Ο Φώτης Λαμπρόπουλος συνεχίζει να παίζει μπάσκετ στην Ισλανδία, αφού πήρε μεταγραφή για τη Χάμαρ, μίλησε στο EOK WebRadio και αναφέρθηκε σε αυτήν την εμπειρία, αλλά και το ελληνικό στοιχείο που αυξάνεται στη χώρα.
Αναλυτικά είπε:
Για το πώς βιώνει αυτήν την τετραετία στην Ισλανδία: «Είναι μια ωραία εμπειρία και επαγγελματικά και γενικά. Η ζωή είναι ήρεμη και μπορείς να προσαρμοστείς εύκολα. Πέρα απ’ το μπασκετικό, είναι και πιο εύκολο να προσαρμοστεί η οικογένεια. Το μόνο πρόβλημα είναι το κρύο, που το έχουμε συνηθίσει. Μετά από 4 χρόνια είναι πιο εύκολο όλο το πράγμα. Είναι καλή η κατάσταση και στο μπάσκετ και όλα».
Για το αν όταν πρωτοπήγε στην Ισλανδία περίμενε ότι θα μείνει για τόσον καιρό: «Δεν το περίμενα με τίποτα. Όταν πας στην Ισλανδία δεν πιστεύεις ότι μπορείς να προσαρμοστείς ή να ανταπεξέρθεις όπως είναι η κατάσταση. Όσο περνάει ο καιρός είναι ακόμα πιο εύκολο αυτό με την καθημερινότητα».
Για τους στόχους της νέας του ομάδας, Χάμαρ: «Η ομάδα πέρυσι είχε πέσει και ο στόχος είναι να τερματίσει στην τριάδα και βλέπουμε. Η σεζόν είναι μεγάλη. Η προσπάθεια είναι να ξανανέβει η ομάδα. Εδώ δεν υπάρχει πίεση του ότι πρέπει να συμβεί, είναι πιο χαλαρή η κατάσταση».
Για το ότι στην Ισλανδία βρίσκονται επίσης ο Γιάννης Αγραβάνης και ο Δημήτρης Κλωνάρας: «Είναι ωραίο και θετικό αυτό. Χώρια του ότι είναι Έλληνες, είναι και νεαρά παιδιά και είναι καλό ότι σε αυτήν τη λίγκα βρίσκουν τα πατήματά τους. Στο εξωτερικό δίνουν χρόνο συμμετοχής στους Έλληνες, κάτι που στην Ελλάδα είναι δυσκολότερο».
Για το αν ταίριαξαν τα «χνώτα» του με τους Ισλανδούς: «Είναι αρκετά φιλικοί. Λόγω του ότι είναι μικρή η χώρα, ταξιδεύουν πάρα πολύ κι αυτοί. Όλοι μιλούν αγγλικά, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα στο κομμάτι αυτό. Οι Ισλανδοί είναι όπως είναι ο καιρός εδώ. Είναι αρκετά… κρύοι άνθρωποι. Είναι πάρα πολύ θετικοί στο να σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς γενικότερα σαν λαός. Δε σου δημιουργούν πρόβλημα, είναι μια χαρά».
Για το πώς τον αντιμετωπίζουν οι Ισλανδοί στα 41 του χρόνια: «Φέτος νομίζω είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην Ισλανδία. Πέρυσι ήταν και ένας Ισλανδός που είχαμε ίδια ηλικία. Εδώ δεν τους νοιάζουν τα νούμερα, τους ενδιαφέρει αν μπορείς να παίξεις μπάσκετ. Είναι πάρα πολλά νεαρά παιδιά και οι περισσότεροι το σταματούν στα 35 χρόνια τους, το κάνουν περισσότερο από χόμπι το άθλημα. Είναι άλλο το στυλ εδώ».
Για την ισλανδική λίγκα και το στυλ μπάσκετ: «Στην Α2 είναι 3-4 ξένοι σε κάθε ομάδα, ένας Αμερικάνος και οι υπόλοιποι είναι κοινοτικοί. Είναι 12 ομάδες, με play-offs, με μεικτό κύπελλο που συμμετέχουν ομάδες της Α1 και της Α2. Δύο ομάδες ανεβαίνουν, δύο υποβιβάζονται. Το μπάσκετ είναι και physical, αλλά περισσότερο του ποιος θα κάνει τις περισσότερες επιθέσεις και τα περισσότερα σουτ. Είναι πολύ γρήγορο, οι αγώνες φτάνουν τους 90-100 πόντους».
Για το ενδιαφέρον των Ισλανδών για το μπάσκετ: «Βλέπουν περισσότερο ΝΒΑ, όχι τόσο Ευρωλίγκα. Εδώ είναι λίγο περισσότερο… αμερικανοθρεμμένοι. Βλέπουν Ευρώπη λόγω του Χέρμανσον και του Φρίντρικσον, που παίζει στο Μαρούσι. Βλέπουν τους παίκτες που παίζουν Εθνική».
Για την παραγωγική διαδικασία στην Ισλανδία: «Είναι μια χώρα με πάρα πολύ λίγους κατοίκους, πιο μικρή απ’ την Πάτρα, αλλά έχει βγάλει και στο μπάσκετ παίκτες, στο ποδόσφαιρο, στο χάντμπολ. Τους αρέσει ο αθλητισμός και γενικά το προσέχουν αυτό απ’ τις ακαδημίες».
Για τις καταστάσεις με την έκρηξη του ηφαιστείου Ρέικιανες: «Ήταν μεγάλη η αγωνία με το ηφαίστειο τους προηγούμενους μήνες. Η περιοχή είναι κοντά στο αεροδρόμιο, περίπου 15-20 χιλιόμετρα και ήταν αρκετά επικίνδυνο, γιατί ήταν μικρή η πόλη. Εκεί βρίσκονταν τα πάντα, σχολεία, οικογένειες, δουλειές και έπρεπε όλοι να εγκαταλείψουν γιατί έγινε αυτό. Ήταν μεγάλο πλήγμα για τους ανθρώπους εκεί».
Για τις στιγμές που ξεχωρίζει απ’ την Ισλανδία: «Υπάρχουν πολλά. Πιο πολύ έχει από κάποια ταξίδια, τα οποία είναι λίγα, αλλά μακρινά. Με το αεροπλάνο είναι γύρω στη μισή ώρα, αλλά αν δε μπορεί το αεροπλάνο λόγω καιρού πρέπει να πας οδικώς 7-8 ώρες. Υπάρχουν ιστορίες ότι έχουμε ξεμείνει στη μέση του πουθενά με 7 μποφόρ, με χιονοθύελλα και περιμέναμε κάποιος να έρθει να μας μαζέψει».
Για τη διαφορά της Ισλανδίας με τους προηγούμενους προορισμούς στην καριέρα του: «Όσον αφορά το μπάσκετ, το κυριότερο είναι ότι έρχονται πάρα πολύ rookies, που ξεκινούν την καριέρα τους και είναι πιο εύκολο να προσαρμοστούν μπασκετικά. Είναι διαφορετικές οι μπασκέτες, είναι οι παλιές οι κρεμαστές. Το στυλ και το γήπεδο είναι λίγο προς το αμερικάνικο κολεγιακό. Κατά τ’ άλλα, είναι τα ίδια. Οι παίκτες κάνουν και πρωινές προπονήσεις, απλά το πρόγραμμα των ντόπιων δεν είναι το ίδιο, δουλεύουν και δεν είναι 100% επαγγελματικό το επίπεδο εδώ».
Για το μέχρι πότε θα συνεχίζει: «Εννοείται ότι όσο πάνε τα πόδια θα συνεχίζω. Το θέμα είναι ότι το κάνεις γιατί είναι ωραίο, να έχεις να πηγαίνεις αυτήν τη 1.5 ώρα στην προπόνηση. Όσο πάει, όχι πάρα πολύ όμως. Θα δούμε».
Για τη χώρα που θα ήθελε να παίξει μπάσκετ: «Θα ήταν περισσότερο η Ιαπωνία και η Κίνα, όπου δεν έχω περάσει από εκεί ποτέ».
Για το τι του λείπει απ’ την Ελλάδα: «Εννοείται πως μου λείπει η ζωή στην Ελλάδα. Σε ποιον δεν αρέσει να ζει εκεί. Κάποιες φορές δεν είναι για πολύ αυτό το τέμπο. Μπασκετικά, όπως βλέπουμε τώρα ομάδες Ευρωλίγκας ή το Σούπερ Καπ, είναι διαφορετικό το μπάσκετ και αυτό μού λείπει πιο πολύ, ότι έχεις κάποιους κανόνες και παίζεις ένα πιο οργανωμένο μπάσκετ».
