Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την νίκη της Εθνικής έναντι του Ισραήλ και την ιστορικής σημασίας ευκαιρία, που έρχεται με αντίπαλο τη Λιθουανία, σε μια στιγμή που πρέπει να ζυγίσουμε όπως όλες τις προηγούμενες αυτό το καλοκαίρι, για να τη μετατρέψουμε σε θρίαμβο.
Η κατάσταση μοιάζει... οριακά στρωμένη. Η Σερβία έξω, η Γαλλία έξω, από τα μεγάλα φαβορί συνεχίζει μονάχα η Γερμανία, αν και φυσικά υπάρχουν κι άλλοι που κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, όπως η Τουρκία, ενώ φυσικά δεν είναι να υποτιμάς ομάδες με έστω μια σπουδαία προσωπικότητα στο ρόστερ, όπως η Σλοβενία του Λούκα Ντόντσιτς.
Με αυτό τον τρόπο, δεν είναι ψέμα ότι δημιουργείται ένα σκηνικό, που θεωρητικά ευνοεί την Εθνική να φτάσει μέχρι το τέλος αυτής της διαδρομής. Πολύ σωστά, όμως, ο Βασίλης Σπανούλης και οι παίκτες του κλείνουν τα αυτιά τους σε κάθε τέτοια «σειρήνα» και το μόνο, που τους ενδιαφέρει, είναι ο επόμενος αντίπαλος.
Την ευκαιρία πρέπει να την «αρπάζεις από τα μαλλιά», αλλά πρέπει να δείχνεις και έτοιμος να την αξιοποιήσεις. Και η ελληνική ομάδα αυτό ακριβώς έκανε απέναντι στο Ισραήλ. Προφανώς γνώριζε όλα τα προηγούμενα αποτελέσματα, όμως το μόνο που οφείλει να την νοιάζει, είναι το δικό της «μονοπάτι» σε αυτό το ταξίδι, ξεκινώντας απλά από το σταθμό των «16».
Είναι αλήθεια, ότι η Εθνική δε «θάμπωσε» με την απόδοσή της. Η επίθεσή της σημείωσε εξαιρετικές επιδόσεις ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο με κεφάτο τον Γιάννη, όμως ήταν λογικό να μην αποδώσει το ίδιο στη συνέχεια, όσο εκείνος κουραζόταν και γινόταν δέκτης ασέβειας από τη διαιτητική τριάδα, που στα δύο τελευταία ματς με Ισπανία και Ισραήλ θα μπορούσε άνετα να έχει αποδώσει υπέρ του... και τα διπλάσια φάουλ χωρίς να υπερβάλλει. Υπήρξαν, βέβαια, και οι «ενέσεις» όποτε χρειάστηκε, είτε του ηγετικού Σλούκα είτε του φανταστικού Σαμοντούροβ, όμως η εικόνα των τριπόντων (4/25) δεν πρέπει να επαναληφθεί αν θέλουμε να φτάσουμε μακριά και η αλήθεια είναι, ότι θα εκφράσουμε μια μικρή ένσταση στον ομοσπονδιακό μας τεχνικό, καθώς τα περισσότερα άστοχα δεν ήταν και με καλές προϋποθέσεις, επομένως η επιθετική μας λειτουργία και η κυκλοφορία της μπάλας επιδέχονται επίσης βελτίωσης.
Στην άμυνα, υπήρξαν προβλήματα στην περιφέρεια, αλλά και στην κατανομή των φάουλ, στα οποία πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα όσοι έρχονται από τον πάγκο, φροντίζοντας να δείχνουν... ότι βρίσκονται στο πνεύμα του. Καλύφθηκαν, όμως, από το εκπληκτικό ξεκίνημα στο τελευταίο δεκάλεπτο, όπου ξεφύγαμε και αποκτήσαμε... απόθεμα προστασίας για το φινάλε του παιχνιδιού, χωρίς πραγματικά να απειληθούμε, αλλά και την αυτοθυσία παικτών, όπως ο Παπανικολάου και ο Καλαϊτζάκης, που έκαναν φοβερή δουλειά πάνω στον Άβντιγια.
Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να χρεώσει στους διεθνείς ότι δεν πάνε... με νύχια και με δόντια σε κάθε μπάλα, δείχνοντας πόσο επιθυμούν τη διάκριση. Όταν βλέπεις τον «γερόλυκο» Σλούκα να πιέζει και να βουτά να κλέψει μπάλες, ξεκινώντας εκείνος φάσεις στο ανοικτό γήπεδο σε ορισμένες περιπτώσεις με αυτές του τις άμυνες, καταλαβαίνεις το πόσο θέλουν οι δώδεκα και το τεχνικό επιτελείο να ταξιδέψουν όσο πιο μακριά μπορούν.
Ίσως να θεωρούν, ότι έχουν την ευκαιρία μπροστά τους και θέλουν να την εκμεταλλευτούν στο απόλυτο, όπως έκανε, και θα το ξαναπούμε, ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ, που στα 20 του χρόνια μπήκε να δώσει συγκεκριμένα στοιχεία με την ωριμότητα, που θα έκανε ένας 35άρης, για να αλλάξει εντελώς το παιχνίδι μας. Στη δική του απόδοση, έστω και με το... κάπως άνευρο στυλ του, που δε σε κάνει να πιστέψεις στην αρχή για το πόσο δυναμικά θα πάει σε κάθε μπάλα, αντικατοπτρίστηκε για την αναμέτρηση με το Ισραήλ ο χαρακτήρας αυτής της ομάδας, η οποία θέλει την ευκαιρία της, τη στιγμή της.
Η πρώτη ευκαιρία και η πρώτη στιγμή έρχονται μόλις αύριο (9/9) και άπαντες γνωρίζουν πολύ καλά το τι σημαίνει η αναμέτρηση με τη Λιθουανία. Μια στιγμή, για να μας λυτρώσει για 16 χρόνια αναμονής, η οποία όμως το μόνο που οφείλουμε, είναι να τη ζυγίσουμε όπως κάναμε σε κάθε ματς, από τα φιλικά μέχρι τον προημιτελικό με το Ισραήλ, για να μη μας «πνίξει». Για να γίνει, αυτή την φορά, η ευκαιρία ένας θρίαμβος...
