Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός γράφουν ιστορία με το 10ο τελικό μεταξύ τους για το Κύπελλο και το Basketa.gr παρουσιάζει τους... αφανείς, ή και όχι τόσο πολύ, ήρωες που άλλαξαν τη ροή των προηγούμενων αναμετρήσεών τους, που έκριναν την κούπα.
Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Οι δυο τους τα λένε για πρώτη φορά στα «Δύο Αοράκια», παίρνοντας... οσμή από τα βουνά και το διαφορετικό αέρα της «λεβεντογέννας» Κρήτης, ενώ είναι η δέκατη σε τελικό Κυπέλλου.
Οι «αιώνιοι» χρειάστηκαν εννέα ολόκληρα χρόνια, όσο παράδοξο κι αν μπορεί να ακουστεί για την τελευταία 15ετία της απόλυτης κυριαρχίας τους στο ελληνικό μπάσκετ, εξαιρώντας το διάστημα της απουσίας των «ερυθρολεύκων» στην Α2. Οι κληρώσεις, που τους έφερναν αντιμέτωπους σε ημιτελικούς και προημιτελικούς, στερούσαν τη δυνατότητα για ένα... ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην τελική ευθεία της διοργάνωσης, με τους θεατές να βλέπουν παράλληλα τους μεγαλύτερους «αστέρες» των ελληνικών παρκέ στο ίδιο γήπεδο, σε ένα ματς που κρίνει τίτλο, στην περίπτωσή μας συνήθως τον πρώτο της χρονιάς.
Δεν είναι, όμως, μονάχα αυτοί. Μπορεί τα μεγάλα ονόματα να προσδίδουν τη λάμψη, αλλά στα ματς αυτά κάθε λεπτομέρεια μετρά και η οποιαδήποτε καλύτερη απόδοση ενός παίκτη, που δε συγκαταλέγεται στους συνήθεις υπόπτους, έχει τη σημασία της.
Στους προηγούμενους εννέα τελικούς, ολοένα και κάποιος παίκτης πέραν των αναμενόμενων πρωταγωνιστών, είχε τη δική του συμβολή στον τελικό του Κυπέλλου, για να κατακτηθεί ο τίτλος, και το Basketa.gr σας τους παρουσιάζει.
Ο Παπαντωνίου έφερε την κούπα, ο Παύλος τους πήγε στα μπουζούκια (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 79-72, 2/6/1979)
Η τριάδα των Κόντου, Κοκολάκη και Κορωναίου, με τον Στεργάκο από κοντά και αργότερα τους Βίδα, Ιωάννου, Κέρκλαντ και όχι μόνο, έφερε μια «χρυσή» εποχή για τον Παναθηναϊκό. Η τριάδα αυτή ήταν η πρωταγωνίστρια και στον πρώτο τίτλο στο θεσμό, όταν η ομάδα ανήμερα της όγδοης επετείου από Γουέμπλεϊ επικρατούσε με 79-72 του Ολυμπιακού στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Σταμάτησε, δε, ένα σερί τριών Κυπέλλων από την έναρξη της διοργάνωσης, που «έτρεχε» ο «αιώνιος» αντίπαλος, με την καθοριστική συμβολή όμως του Ανδρέα Παπαντωνίου, πατέρα του παίκτη της Λάρισας, Νώντα Παπαντωνίου, ο οποίος πέτυχε 16 πόντους. Όπως παραδέχεται ο ίδιος, μετά το Κύπελλο ο Παύλος Γιαννακόπουλος πήρε την πρωτοβουλία και πήγε για πρώτη φορά την ομάδα σε κέντρο διασκέδασης, δείγμα του τι θα έκανε μετά ο εμβληματικός «πράσινος» ηγέτης.
Το... ξεπέταγμα του Ανδρίτσου (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 72-62, 20/4/1983)
Ο Λιβέρης Ανδρίτσος αποτέλεσε επίσης έναν ιστορικό παίκτη του Παναθηναϊκού, όντας κι ένας καθοριστικός παράγοντας για το Ευρωμπάσκετ του 1987 και την κατάκτησή του από την Εθνική, αφού σκοράρει τις βολές, για να ισοφαρίσει και να στείλει τον τελικό με τους Σοβιετικούς στην παράταση.
Το 1983, όμως, ήταν μόλις στην πρώτη του χρονιά στην ομάδα και, πέραν της τετράδας των Κορωναίου, Στεργάκου, Κοκολάκη και Ιωάννου, η δική του απόδοση υπήρξε καταλυτική για το τρίτο Κύπελλο και δεύτερο σερί, πάλι κόντρα στον Ολυμπιακό. Με τους 12 πόντους του επιβεβαίωσε το λόγο, που το «τριφύλλι» τον «τσίμπησε» από τον Έσπερο Καλλιθέας.
Παπαπέτρου, το πρώτο αίμα (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 88-78, 23/4/1986)
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ο σημερινός αρχηγός του Παναθηναϊκού, αλλά κανείς φυσικά δεν ξεχνά τον πατέρα του, Αργύρη, που στάθηκε στο σύλλογο σε δύσκολα χρόνια με λίγους τίτλους. Ένας εξ αυτών, μάλιστα, κατακτήθηκε στο ΣΕΦ το 1986, με τον ίδιο σε εξαιρετική μέρα, έχοντας έρθει μόλις εκείνη τη σεζόν από την Κατερίνη και τον Πιερικό.
Αν σκεφτούμε, ότι οι Στεργάκος, Ανδρίτσος, Ιωάννου και Σκροπολίθας ήταν ήδη «πρώτα βιολιά» σε εκείνο τον Παναθηναϊκό, ο Αργύρης Παπαπέτρου έδειξε πως ανήκει στην ομάδα... μια και καλή σε εκείνο τον τελικό, όπου οι 16 πόντοι του ήταν το στοιχείο, που ξεχώρισε για τον τρίτο σερί επιτυχημένο τελικό των «πρασίνων».
Τσαρτσαρής, μια σταθερή αξία (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 79-81, 26/3/2008)
Περνάμε στην εποχή του Ελληνικού, εκεί όπου έγιναν οι τελικοί του Κυπέλλου για τα επόμενα ουκ ολίγα χρόνια, με μνημειώδεις εποχές και όχι μόνο αγωνιστικά. Στον τελικό του 2008 και 22 χρόνια μετά την τελευταία του συνάντηση σε αντίστοιχο ματς, ο Παναθηναϊκός θα κάνει το 4/4 κερδίζοντας στο νήμα.
Ο Κώστας Τσαρτσαρής μας έδειξε σε εκείνο το ματς, ότι στη ζωή δεν χρειάζεται πάντα να είσαι Διαμαντίδης ή Σπανούλης (ο δεύτερος ήταν πρώτος σκόρερ με 20 πόντους για τους «πράσινους»), αλλά πως το να φανείς χρήσιμος στην ομάδα σου μπορεί να είναι πιο καθοριστικό. Με 14 πόντους και τρία τρίποντα, μάλιστα, συμβάλλοντας σε καίρια σημεία του αγώνα, ανακηρρύσεται σε MVP του τελικού, σε μια αναγνώριση της αξίας του.
Η αρχή του Περπέρογλου (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 70-80, 22/2/2009)
Ο Παναθηναϊκός έχει πάρει... τον αέρα του Ολυμπιακού στους τελικούς του Κυπέλλου και το 5/5 έχει τη «σφραγίδα» του Δημήτρη Διαμαντίδη. Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι μάλλον λάθος να βρούμε «παράγοντα Χ» σε αυτό το ματς, αλλά για χάρη της κουβέντας ίσως να έπρεπε να ψάξουμε το τότε «διαμάντι» της Πλατείας, που απέκτησε ο Ομπράντοβιτς.
Ο Στράτος Περπέρογλου έπαιζε μαζί με ένα «γαλαξία αστέρων», στην ίσως σπουδαιότερη ομάδα που εμφανίστηκε στα ευρωπαϊκά παρκέ. Κατάφερε, όμως, να έχει ρόλο και ίσως αυτό ήταν το πιο μεγάλο του επίτευγμα. Αυτό αρκεί, για να του δώσουμε τον τίτλο του «παράγοντα Χ», έχοντας και εννέα πόντους στον τελικό.
Άλλαξε το κλίμα ο Παπαλουκάς (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 68-64, 20/2/2010)
Το να βάζουμε «παράγοντα Χ» τον αρχηγό τότε Παπαλουκά είναι... παράδοξο, αλλά ο ρόλος του σε εκείνο τον τελικό αυτός αποδείχθηκε. Ο άλλοτε διεθνής σούπερ σταρ άφηνε σιγά σιγά τη θέση του ηγέτη στον Σπανούλη, άλλωστε, και σε μια ομάδα με τόσους παικταράδες αναγκαστικά είχε υποχωρήσει, δεχόμενος όσα του ζήτησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
Ο Παπαλουκάς μπορεί να έχει μόνο 3 πόντους σε αυτό το ματς, αλλά όταν μπαίνει μετά το καλύτερο ξεκίνημα του Παναθηναϊκού με 4-9, ισορροπεί το παιχνίδι και οδηγεί τον Ολυμπιακό στο 15-15. Μπορεί η περίοδος να έληξε στο 15-18, αλλά είχε δείξει το δρόμο για τον πρώτο νικηφόρο τελικό έναντι του μεγάλου αντιπάλου.
Το «άστρο» του Παπανικολάου (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 74-68, 15/5/2011)
Στην χρονιά της τελευταίας έως τώρα ευρωπαϊκής κούπας του Παναθηναϊκού, ο Ολυμπιακός νιώθει πως αρχίζει μια δική του παράδοση στους τελικούς του Κυπέλλου, «πατώντας» στο τέλος τον «αιώνιο» με έναν νεαρό τότε παίκτη να προκαλεί αίσθηση.
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς εμπιστεύεται τον ταλαντούχο Κώστα Παπανικολάου κι εκείνος τον βγάζει «ασπροπρόσωπο». Εκτός των 8 πόντων του με δύο τρίποντα, έχει κάνει τον Σάτο... να τα χάσει στο διάστημα, όπου αγωνίστηκε, δίνοντας μια περαιτέρω «ώθηση» πλην όσων έκαναν οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» παίκτες, ώστε στο τέλος η ομάδα του να γυρίσει από το 53-58 της τρίτης περιόδου και να θριαμβεύσει για τη δεύτερη σερί κούπα στο θεσμό.
Η εκδίκηση του Σάτο (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 70-71, 10/3/2012)
Στο σημαδιακό εκείνο έτος, που αργότερα έφερε το τέλος της εποχής Ομπράντοβιτς, μαζί με άπαντες τους παίκτες πλην Διαμαντίδη-Τσαρτσαρή, ο Παναθηναϊκός κατακτά μονάχα το Κύπελλο, επανερχόμενος στις επιτυχίες στη διοργάνωση με οριακό τρόπο.
Κανείς εκ των «πρασίνων» δεν πιάνει τη μεγάλη απόδοση επιθετικά, αλλά ο Ρομέιν Σάτο παίρνει την εκδίκησή του για την προηγούμενη συνάντησή του με τον Κώστα Παπανικολάου, έχοντας 10 πόντους με δύο τρίποντα και κρίσιμες πρωτοβουλίες, όταν η μπάλα «έκαιγε», δείχνοντας πως όποτε το μυαλό του βρισκόταν... στο παρκέ, μπορούσε να κάνει πολλά.
Ο τελευταίος «χορός» του Καπόνο (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 78-81, 10/2/2013)
Ο Παναθηναϊκός του 2013 δεν έχει καμία σχέση με τον «Αυτοκράτορα» της Ευρώπης προ ολίγων μόλις μηνών. Παρά το γεγονός αυτό, όμως, στην εποχή του Αργύρη Πεδουλάκη πια, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος κάνει την υπέρβαση με την απόκτηση του μεγάλου «μπόμπερ», Τζέισον Καπόνο, ο οποίος όμως αγωνιστικά δεν αξιοποιήθηκε, όπως έπρεπε, και για αυτό αποχώρησε πολύ σύντομα.
Οι περισσότεροι θα θυμούνται ίσως μόνο το ντεμπούτο του με τη Ζαλγκίρις, μα πριν φύγει είχε ένα ακόμη ματς, όπου βοήθησε την ομάδα του να «ξεκολλήσει» στο σκορ, πετυχαίνοντας καλάθια σε κρίσιμα σημεία στον τελευταίο έως τώρα τελικό με τον Ολυμπιακό. Έφτασε στο σύνολο τους 8 πόντους, σε μια επίδοση διόλου άσχημη για έναν... ξεχασμένο κατά τα λοιπά παίκτη, βοηθώντας σε σημαντικό βαθμό τους Ούκιτς-Διαμαντίδη στην περιφέρεια, που είχαν από τότε εξαιρετική συνεργασία με τους Γκιστ-Λάσμε στη ρακέτα.
