόρ 12-14.
Η παραμονή αυτή θα γινόταν η ευκαιρία, για να ακουστεί το «μπαμ». Το ΝΒΑ φαίνεται πως δεν κάλυπτε άλλο τον Μαρκ, που είχε πάρει πια τα πάντα και το τελευταίο πέρασμα από τους Λέικερς του ΛεΜπρόν Τζέιμς πέρασε… απαρατήρητο ακόμη και για τον ίδιο. Κάπως έτσι, είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για την επιστροφή του, αποφασίζοντας να συγκινήσει το παγκόσμιο μπάσκετ με την επιλογή του να κοσμήσει τα παρκέ της LEB Oro και να οδηγήσει την Χιρόνα στην επιστροφή ανάμεσα στους κορυφαίους. Αυτό είχε να το πετύχει, μάλιστα, από το 2008, όταν εκεόνος έπαιζε για χάρη της, αλλά είχε υποβιβαστεί λόγω σοβαρών οικονομικών προβλημάτων.
Έχοντας βάλει αυτή την φορά, όμως, τις σωστές βάσεις, η Χιρόνα ήταν πια έτοιμη να γυρίσει. Και εκείνος, μπορεί να υιοθέτησε ένα συνήθως αποτυχημένο μοντέλο του… προέδρου και παίκτη, που καπελώνει άπαντες, αλλά ο Μαρκ Γκασόλ εξυπακούεται πως δεν έχει καμία ανάγκη. Αυτός ήθελε απλά να παίξει μπάσκετ και το έκανε υπό τις οδηγίες του Ζόρντι Σαγκατάλ, του ανθρώπου που πήρε τα ηνία της τεχνικής ηγεσίας στα τέλη Νοεμβρίου του περασμένου έτους, για να διατηρήσει την ισορροπία και να φέρει εις πέρας τη μεγάλη αποστολή.
Ο ίδιος ο Μαρκ έδειξε πρώτος το δρόμο αγωνιστικά, καθώς οι μέσοι όροι του με 14.5 πόντους, 8.2 ριμπάουντ, 2.6 ασίστ και 1.1 κλεψίματα είναι θεωρητικά πολύ χαμηλά νούμερα για τη δεύτερη ισπανική κατηγορία, όταν στη σεζόν που πήρε τον τίτλο με τους Ράπτορς είχε νωρίτερα με την φανέλα των Γκρίζλις 15.7 πόντους, 8.6 ριμπάουντ, 4.7 ασίστ, 1.1 κλεψίματα και 1.2 λάθη. Το θέμα του, όμως, δεν ήταν να υποσκιάσει τα πάντα με την ποιότητα και την επιβλητικότητά του, αλλά να βοηθήσει απλά την αγαπημένη του ομάδα με όποιον τρόπο μπορούσε.
Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, μπορεί να έπαιξε τα περισσότερα λεπτά στον τελικό με την Εστουδιάντες, φτάνοντας στα 28, αλλά δεν «ώθησε» τον εαυτό του και την ομάδα του στην… εξάντληση, παίζοντας σε όλο το ματς, παρά την κρισιμότητά του. Δεν ήταν ο πρώτος σκόρερ, με 11 πόντους έναντι των 19 του Μάξιμο Φιεγερούπ, αφήνοντας σε πρώτο πλάνο την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας, αν και ήταν καθοριστικός με τις οκτώ μπάλες που μάζεψε, μαζί με ακόμη τέσσερα κλεψίματα, δίνοντας ακριβώς όσα χρειάζονταν για την εξιλέωση ενός ιστορικού καταλανικού σωματείου, που απλώς είχε χάσει το δρόμο του.
Το ταξίδι, όμως, δεν έχει τελειώσει εδώ. Ο Μαρκ Γκασόλ και η αγαπημένη του Χιρόνα έχουν, πια, μπροστά τους την πιο μεγάλη πρόκληση της παρουσίας στην πρώτη κατηγορία, για την νέα καθιέρωση στους κορυφαίους του ισπανικού μπάσκετ. Και αυτό είναι ίσως το πιο μεγάλο όνειρο, το οποίο και αποκλείεται να αρνηθεί να ζήσει, σαν ρομαντικός που είναι…
