Ο πρωταθλητής με την ομάδα παίδων της ΑΛΦΑ '93, Ντίνος Καραπιπέρης, μίλησε στο Web Radio της ΕΟΚ για την ομάδα και τον στόχο του συλλόγου.
Αναλυτικά:
Για τον σύλλογο της ΑΛΦΑ ‘93: «Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1993 και το πλήρες όνομα της ομάδας είναι Ανοιχτή Λέσχη Φίλων Άθλησης. Δημιουργήθηκε από μια παρέα παιδιών, ανθρώπων που αγαπούσαν το άθλημα και τα τελευταία δέκα χρόνια λειτουργούμε ακαδημίες με αρκετά μεγάλη επιτυχία στην πόλη του Αγρινίου. Ο αγώνας μας δεν είναι καθόλου εύκολος και λόγω των χιλιομετρικών αποστάσεων, αλλά και γιατί έχουμε και το γηπεδικό πρόβλημα που αναγκαζόμαστε να κάνουμε προπονήσεις σε ανοιχτά γήπεδα. Αυτό πάντως μάς δυναμώνει και μας κάνει πολύ πιο σίγουρους για αυτό που θέλουμε να καταφέρουμε».
Για το πώς επηρεάζουν την ομάδα οι προπονήσεις στο ανοιχτό γήπεδο: «Είμαστε μια ομάδα που δεν έχουμε τους καλύτερους σουτέρ. Σε αντίθεση με την ομάδα του Αστακού που έχει εξαιρετικούς σουτέρ, επειδή η προπόνησή τους γίνεται σε κλειστό γήπεδο. Εμείς λόγω συνθηκών που το ταμπλό είναι λίγο σπασμένο, που φυσάει ο αέρας, που είναι αλλιώς το χτύπημα της μπάλας, δε μπορούμε να προπονηθούμε σωστά σε κάποιους τομείς. Δεν έχω παράπονο, απλώς θα ήθελα λίγο περισσότερο το αγωνιστικό τμήμα και τα μικρότερα παιδιά να γνωρίσουν τι είναι το κλειστό γήπεδο».
Για τον στόχο του συλλόγου: «Ο στόχος μας είναι να έρθουν τα παιδιά στο μπάσκετ, να το γνωρίσουν, να το αγαπήσουν, αν μπορούν να διακριθούν και γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Α.Ο. Αγρινίου και άλλες ομάδες. Αν δε μπορέσουν κάποια να διακριθούν, θα πρέπει να ασχοληθούν δια βίου με το μπάσκετ, γιατί είναι αυτό που αγαπούν. Βοηθάει η επιτυχία, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός ο τίτλος για να διακριθείς. Υπάρχει και το άλλο μπάσκετ, το μπάσκετ της διασκέδασης και της παρέας».
Για το πώς προσελκύουν παιδιά μέσα σε μια πόλη με τόσες ομάδες: «Το δικό μας το όνομα μέσα στο στάτους του Αγρινίου ήταν μικρό έως ανύπαρκτο. Εμείς είμαστε μια ομάδα που τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια δραστηριοποιείται μέσα στο Αγρίνιο, γιατί ξεκινήσαμε έξω απ’ το Αγρίνιο, στο Παναιτώλιο. Το ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουμε δύο πρωταθλήματα παίδων και ένα πρωτάθλημα προ-μίνι, είναι ένα κίνητρο για να έρθουν τα παιδιά στην ομάδα μας, όχι για να γίνουν πρωταθλητές, αλλά με κριτήριο τον τρόπο που προσεγγίζουμε αυτά και τους γονείς. Θεωρώ ότι ο γονιός θα πρέπει να επιλέξει με βάση πολλά πράγματα και όχι μόνο το όνομα του σωματείου».
Για το πώς διαχειρίζονται τους γονείς: «Οι γονείς είναι συμπαραστάτες και συνεργάτες για ‘μένα, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ απ’ το γονιό θα ζητήσω να με βοηθήσει για να βοηθήσουμε το παιδί του. Θέλει προσεκτική διαχείριση το κομμάτι αυτό. Δε μπορείς να διώξεις έναν γονέα, αλλά μπορείς να τον πείσεις ποιος πρέπει να είναι ο σωστός τρόπος για να βοηθήσετε μαζί από κοινού το παιδί του. Ο γονιός θέλει να ‘ναι προπονητής, όχι μόνο της εξέδρας, αλλά και του αυτοκινήτου. Αυτός ο γονιός κάνει κακό στο παιδί του. Αν δεν του το πεις αυτό, κάνεις κακό και σε ‘σένα και στο παιδί, αλλά και στον ίδιο τον γονιό. Πάνω σε αυτό το κομμάτι δεν έχω πρόβλημα. Αν τύχει κάποιο πρόβλημα, θα λυθεί απ’ την αρχή».
Για την επόμενη φάση που θα αγωνιστεί η ομάδα: «Τρομερή εμπειρία, είμαι τυχερός που το ‘χω ξαναζήσει και μου έχει μείνει. Είναι κάτι που έχει μείνει και στα παιδιά που το ζήσαμε μαζί πριν 3-4 χρόνια, ασχέτως αν συνεχίζουν το μπάσκετ ή όχι. Το ίδιο θα πω και στα παιδιά που βρίσκονται τώρα στην ομάδα, να ζήσουν την εμπειρία και να το χαρούν. Εμείς θα πάμε να χαρούμε το τουρνουά όπου και να γίνει, θέλω να πιστεύω ότι θα περάσουμε κάτι το οποίο θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη των παιδιών. Ελπίζω μπασκετικά να πάμε καλά, αλλά αυτό δεν είναι ο αυτοσκοπός».
