Ο Βαγγέλης Λογοθέτης, μέλος της Εθνικής Παίδων που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 1989 στο ραδιόφωνο του EOK WebRadio και αναφέρθηκε στην εμπειρία της διάκρισης, αλλά και το τι θυμάται από τη διοργάνωση και για το αν υπήρχε η "πίεση" από την αίγλη του 1987.
Αναλυτικά είπε:
Για το πώς είναι το να κατακτάς το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Παίδων: «Ένα μπασκετικό κίνητρο εκείνη την εποχή ήταν ότι έμπαινες σε Γυμναστική Ακαδημία ή σε όποια σχολή θες με χρυσό μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό ήταν ένα κίνητρο, γιατί όταν θυσιάζεις όλο σου τον χρόνο για τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό ήταν πολύ σημαντικό. Τότε ήμασταν παντού, θυσιάζαμε τα πάντα, με άγνοια κινδύνου και κούρασης. Ήταν τρομερή εμπειρία και η αίσθηση όταν παίρνεις το χρυσό μετάλλιο σε τέτοιο επίπεδο είναι μοναδική. Τη θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή».
Για το τι θυμάται απ’ την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ Παίδων 1989: «Τα παιδιά ήμασταν πάρα πολύ “δεμένα” μεταξύ μας και με τους προπονητές, υπήρχε ένα φοβερό κλίμα. Αυτό έχω να θυμάμαι. Κάποια παιδιά είμαστε φίλοι μέχρι και σήμερα, κάναμε δηλαδή και κάποιους δεσμούς ζωής κάποιοι μεταξύ μας. Πρόσφατα είδα και τον Γκαγκαουδάκη στην Κρήτη, όπου είμαστε κολλητοί μέχρι και σήμερα».
Για το αν υπήρχε μια πίεση λόγω της κατάκτηση της Εθνικής Ανδρών στο Ευρωμπάσκετ 1987, δύο χρόνια πριν: «Εμείς είχαμε άγνοια κινδύνου, απλά παίζαμε μπάσκετ. Δε μας “τρέλαιναν”, δε μας κατεύθυναν, δεν υπήρχε κάτι. Απλά παίζαμε το μπάσκετ μας και τα δίναμε όλα στην προπόνηση και τους αγώνες. Εμείς πρωταγωνιστούσαμε τότε στις ομάδες μας. Παίζαμε Β’ Εθνική, Α2, Α1 μετά, ήταν θέμα χρόνου να παίξουμε στις πρώτες κατηγορίες. Προχωρήσαμε και εξελιχθήκαμε, είχαμε αυτήν τη δυνατότητα. Γενικά, αυτό που έχει αλλάξει εντελώς, είναι ότι πλέον τα παιδιά τα… τρελαίνουν. Αντί να ασχοληθούν με το να κάνουν την προπόνησή τους και να γίνουν καλύτεροι παίκτες, έχουν πέσει πολλοί πάνω τους και χάνεται και η κατεύθυνσή τους θα έλεγα. Δημιουργείται μια έξτρα πίεση. Ένας αθλητής θα πρέπει να ασχολείται με την προπόνηση, να εξελίσσεται, να προχωράει και άμα του αξίζει να εκπροσωπήσει και τις Εθνικές. Πλέον το μπάσκετ είναι ένας χώρος εμπορικός».
Για το πώς ωφελήθηκαν εκείνοι οι παίκτες απ’ την «έκρηξη» του ελληνικού μπάσκετ την τότε εποχή: «Ωφεληθήκαμε πολύ, απλά κι εμείς πέσαμε σε μια περίοδο μεταγραφών, όπου λόγω τού δελτίου δε μπορούσες να φύγεις απ’ την ομάδα σου χωρίς μεταγραφή. Αυτό μάς έκανε κακό. Ενώ θέλαμε να προχωρήσουμε παραπάνω, ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα, γιατί ζητούσαν οι ομάδες τρομερά ποσά για να φύγεις απ’ την ομάδα σου. Δυστυχώς αυτό μάς κράτησε λίγο στάσιμους κάποιους παίκτες, που ίσως να είχαμε ακόμα μεγαλύτερη εξέλιξη. Μετά ήρθαν και οι ξένοι και αρχίσαμε δυστυχώς το κομμάτι του ρολίστα».
Για τη συμβουλή που θα έδινε στα παιδιά της τωρινής Εθνικής Παίδων: «Το μόνο που έχω να πω είναι να το χαρούν. Είναι τρομερή εμπειρία, το να εκπροσωπείς τη χώρα σου είναι μεγάλη υπόθεση, σε κάνει να ανατριχιάζεις. Εφόσον έφτασαν σε αυτό το σημείο, πρέπει να τα δώσουν όλα, γιατί αυτές οι ευκαιρίες και οι στιγμές μπορεί να μην ξανασυμβούν. Είναι τρομακτική εμπειρία, την οποία τη ζουν… εκλεκτοί, σε οποιαδήποτε μορφή πρωταθλητισμού. Αυτό έχω να συμβουλεύσω σε αυτά τα παιδιά».
