Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για το διπλό του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι που είναι σημαντικό για μία ομάδα που «χτίζεται».
Αυτό που πέτυχε το «τριφύλλι» στην έδρα του Ερυθρού Αστέρα, ήταν να κερδίσει τον... κλώνο του. Μία ομάδα εξίσου κακοστημένη με πολλές «τρύπες» και η οποία είχε επίσης μία μεγάλη απουσία, αυτή του Νεμάνια Νέντοβιτς. Από την πλευρά τους οι «πράσινοι» για ακόμα μία φορά στερήθηκαν των υπηρεσιών του Νέιτ Ουόλτερς ο οποίος βέβαια θα προσφέρει σημαντική λύση στη θέση του πόιντ γκαρντ, δίχως να είναι βέβαια σε καμία περίπτωση ο ηγέτης που θα μεταμορφώσει ολοκληρωτικά την ομάδα και θα αλλάξει τη μοίρα της.
Πίσω στο χθεσινό (13/10) παιχνίδι, η ομάδα του Ντέγιαν Ράντονιτς για ακόμα μία φορά έκανε αυτό που μπορεί να κάνει καλά. «Έτρωγε σίδερα» στην άμυνα κι ακόμα και όταν έχανε ορισμένα αμυντικά ριμπάουντ, παρέμενε ψύχραιμη για να τελειώσει τη δουλειά. Την ίδια στιγμή δέχτηκε εύκολους πόντους μόνο στο ανοιχτό γήπεδο και μετά από «φτηνά» λάθη τα οποία πρέπει να σταματήσουν.
Επιθετικά το πρόβλημα παραμένει, είναι δεδομένο και προς το παρόν άλυτο. Με κόπους και βάσανα σημειώθηκαν 77 πόντοι σε μία έδρα που έχει «λυγίσει» πολλές φορές στο παρελθόν, ωστόσο δεν συνέβη αυτό μέσα από το καλό μπάσκετ στο μπροστινό μέρος του παρκέ. Τουλάχιστον υπήρξε περισσότερη συγκέντρωση από τη γραμμή των βολών και το 75% κρίνεται... επαγγελματικό. Όχι τέλειο αλλά όχι και σαν το 50% της προηγούμενης εβδομάδας στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Επίσης δεν θα πρέπει να περνάει απαρατήρητο ότι για ακόμα μία φορά υπήρξε αρνητικός συντελεστής στον τομέα των ασίστ με τα λάθη, καθώς δόθηκαν 15 τελικές πάσες για 17 σφάλματα. Φυσικά όλα αυτά θα πρέπει να διορθωθούν με το πέρασμα του χρόνου.
Το ευχάριστο για τους «πράσινους» είναι ότι έστω και μετά από τα πρώτα επίσημα παιχνίδια, επιτέλους αντιλήφθηκαν τον πραγματικό ρόλο και τρόπο εκμετάλλευσης του Μάριους Γκριγκόνις. Ο Λιθουανός σπατάλησε σαφώς λιγότερο χρόνο ντριμπλάροντας άσκοπα και προσπαθώντας να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Ήταν ακροβολισμένος και πήρε τις κατάλληλες πάσες εκτελώντας υπό τις συνθήκες που τον ευνοούν και τον έχουν κάνει έναν από τους κορυφαίους σουτέρ στην Ευρώπη.
Κομβική και η παρουσία του Αρτούρας Γκουντάιτις. Είχαμε ξεκαθαρίσει σε τούτη εδώ τη γωνία ότι ο Λιθουανός σέντερ είναι... κανονικό «πεντάρι» με εμπειρία στην Ευρωλίγκα και το απέδειξε... τραβώντας κουπί και στα κρίσιμα. Όσο για τη χρησιμότητα ενός ρολίστα σαν τον Πονίτκα, ουδείς την αμφισβητεί, αλλά ακόμα δεν έχουν κατανεμηθεί απόλυτα οι ρόλοι.
Διότι είναι ανεπίτρεπτο να χρησιμοποιείται ως πάουερ φόργουορντ για να ξεκουράζει τον... μόνο Ντέρικ Ουίλιαμς, ο Γιώργος Καλαϊτζάκης. Απλά δεν γίνεται και οι μεγάλες ομάδες θα «χτυπήσουν» αυτήν την τεράστια «τρύπα» που ακόμα παραμένει ανοιχτή.
Εν κατακλείδι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε πετύχει δύο νίκες σε ισάριθμους αγώνες στην Ευρωλίγκα, αλλά θα μπορούσε να είχε γνωρίσει και δύο ήττες. Επιπλέον δεν θα πρέπει να κρύψει τα προβλήματά του κάτω από το... χαλάκι λόγω της επικράτησής του. Ταυτόχρονα θα πρέπει να συνεχιστεί η σκληρή δουλειά και να υπάρξει πίστωση χρόνου στον προπονητή ο οποίος άλλωστε δεν ήρθε μόνος του αλλά κάποιος εισηγήθηκε την πρόσληψή του.
Είναι βέβαιο πάντως ότι για μία νέα ομάδα είναι κομβικό να αποκτήσει νοοτροπία νικητή και γι' αυτό κανένα ροζ φύλλο δεν είναι ασήμαντο. Τα υπόλοιπα μετά τον αγώνα με την Άλμπα Βερολίνου...
ΥΓ: Οι φιλότιμοι παίκτες δεν υπάρχουν πια στο σύγχρονο μπάσκετ. Και ο Παναθηναϊκός επιμένει να έχει στο ρόστερ του εδώ και χρόνια έναν παίκτη ο οποίος στα «κλειστά» παιχνίδια πολλές φορές γίνεται ακόμα κι επικίνδυνος για την ίδια την ομάδα του. Καλύτερα να παίρνουν χρόνο νέα παιδιά όπως τα αδέρφια Καλαϊτζάκη, παρά στάσιμοι αθλητές που πλησιάζουν τα τριάντα δίχως ίχνος βελτίωσης, ικανοί για το καλύτερο αλλά και -συνήθως- για το χειρότερο.
