Ο Μάκης Θέος με συνέντευξή του στο basketa κάνει ένα φλας μπακ στιγμών στην καριέρα του. Η αρχή, όσα έζησε στα παρκέ, το ξεκίνημα, το «φινάλε», το σήμερα και η αναφορά σε γεγονότα που τον σημάδεψαν όπως και συνεργασίες.
Ο 41χρονος Καρδιτσιώτης βετεράνος φόργουορντ που κάποτε έκανε την δυναμική εκκίνησή του και θεωρείτο (όχι άδικα) ένα μεγάλο prospect, μιλά για τον Παναθηναϊκό, την Εθνική, κάνοντας αυτοκριτική και απολογισμό, κοιτώντας την επόμενη μέρα.
-Μάκη, πού σε βρίσκουμε;
«Μετά από 25 περίπου χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με το άθλημα που αγάπησα από παιδί αλλά και 2 αγωνιστικές περιόδους που προσέφερα τις υπηρεσίες μου ως Team Manager στην ομάδα της Καρδίτσας, αυτό το χρονικό διάστημα βρίσκομαι εκτός του χώρου του μπάσκετ. Είναι απαραίτητο κάποιες φορές να δίνουμε λίγο χρόνο στους εαυτούς μας για ν´αξιολογούμε, πιο αποστασιοποιημένοι, τι λειτουργεί πραγματικά για εμάς».
-Πες μας για την διαδρομή σου.
«Ξεκίνησα το μπάσκετ σε πολύ μικρή ηλικία (κάπου στα 6) -αν και Καρδιτσιώτης- από τις ακαδημίες του Ηλυσιακού. Στα 12 περίπου μετακομίσαμε οικογενειακώς και ξεκίνησα να προπονούμαι με τις ακαδημίες του ΔΑΣΑΛ που τότε πρωταγωνιστούσε στις Εθνικές κατηγορίες. Ολόκληρος ο οργανισμός ασχολήθηκε πολύ ζεστά μαζί μου, πιθανώς αναγνωρίζοντας το όποιο ταλέντο μου. Υπάρχει μάλιστα μια πολύ αστεία ιστορία στην οποία για κάποιο χρονικό διάστημα αγωνιζόμουν με παράτυπο δελτίο ως... Άθεος (χαχα), λόγω του ότι ο Ηλυσιακός δεν φαινόταν διατεθειμένος να παραχωρήσει το δελτίο μου. Μετά από σκληρή δουλειά αλλά και μια διαδικασία draft που πέρασα (θυμάμαι ήταν και ο Πρίντεζης και ο Εκινέ), επιλέχθηκα από τον Παναθηναϊκό (ο Ιτούδης επιτηρούσε τα δοκιμαστικά), την ομάδα που υποστήριζα από μικρό παιδί. Μάλιστα εκείνα τα χρόνια κατείχα εισιτήρια διαρκείας. Ένιωσα πως το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Στη συνέχεια βέβαια η πορεία μου δεν ήταν αυτή που ονειρευόμουν. Είχα στο μεταξύ και μία εμπειρία στις ΗΠΑ σε φιλικά ματς που είχαμε πάει ως επιλογές του Θόδωρου Ροδόπουλου. Ακολούθησαν στην πορεία μου λοιπόν: Το Περιστέρι, η επιστροφή στον ΔΑΣΑΛ για μια σεζόν, Ολύμπια Λάρισας, Τρίκαλα,Ολυμπιακός Βόλου, Πανελευσινιακός για 4 σεζόν, Αετός, Δούκας για 2 σεζόν, Καρδίτσα για 4 σεζόν, Μέγαρα, Τρίκαλα για 2 σεζόν και τέλος Σοφάδες. Κάνοντας μια αναδρομή νιώθω πως κάθε μια συνεργασία μού έδωσε μαθήματα ζωής».
Τι θυμάσαι έντονα, τι αφήνεις πίσω ως σκέψη;
«Αρχικά θέλω να τονίσω πως πιστεύω ακράδαντα ότι στα πλαίσια του αθλητισμού έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις συναισθήματα τόσο δυνατά που ίσως δεν μπορείς να βιώσεις σε καμιά άλλη έκφανση της ζωής! Η ένταξή μου στον Παναθηναϊκό ήταν σίγουρα η κορυφαία και πιο έντονη στιγμή για εμένα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα της υπογραφής του συμβολαίου την συνάντησή μου στη ΒΙΑΝΕΞ με τους αείμνηστους Παύλο & Θανάση Γιαννακόπουλο, δυο ανθρώπους που προσέφεραν ανιδιοτελώς στην ομάδα που λάτρεψαν! Την ίδια μέρα είδα για πρώτη φορά και τον coach Ομπράντοβιτς. Θέος... και δέος που λένε (χαχα). Δεν ξεχνιέται φυσικά ότι έζησα το 2002 την κατάκτηση της Ευρωλίγκας με τον Παναθηναϊκό και είχα έστω και αν δεν αγωνιζόμουν συμπαίκτη -ενδεικτικά- τον μεγάλο Μποντιρόγκα! Από τις υπόλοιπες συνεργασίες θα ξεχώριζα την 4ετία στην Ελευσίνα στην οποία ένιωσα πως αγαπήθηκα πολύ, αλλά τελικά έφυγα με πικρία, τη 2ετία στα εκπαιδευτήρια Δούκα και την σχέση με τον coach Γιαννόπουλο, τη 2ετία στα Τρίκαλα και τη συνεργασία με τον coach Φόρο (συνεργαστήκαμε και την 1η μου χρονιά στην Καρδίτσα) και σίγουρα τα 4 χρόνια στην Καρδίτσα, πόλη από την οποία και κατάγομαι. Η 4ετία αυτή είχε όχι μόνο αγωνιστικές επιτυχίες αλλά και μια βαθιά σύνδεση μεταξύ κόσμου και ομάδας. Νομίζω πως εκείνα τα χρόνια μπήκαν οι βάσεις για την εκπληκτική στήριξη του φίλαθλου κοινού της πόλης με την ομάδα. Όλη η πόλη ζούσε ήδη για την μέρα του αγώνα. Θεωρώ πως χτίστηκε σιγά σιγά μια μπασκετική κουλτούρα στην πόλη».
-Στιγμές που σε σημάδεψαν;
«Σε προσωπικό επίπεδο βίωσα ανεπανάληπτες στιγμές, καθώς θυμάμαι τον πατέρα μου βουρκωμένο από χαρά στις κερκίδες, θυμάμαι συγγενείς να έρχονται από το χωριό που κατάγομαι (Δαφνοσπηλιά) και γειτονικές πόλεις να με παρακολουθήσουν και να με υποστηρίξουν, θυμάμαι την ανατριχίλα που ένιωθα κάθε φορά που άκουγα το όνομά μου να γίνεται σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων. Την τελευταία μου σεζόν με τους Σοφάδες, στον τελευταίο αγώνα της πορείας μου ως αθλητής, σε αγώνα που έκρινε την άνοδο και τον οποίο κερδίσαμε, ο γιος μου ήταν εκεί! Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Ανεπανάληπτες στιγμές! Στιγμές που όπως ανέφερα θεωρώ πως μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου χαρίσει. Θα μπορούσα ν´αναφέρω αρκετά και για συνεργασίες που δεν εξελίχθηκαν καλά, αλλά προτιμώ να εστιάζω στα θετικά. Άλλωστε νιώθω πως η «σούμα» είναι σίγουρα θετική όλα αυτά τα χρόνια».
-Τι θα άλλαζες;
«Σίγουρα θα άλλαζα την προσέγγισή μου στο διάστημα που αγωνίστηκα στον Παναθηναϊκό. Νομίζω πως με την εμπειρία που έχω τώρα ως άνθρωπος θα έδειχνα περισσότερη σκληράδα και αντοχή. Οι τραυματισμοί είναι επίσης μια τεράστια παράμετρος στην αθλητική σταδιοδρομία. Κάποιες φορές σε σημαντικές στιγμές για εμένα είχα την ατυχία να τραυματιστώ και να μείνω πίσω σωματικά και ψυχολογικά. Γενικά η διαχείριση των συναισθημάτων και των δυσκολιών που προκύπτουν είναι πολύ σημαντική. Πολύς κόσμος θεωρεί πως η ζωή του αθλητή είναι εύκολη και όλα κυλούν ομαλά. Δεν είναι έτσι! Μπορώ να τους διαβεβαιώσω πως υπάρχουν αναρίθμητα roller coaster συναισθημάτων που μπορεί να οφείλονται σε πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Η γνώση που υπάρχει σήμερα δίνει την δυνατότητα στους αθλητές ν´αναπτύξουν όχι μόνο τις αθλητικές τους ικανότητες αλλά και άλλα κομμάτια του εαυτού τους και αυτό σίγουρα είναι απαραίτητο. Στα δικά μου χρόνια δεν υπήρχε αυτή η γνώση».
Κεφάλαιο Καρδίτσα
«Στην Καρδίτσα ήμουν κομμάτι της ομάδας συνολικά 7 χρόνια, 4 ως αθλητής του ΑΣΚ, 1 ως αθλητής των Σοφάδων και προπονητής των ακαδημιών του ΑΣΚ και 2 ως Team Manager του ΑΣΚ. Όπως ανέφερα παραπάνω βίωσα εκπληκτικές στιγμές για τις οποίες νιώθω ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να τις βιώσω. Αυτή τη στιγμή η ομάδα του ΑΣΚ ‘’κουβαλάει’’ τον νομό αλλά και ολόκληρη τη Θεσσαλία. Θ´αγωνιστεί για 1η φορά στην Ευρώπη. Χρησιμοποιεί το «Γιάννης Μπορούσης» φυσικά, ένα σύγχρονο γήπεδο που τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν γεμάτο. Θεωρώ τη Θεσσαλία έναν τόπο που έχει παράδοση στο να παράγει αθλητές στο μπάσκετ. Θα ήταν ευχάριστο να υπάρξουν και άλλες αντίστοιχες προσπάθειες που θα βοηθήσουν στην περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη του αθλήματος. Θεωρώ απαραίτητο να δοθεί έμφαση στις υποδομές και στις ακαδημίες των ομάδων καθώς από αυτή τη διαδικασία θα προκύψουν νέα παιδιά που τόσο ανάγκη έχει το ελληνικό μπάσκετ. Η ομάδα του ΑΣΚ κάποια στιγμή αριθμούσε περίπου 500 παιδιά στις ακαδημίες. Σε αυτό το σημείο δεν γίνεται να παραλειφθεί η γενικότερη συνεισφορά του Γιάννη Μπουρούση στο μπάσκετ αλλά και στον τόπο του. Αγωνίστηκε στην ομάδα επιστρέφοντας στα παρκέ για να την βοηθήσει ν´ανέβει στην GBL, διατέλεσε πρόεδρος της ομάδας για 2 σεζόν και τώρα ασχολείται με ένα τεράστιο project για την πόλη, καθώς έχει ξεκινήσει την ανέγερση ενός αθλητικού πολυχώρου που θα δώσει νέα πνοή & προοπτικές στον τόπο. Συν ότι βλέπουμε και μια προσπάθεια στην Αναγέννηση. Τέτοιες προσπάθειες οφείλουν να επικροτούνται. Η χώρα έχει παράδοση στο μπάσκετ και οποιαδήποτε κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση μπορεί να αφήσει πολύ θετικό αποτύπωμα. Το θεσσαλικό μπάσκετ μπορεί και αξίζει να είναι στην πρώτη γραμμή σταθερά».
-Κεφάλαιο Εθνική ομάδα.
«Τεράστιο κεφάλαιο. Η βιτρίνα του αθλήματος. Μια ομάδα που μας έχει χαρίσει στιγμές τεράστιας χαράς, συγκίνησης, περηφάνιας. Εδώ και χρόνια μάς λείπει μια διάκριση σε μεγάλη διοργάνωση. Νομίζω πως κατά κάποιο τρόπο μάς το χρωστάει η ιστορία. Θεωρώ πως αυτή η στιγμή είναι κοντά. Η ομάδα έχει την τύχη να διαθέτει στις τάξεις της ή κοντά της: Έναν προπονητή με την προσωπικότητα και το mentality του Σπανούλη. Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του παγκόσμιου μπάσκετ, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αθλητές νικητές όπως ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και άλλα παιδιά, ομοψυχία και πείνα για διάκριση, πρώην αθλητές-μέλη της ομάδας οι οποίοι έχουν αφήσει το στίγμα τους στο χώρο (Ζήσης, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης) και οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί σε κομβικούς ρόλους,κατέχοντας το know how. Τα συστατικά πιστεύω πως υπάρχουν. Χρειάζεται και λίγη τύχη καμιά φορά σε σχέση με τραυματισμούς, διασταυρώσεις στα knock out και αγωνιστική φόρμα στα κρίσιμα ματς. Εύχομαι σύντομα να τα καταφέρουμε! Το αξίζουμε. Εγώ κρατάω ως την ύψιστη τιμή για όσα φόρεσα το εθνόσημο στις μικρές Εθνικές ομάδες και είχαμε και διακρίσεις και μεγάλη φουρνιά τότε. Επιτυχίες έζησα και με την Ενόπλων αλλά αυτό είναι διαφορετικό».
-Βλέπουμε προσπάθεια από ομάδες σαν τον Άρη να ξαναβγούν στο προσκήνιο.
«Η ομάδα που αρχικά έκανε το άθλημα γνωστό στην Ελλάδα. Η ομάδα στην οποία αγωνίστηκε το απόλυτο τοτέμ του αθλήματος, ο Νίκος Γκάλης. Η ομάδα που έχει τεράστια μπασκετική λαϊκή βάση. Το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο μού προκαλούσε πάντοτε ανατριχίλα! Υπέροχη ατμόσφαιρα όταν είναι γεμάτο! Η ακουστική του απίθανη. Θεωρώ πως με το νέο διοικητικό σχήμα ο Άρης θα μεγαλώσει ξανά. Το έχει ανάγκη το ελληνικό μπάσκετ. Μιλάμε για ομάδα με τεράστια ιστορία. Το Παλέ θα ξαναζήσει μεγάλες στιγμές. Είμαι σίγουρος. Θέλουμε ξανά δυνατές όλες τις ομάδες και ειδικά αυτές με την βαριά φανέλα. Όπως κάποτε».
Απωθημένα καριέρας;
«Δεν μπορώ να πω πως μου έχει μείνει κάποιο απωθημένο, αν εξαιρέσεις πως θα ήθελα να έχω κάνει καριέρα στον Παναθηναϊκό, κάτι για το οποίο, μεγαλώνοντας, αντιλήφθηκα πως για το ότι δεν συνέβη, έχω, μάλλον, αποκλειστική ευθύνη. Το ίνδαλμά μου ήταν ο Νοβίτσκι. Φυσικά δεν μπορούμε όλοι να γινόμασταν... Νοβίτσκι. Σε κάθε περίπτωση νιώθω τυχερός γιατί η γεύση που μου έχει αφήσει όλη αυτή η διαδρομή από τα 6 μου ως και σήμερα, είναι σίγουρα γλυκιά! Όλες οι κακές στιγμές και οι αναποδιές μοιάζουν σταγόνες στον ωκεανό. Είχα την τύχη να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο, να γνωρίσω άγνωστες κουλτούρες, να συνεργαστώ με κορυφαίους αθλητές και προπονητές, να νιώσω την απόλυτη χαρά και δικαίωση για τον καθημερινό κόπο και την προσπάθεια. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω πολλά περισσότερα. Έφυγα από το μπάσκετ, ως αθλητής... πλήρης ημερών, εμπειριών και συναισθημάτων! Θα συνιστούσα σε κάθε γονιό να κατευθύνει το παιδί του προς τον αθλητισμό. Όχι αποκλειστικά στο μπάσκετ αλλά σε οποιοδήποτε άθλημα αυτό (το παιδί) βρίσκει ενδιαφέρον».
