Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για την εμφατική παρουσία της Εθνικής στον όμιλο και τους τελευταίους αγώνες της, που έδειξαν πως και οι δώδεκα, πια, παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη, είναι έτοιμοι για τα σπουδαία στο Βερολίνο, όπου πάνε να ζήσουν το... τρελό τους όνειρο.
Η πρώτη φάση έφτασε στο τέλος της. Μια φάση, που έδειξε πως πρέπει να υπολογίζουμε στο οτιδήποτε και να μη θεωρούμε τίποτα απολύτως ως δεδομένο. Τα χρόνια έχουν περάσει και πολλές χώρες είναι αυτές, που ενώ κάποτε ελάχιστοι θα λάμβαναν υπόψη τους και ούτε… μπασκετομάνες θα της χαρακτήριζες, έχουν αναπτυχθεί στο άθλημα, με πλάνο σαφές, με ταυτότητα ξεκάθαρη, με παίκτες που έχουν μέλλον μπροστά τους και διεκδικούν μέχρι και το όνειρο του ΝΒΑ, με εθνικές ομάδες που πιστεύουν σε μια υπέρβαση για την περαιτέρω εξέλιξή του παιχνιδιού τους.
Αυτό είναι που κάνει και τις μεγάλες διοργανώσεις, πια, ακόμη πιο όμορφες. Στο πλαίσιο αυτό, μπορεί η δική μας Εθνική να είχε έναν όμιλο, ο οποίος θεωρητικά ήταν αρκετά βατός, ώστε να περάσει στην επόμενη φάση ακόμη και με τα προβλήματά της, ωστόσο έπρεπε να τον αντιμετωπίσει με τη δέουσα σοβαρότητα. Σε αρκετές περιπτώσεις, φυσικά, αυτό μόνο εύκολο δεν υπήρξε.
Με τον τρόπο που είχε εκτυλιχθεί η προετοιμασία, άλλωστε, ο Δημήτρης Ιτούδης και οι συνεργάτες του ήταν αναγκασμένοι να δημιουργήσουν την ομάδα, που θα διεκδικούσε τους μεγάλους της στόχους στα νοκ άουτ, μέσα από τη διαδικασία του ομίλου στο Μιλάνο. Και η πρώτη «διπλή» αποστολή, από τη μία της διαμόρφωσης αυτής της ομάδας, από την άλλη ο ερχομός των αποτελεσμάτων, που θα μας έδιναν την απαραίτητη ψυχολογία και τον χρόνο, που χρειαζόμασταν, έστω και περιορισμένο, για να προετοιμαστούμε για τα σπουδαία, επετεύχθη.
Η «γαλανόλευκη» ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της και, κάθε μέρα που περνούσε, έδειχνε πως σε καμία περίπτωση δεν έχει να φοβηθεί το οτιδήποτε από κανέναν. Σκεφτείτε και μόνο τα παιχνίδια της ένα προς ένα. Στην αρχή και στα ματς με Κροατία και Ιταλία, ήτοι τα θεωρητικά πιο δύσκολα που ήταν, μάλιστα, στο ξεκίνημα του Ευρωμπάσκετ, παίξαμε ουσιαστικά με δέκα παίκτες και χωρίς ψηλό, ενώ στην πραγματικότητα υπολογίζαμε σε οκτώ ετοιμοπόλεμους παίκτες, με τους Σλούκα και Παπαπέτρου να ψάχνουν τα «πατήματά» τους, δίνοντας μόνο κάποια… μικρά που μπορούσαν, μέχρι να βρουν τον αληθινό τους ρόλο. Και για πάνω από 35 λεπτά ήμασταν κυρίαρχοι σε αμφότερα τα παιχνίδια, που θα έληγαν πιο άνετα, αν διαχειριζόμασταν καλύτερα το φινάλε τους, χωρίς να το μετατρέψουμε σε θρίλερ.
Τα επόμενα τρία ματς, αφού πρώτα κερδίσαμε τα πρώτα δύο ουσίας και γοήτρου, θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει και ως… προπαρασκευαστικά. Όχι επειδή το αποτέλεσμα δεν είχε σημασία, κάθε άλλο. Απλά το ζητούμενο σε αυτά τα ματς ήταν οι οκτώ παίκτες να γίνουν εννέα, μετά δέκα και, στο τέλος της πρώτης φάσης, να μπορούμε να λέμε πως είμαστε δώδεκα. Και σταδιακά το πετύχαμε, από τον αγώνα με τη Μεγάλη Βρετανία, όπου αρκούσε μια απλή… γκαζιά και χωρίς να έχουμε στη σύνθεσή μας τον Γιάννη, μέχρι τους αγώνες με Ουκρανία και Εσθονία, όπου φάνηκε μια μεγάλη διαφορά επιπέδου, φτάνοντας στο να υπολογίζουμε πια και στον Κώστα Αντετοκούνμπο, που στο Βερολίνο θα έχει αποκτήσει ρυθμό.
Αυτό που ήθελε ο κόουτς Ιτούδης, δηλαδή, ήταν να χρησιμοποιήσει επί της ουσίας αυτά τα παιχνίδια, ώστε να εντάξει στην ομάδα πλήρως τους παίκτες, που είχαν μείνει πίσω στην προετοιμασία, είτε εξαρχής είτε στη διάρκειά της. Και ήθελε να το κάνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να αφομοιώσουν το δικό τους ρόλο, όπως τον είχε σκεφτεί από το ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού πριν από ένα μήνα περίπου, με συνέπεια και η ομάδα φυσικά να παίζει με άπαντες να γνωρίζουν τη θέση τους. Με σαφές πλάνο, ρόλους για τον καθέναν και κατεύθυνση, υπολογίζοντας τους πάντες, έχοντας αποδείξει στο μεταξύ νωρίτερα πως μπορούμε να ανταποκριθούμε σε κάθε δυσκολία και να βγαίνουμε εμείς από πάνω, σε ρόλο αφεντικού, κάνοντας την… ομελέτα μας χωρίς να περιμένουμε τον αντίπαλο να «σπάσει αβγά».
Κάπως έτσι, κάνοντας διαρκώς προσθήκες στο παιχνίδι μας με τον τρόπο, που αναφέραμε, η Εθνική έφτασε στο «5 στα 5» και με τέτοιο τρόπο από το δεύτερο ημίχρονο με τους Ουκρανούς κι έπειτα, που φανέρωσε πως πλήρης δεν έχει να φοβάται κανέναν, επιβεβαιώνοντας όσους μιλούσαν για τις δυνατότητές της, με τους δώδεκα απόλυτα διαθέσιμους και ενταγμένους στο πλάνο. Οι αδυναμίες δεν κρύφτηκαν όλο αυτό το διάστημα, φυσικά, με ορισμένα πράγματα ειδικά στην άμυνα (κυρίως στην περιφέρεια) να χρειάζονται βελτίωση, μιας και στην επίθεση δείχνουμε να βρίσκουμε τον τρόπο με διάφορες λύσεις, ακόμη κι αν ο Γιάννης δείχνει πως είναι ο σούπερ σταρ, αλλά η διαδικασία που ακολουθήσαμε σε όλα τα ματς της πρώτης φάσης, ένα προς ένα, στα αποτελέσματά της και όχι μόνο, ήταν απόλυτα επιτυχημένη.
Τώρα πια, η «γαλανόλευκη» έχει μπροστά της τα σπουδαία. Και οι πρώτοι αντίπαλοι της δεύτερης φάσης, ξεκινώντας στους «16» με την Τσεχία και συνεχίζοντας, αν όλα πάνε καλά, στους «8» με τους Γερμανούς, δεν είναι και οι πιο εύκολοι, ωστόσο δεν μπορούν να τρομάξουν, όπως και ο αντίπαλος αν φτάσουμε έως τους «4», που δε θα είναι η Σλοβενία, η Σερβία και η Γαλλία.
Για αυτή την ομάδα, ωστόσο, φαίνεται πως ο αντίπαλος δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, κάτι που έδειξε με όσα πέτυχε στην πρώτη φάση όπου, όπως εξηγήσαμε, ήταν πολύ περισσότερα από ένα απλό «5 στα 5». Το σημαντικό, δηλαδή, ήταν πως νικήσαμε, κυριαρχήσαμε και κυρίως… μαζευτήκαμε και είμαστε έτοιμοι. Το επόμενο στάδιο, είναι χωρίς διάθεση ρεβανσισμών και υποτίμησης μιας οποιαδήποτε κατάστασης, να φτάσουμε και σε μια επιτυχία, που θα σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από την ίδια για το ελληνικό μπάσκετ.
Κι αν θέλετε, κοπιάστε! Εμείς πάμε, πια, να ζήσουμε το όνειρο…
