Ο Παναθηναϊκός έφερε στις τάξεις του έναν... γεννημένο «εκτελεστή», τον Κιθ Λάνγκφορντ, ο οποίος βέβαια έχει περάσει τη δική του Οδύσσεια, από τα κολλεγιακά του χρόνια, μέχρι την Κίνα, με την λαχτάρα αμφότερων των πλευρών να είναι ίδια: Το Final Four...
Είναι πάντα διαφορετικό, να ξέρεις ότι έχεις μέσα στο ρόστερ σου έναν παίκτη, ο οποίος στην πολύ καλή του μέρα μπορεί να «διαλύσει» κάθε άμυνα. Είναι ο παίκτης, για τον οποίο θα κόψει εισιτήριο ένας οπαδός, ώστε να τον δει να σκοράρει με κάθε τρόπο. Όταν, όμως, έχεις και στόχους μεγάλους, καλό είναι αμφότερα να συνδυάζονται και να μη μένεις... στον άρτο και τα θεάματα. Αυτό είχε στο μυαλό του ο Τσάβι Πασκουάλ, επιλέγοντας τον Κιθ Λάνγκφορντ για να πλαισιώσει την περιφέρεια της ομάδας, με τον Αμερικανό σκόρερ να μην χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Καταλαβαίνει κανείς και τι σημαίνει, να έχει κατακτήσει δύο φορές (2014, 2017) το βραβείο του κορυφαίου σκόρερ στην Ευρωλίγκα. Κι ας είναι σήμερα στα 34 του, αλλά παραμένει «οπλοπολυβόλο», ένα από τα μεγαλύτερα για την Ευρώπη. Πριν φτάσει, όμως, στη Γηραιά Ήπειρο, έπρεπε να περάσει το δικό του μικρό «Γολγοθά», που ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας.
Από εκεί, δεν είχε φύγει με τον καλύτερο τρόπο μετά το τέταρτο έτος του, προσπαθώντας να ξεπεράσει έναν τραυματισμό στον αστράγαλο, ο οποίος σε ένα παιχνίδι τον είχε κάνει να πονέσει πάρα πολύ. Και όχι, δεν ήταν πόνος στον αστράγαλο. Ο ίδιος έχει ομολογήσει πως, παίζοντας με το Μιζούρι, «ήθελα να παίξω τόσο πολύ, που πήρα μερικές διαφορετικές ενέσεις, για τις οποίες κανείς δεν είχε ιδέα πόσο αλλεργικός θα ήμουν». Η αλλεργία αυτή εκφράστηκε σε πρόβλημα στο ήπαρ, για την οποία τον ενημέρωσε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο ο ιατρός, χωρίς όμως να του εξηγήσει γιατί η λειτουργία του χειροτέρευε. «Και γιατί μου το λες; Πήγαινε βρες τι φταίει», ήταν η απάντηση του Λάνγκφορντ, ο οποίος όλο τον υπόλοιπο χρόνο διάλεξε να παίζει με ενέσεις, από το να κάνει αποθεραπεία.
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Στην ομιλία αποφοίτησής του είχε ξεχάσει να αναφερθεί σε ένα άτομο. «Είχα ευχαριστήσει τους πάντες, εκτός από τη Σούζαν Σο, τη σύμβουλό μου από το σχολείο. Ήταν στο πλευρό μου πάντοτε και δεν είχα την ευκαιρία να την ευχαριστήσω μπροστά σε 16.300 άτομα. Είχε σταθεί για μένα όσο κανένα άλλο άτομο», είχε εκμηστηρευτεί κάποτε και, κάπως έτσι, η περιπέτεια του στο επαγγελματικό μπάσκετ δεν άρχιζε με τους καλύτερους «οιωνούς».
Το 2005 δεν επιλέχθηκε στο draft και για τρία χρόνια βρισκόταν μεταξύ ΝΒΑ και αναπτυξιακής λίγκας, με ένα μικρό σταθμό στην Κρεμόνα για τη Βανόλι. Κάπως έτσι, το 2008 αρχίζει να παίρνει πιο «ζεστά» την προοπτική της Ευρώπης και γρήγορα θα δικαιωνόταν, με το EuroChallenge με την Μπολόνια να ανοίγει το δρόμο.
Το 2009 μόλις θα έπαιρνε μεταγραφή για την Χίμκι με συμβόλαιο αξίας δύο εκατομμυρίων τον χρόνο, ενώ θα έπαιρνε επέκταση για τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη κιόλας σεζόν. Οι τραυματισμοί, όμως, ήταν πάλι εκεί για να τον ταλαιπωρήσουν και τότε τον εμπιστεύτηκε ο - προσεχώς αντίπαλος με τον Ολυμπιακό - Ντέιβιντ Μπλατ στη Μακάμπι.
Στο Τελ Αβίβ, πάντως, είχε δοκιμάσει και λίγο τις ικανότητές του ως... τραγουδιστής, σε ένα ιδιαίτερο ντούετο με τον τότε συμπαίκτη του, Ρίτσαρντ Χέντριξ.
Ήταν καθοριστικός στο double στο Ισραήλ και κόντεψε να αποκλείσει τον Παναθηναϊκό, που κυριολεκτικά στο... τελευταίο δευτερόλεπτο πήρε την πρόκριση για το τελευταίο Final Four του το 2012 στην Πόλη. Και από μη επιτυχίες για Final Four ο Λάνγκφορντ έχει να σκεφτεί... άλλη μία πίκρα, πολύ μεγαλύτερη, το 2014. Εκεί, όπου ο ίδιος και ο τότε ευρισκόμενος σε εξίσου τρομερή κατάσταση Κέρτις Τζέρελς, οδηγούσαν την Αρμάνι Μιλάνο προς το Final Four που διεξαγόταν στην έδρα της, με τον Λάνγκφορντ να είναι πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκα. Θα βρισκόταν στο δρόμο του πάλι, όμως, ο Μπλατ για να τον αποκλείσει αυτή την φορά με μειονέκτημα έδρας τα playoffs, στο ίσως πιο ηρωικό ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της Μακάμπι.
Κάπου εκεί, δέχθηκε την πρόκληση της Ούνικς... του Αργύρη Πεδουλάκη αρχικά. Η κατάσταση δεν ήταν η καλύτερη δυνατή και ο Έλληνας τεχνικός γρήγορα είχε αποχωρήσει, αλλά παραδόξως ο Λάνγκφορντ δημιούργησε έναν ισχυρό δεσμό με την ομάδα. Ήταν το «πολυβόλο» της, ο μεγάλος της ηγέτης και το 2017 θα ανταμειβόταν με το δεύτερο τρόπαιο «Αλφόνσο Φορντ», του κορυφαίου σκόρερ δηλαδή της Ευρωλίγκα, με μέσο όρο 21.8 πόντων ανά αγώνα, ενώ την προηγούμενη χρονιά είχε αναδειχθεί και πρώτος σκόρερ του Eurocup.
Το πλήρωμα του χρόνου, όμως, είχε έρθει για να αποχωρήσει μετά από τρεις εξαιρετικές χρονιές. Κάτι το ιδιαίτερο δε βρέθηκε στην Ευρώπη, οπότε... τράβηξε για το δρόμο του μεταξιού, αγωνιζόμενος στους Σενζέν Λέοπαρντς. Πολλοί θα περίμεναν έναν Λάνγκφορντ, που θα έπαιζε πολύ περισσότερο πια για το παιχνίδι μέχρι το τέλος της καριέρας του. Αυτός, όμως, είχε στόχο και η Μακάμπι Ρισόν του έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψει.
Λίγο καιρό μετά, παρότι ακούστηκαν αρκετά ονόματα, ο Παναθηναϊκός θα τον διάλεγε ως τον «εκλεκτό», για να πλασιώσει στην περιφέρεια τον Νικ Καλάθη, σε ένα δίδυμο του οποίου αναμένεται με πολύ ενδιαφέρον η απόδοση. Είπαμε, το Final Four...
Photo Credits: Eurokinissi
